Stel, je hebt opgroeiende kinderen, je vrouw wordt ernstig ziek, je doet alle boodschappen, je verzorgt de kinderen, je kookt (aangepast), je verzorgt je vrouw, je doet de afwas, je brengt de kinderen naar school, tussendoor werk je wat en je praat veel met je vrouw. Maar dan slaat het noodlot toe: er zijn tumormarkers gesignaleerd in het bloed!

Ik weet nog zo goed hoe deze woorden in onze (Jeanet & Me) hersenen sneden. De levensverwachting werd op enkele maanden ingesteld. De praktijk maakte daar (gelukkig) 8 maanden van, maar toch… Het einde kwam in zicht en leegte werd voelbaar. De rol van weduwnaar kwam naar voren en met jonge kinderen werd dat zwaar.

Weduwnaar ben je volgens mijn gevoel dan ook altijd. Jonge kinderen horen hun moeder niet te verliezen en dit gegeven heeft me jarenlang beziggehouden. Andersom is het ook zo: ouders horen hun kind niet te verliezen. Gebeurt het toch, dan blijf je dit verlies je leven lang voelen en dat kan zwaar zijn.

Veranderingen in iemands leven kunnen een positieve draai geven aan de (zware) rol van weduwnaar. Een nieuwe partner bijvoorbeeld geeft een impuls aan de toekomst. Het verlies wordt als milder ervaren, vlakker en minder pijnlijker, maar het gemis blijft altijd. Of het nu herfst, Kerst of Pasen is.

Nieuwe partner, ik ben zo blij met jou!

Er zijn vele quotes te vinden over ‘The Garden of Life’, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik wil wel schrijven over Het Leven, wat vaak zo grillig kan verlopen, maar ook net zo vaak mooie momenten laat meemaken. Zoals je eerste kind, trouwen, een afgeronde opleiding, of je eerste eigen woning.

Ik kijk nu veel minder achterom en herbeleef dan een grillig verloop van mijn eigen leven met veel tegenslag & zwaar verlies, met gepaste triomf & mooie resultaten, met groot verdriet & veel liefde. Verdriet heeft een plek gekregen. Zo heet dat dan. De pijn is afgenomen en liefdevolle herinneringen trekken de meeste aandacht.

Zeven jaar weduwnaar; het gaat wennen. Nee, niet echt, want alle jaarlijks terugkerende gebeurtenissen roepen herinneringen op over Jeanet, de moeder van Laura & Eline. Dat proces is niet meer heftig; gewoon even een gedachte. Aan vroeger en kijkend naar mijn dochters voel ik trots. Jeanet heeft me 2x mooi nieuw leven gegeven.

Ze staan midden in het leven, maken veel mee, genieten van de goede momenten, maar dragen ook op hun eigen manier het grote verlies. Toch ben ik elke dag trots op hen en misschien zeg ik dat te weinig tegen ze. Door erover na te denken en te schrijven zie ik The Garden of Life als een tuin met hier en daar wat onkruid, maar ook met vele prachtige bloemen en planten. En bomen die tot de hemel lijken te reiken. En vogels die smeken om wat vogelzaad. En het Leven gaat verder. Dat is mooi!

Happy Sunday!

Ik heb op pauze gedrukt tijdens het bekijken van de gekochte film Collateral Beaty. Dat geeft me de gelegenheid om wat gedachten en gevoelens op papier te zetten. Will Smith speelt een marketing man die zijn 6-jarige dochter verloor en lange tijd worstelt met dit onvoorstelbaar groot verlies.
Ik denk terug aan mijn eigen verlies: vandaag, 7 oktober 2017, overleed mijn vrouw zeven jaar geleden. Ik doorliep verschillende fases van rouwverwerking en deze zaterdag bemerk ik voor het eerst geen pijn en verdriet meer. De sterfdag ‘vieren’ werd zo anders ervaren.
Kwam het door de factor tijd? Of door de liefde die weer door mijn leven stroomt? Ik voel dat beide een rol spelen bij het verwerken van de dood. Tijd heelt alle wonden en liefde verzacht duidelijk de pijn. En zo is het nu eenmaal. Ik kijk achterom, maar ook steeds meer vooruit.
Gisteren hield ik thuis mijn ‘Just Sixty’ party en nu weten naaste vrienden gelijk waarom ik koos voor de vrijdag. De sterfdag van mijn vrouw wilde ik in rust doorbrengen. Dat is echt gelukt. Mijn vriendin gaf me ook vandaag houvast en vooral oprechte liefde. En wat nog mooier was: ik voel me niet langer meer schuldig.

Het is goed zo <3
7 oktober 2017

Onzin natuurlijk, want de wond (het verlies) zit diep van binnen. Het enige wat tijd doet is verzachten, maar niet vergeten. Tijd geeft ook ruimte om na te denken en om het verlies te accepteren. Tijd ziet kans om de wond er uit te laten zien als een litteken, maar Jeanet zal altijd diep in mijn hart blijven. Zij was mijn grote liefde en het begon zo mooi op het kleine eiland Texel. Respect, bewondering en liefde voor elkaar. De gebondenheid is enorm, ook al leven we hier bijna onbekommerd in de tropen.

Naarmate de jaren verstrijken voel ik echter ook dat de wond niet meer bloedt; dat er een soort vliesje overheen is gebouwd en dat ik me sterker voel als iemand mij gevoelige vragen stelt over het nog zo recente verleden. Het bekijken van foto’s van ons gezin wekt nu gelukkig minder tranen op dan voorheen. Dus tijd doet wel degelijk iets met verlies. Het verzacht en uiteindelijk maakt verdriet plaats voor een trots gevoel: zij was moeder van twee mooie meiden die nu midden in het leven staan.

Ik ben elke dag blij vader te zijn… van twee meiden!
En ik ga door met leven, zoals Jeanet het heeft gewenst.

Het overlijden van Jeanet zit ons nog vers in het geheugen, maar het veroorzaakte grote verdriet is hier op Curaçao wat milder geworden. Het lijkt dan op een stukje acceptatie, een beetje meer verwerking. Ondanks de gevoelsmatige vooruitgang wordt toch een soort van amputatie ervaren op momenten dat we met zijn drietjes ergens zijn. Gezellig shoppen in Willemstad, dineren aan de waterkant van Bistro Le Clochard, of lekker chillen aan het strand van Porto Mari. Het gemis van Jeanet is overal voelbaar. Jeanet is drie keer op dit eiland geweest. Met mij, met ons (2007).
We willen vooruit; we moeten vooruit. Ons eigen leven verder vervolgen. Nu in het rustige Grote Berg. Ook ons hondje Luna vervolgt haar weg. Alsof er niets aan de hand is.

Ik wil mijn gevoelens verwoorden met een gedicht uit een boek (“Omdat weggaan niet bestaat”) wat Jeanet vijf dagen voor haar sterven van haar vriendin Riet Mangnus kreeg…

Nu laat ik je los

Nu laat ik je los,
zoveel losser dan ik wil.
Ik zie je langzaam gaan,
mijn God, wat wordt het stil.
Stiller dan de nacht
die door de ramen kruipt
Killer dan de ochtenddauw
die zacht de tuin in sluipt
Leger dan een lege doos.
Donker zonder zon.
Ik heb je laten gaan
omdat ik niet anders kon.

Jeanet overleed op 7 oktober 2010, 07:15u aan de gevolgen van kanker.

De zon schijnt volop in maart en ik sta buiten de achtertuin te bewonderen. Ineens voel ik een hand in mijn zij. Ik herken de handdruk direct en draai me langzaam om.
‘Jeanet! Kom je zomaar even naar ons kijken?’. We raakten terstond verstrengeld in een stevige omhelzing. Toch zag Jeanet kans om tussendoor op te merken: ‘Ja, ik wil weten hoe het met jou en onze dochters gaat.’
‘Nou, het gaat goed, heel goed moet ik zeggen, ze zitten nu op school.’
Al pratend lopen we hand in hand verder door de achtertuin, de hoek om bij de garage. ‘Hé, jullie hebben het kippenhok weggedaan. Waarom?’.
‘De kippen zijn vorig jaar verkocht via marktplaats. Weet je dat Zwarte Kip al een kleintje heeft?’.
‘Oh, wat leuk! Maar verkocht? Tje, was dat jouw idee?’, vroeg Jeanet vervolgens.
‘Nee, het initiatief kwam van Eline, nadat we vorig jaar terugkwamen van vakantie op Curaçao. Ze zijn verkocht, omdat we grootse plannen hebben!’.
‘Ohh, je bedoelt toch niet… emigratie?’
‘Jaaa! Dat klopt helemaal en onze woning is onlangs verkocht! We gaan weg uit Engelen, weg uit Nederland en een volstrekt nieuw leven tegemoet.’
‘Oh Ad, wat geweldig voor jullie’, zei Jeanet met tranen in haar ogen. ‘In 1991 wilden wij samen emigreren en dat plan verwaterde, maar nu ga je samen met Laura en Eline. Ik vind dat echt heel geweldig voor jullie!’
‘Lieverd, dit is een beslissing van ons drietjes en we nemen jou mee in gedachten, in onze harten.’, vervolgde ik het emotionele gesprek.
‘Ik vind het superfijn dat je dit aan durft, ondanks ons grote verlies. Je doet het heel goed! Ik blijf je volgen. Ik ben heel trots op jou en de meiden. Ik hou van je!’
‘Ik hou ook van jou Jeanet.’ zei ik zachtjes en keek diep in haar ogen. Mist kwam ineens om mij heen. Jeanet vervaagde, alles verdween en ineens lag ik plat in het gras. De zon verwarmde mijn gezicht en mijn hart. Ik voelde me heel blij worden.

Dit was bericht 75 alweer. Jeanet overleed op 7 oktober 2010…

De regen valt weer hoorbaar op het platte dak van de tuinkamer, ondanks de zorgvuldige aangebrachte geluidsisolatie. Dit noemen ze winter; de winter van 2012 om precies te zijn. De wind doet ook zijn best om deze maandagavond saai te laten overkomen. Wind, regen, koude en vermoeidheid. Geestelijk moe, maar mijn verstand vertelt me dat ik verder moet wandelen, samen met onze dochters. Ik schrijf O N Z E, omdat Laura en Eline de dochters zijn van Jeanet & Ad.
Ik voel me erg alleen, maar ik ben helemaal niet alleen. Ik voel me ontzettend moe, maar ik kan rustig verder lopen. Er is dan ook niemand die werkelijk aanvoelt waar het allemaal omdraait bij het verwerken van het verlies van een dierbare. Tenzij het een kind betreft wat haar moeder heeft verloren, of een man die zijn vrouw heeft verloren.
Een winter van niks lijkt dan ook de neerslachtigheid te doen toenemen. Ik wil hiertegen vechten, maar deze strijd kost veel energie. Als dan ineens de zon weer schijnt, voelen we levensenergie stromen en het teveel delen we weer uit. Tijdens een lange boswandeling met hond Luna, of gewoon tijdens het even ‘uit eten’ bij de McDon. Laat de zon maar schijnen, een paar keer per week, dan kunnen we verder lopen in dit leven vol met verlies en liefde.

Het leven ging verder, het blijkt gewoon vanzelf verder te gaan. Alles ging verder, alles gaat gewoon door. Het leven lijkt ook zo snel te gaan, want ineens is het 7 oktober 2011. Een jaar later. Weduwnaar voor precies een jaar. Die zin roept zoveel pijn en verdriet op, maar ook leegte en eenzaamheid, wilskracht en liefde. Het vaderschap blijkt elke dag een bijzonder houvast te zijn, maar het gemis dendert op onverwachte momenten door mijn hoofd en pijnigt mijn gevoel.

Dochters…

Vanmorgen heb ik Laura & Eline telefonisch ziek gemeld onder opgave van redenen. Ze wenste ons sterkte toe op deze tragische dag.
Op deze plek kan ik niet precies invullen hoe de meiden zich voelen bij het verlies van hun moeder. Ze komen gelukkig dagelijks veerkrachtig over en laten daarbij telkens merken dat liefde ons overeind houdt. Dochters hebben elkaar en leunen op mij en Jeanet leeft voort in deze meiden. Dat voelt heel fijn aan, maar het verdriet om het verlies zal ons altijd bijblijven. Waar ik erg van kan genieten is het samen lachen om iets, samen ondernemen, samen dineren en stoeien.
Een hecht gezin waren we; een één ouder – hecht gezin zijn we geworden en dat zal altijd zo blijven. Ook al komt er mogelijk in de nabije toekomst iemand bij. Jeanet is als moeder namelijk onvervangbaar.

Achterom kijken is nodig

Een weekje Zeeuws Vlaanderen (Boerenhol) werd in augustus 2010 snel afgewisseld met een weekendje Renesse voor ons tweetjes. Dat was ons uitje, waarin we samen nog wat konden meemaken. Het leek op afscheid nemen. September bracht donkere wolken in de vorm van toegenomen pijn. Extra morfine gaf tijdelijke verlichting. Toch zag Jeanet kans om haar eigen verjaardag (31-08), die van Eline (22-09) en die van mij (03-10) met veel liefde bij te wonen en te vieren. Dat waren, hoe pijnlijk ook, stukjes ‘afscheid nemen’ van ons drietjes.
Zo kan ik me herinneren dat we op 19 september gingen winkelen bij een tuincentrum en het was de hobby van Jeanet om leuke dingen te verzamelen. Jeanet liet haar oog vallen op een leuke tuinset, gemaakt van steigerplanken. Een vierkante tafel op een zuil en … drie verrijdbare stoelen. Hoe tekenend voor de nabije toekomst?!
De drie volgende dagen na mijn verjaardag lieten een versnelde aftakeling zien van het lichaam van Jeanet. Pijn werd heviger ervaren en de bestrijding daarvan liet soms te wensen over. Ze werd vanaf woensdagavond 6 oktober in slaap gehouden en de volgende ochtend overleed Jeanet. Een vreselijke ochtend. Haar leven was definitief ten einde; mij achterlatend met twee schatten van dochters. Een rijkdom? Zeker, maar vooral een houvast, want Jeanet leeft voort in Laura & Eline. Wekenlange periodes van stress werden ineens vervangen door een soort van innerlijke rust, een pril begin van acceptatie, maar de pijn rondom dit verlies was gigantisch en bijna niet te beschrijven.

Wat ging moeizaam in het afgelopen jaar?

Ik kan schrijven: alles. De veranderingen waren overal voelbaar en zichtbaar: alleen koken, een halfleeg bed, de gedekte tafel voor drie personen, een lege stoel in de auto, de fiets van Jeanet, de regenjas aan de kapstok, de Crocks, die geparkeerd stonden naast de wasmachine, alleen koffie drinken, wandelen met hond Luna. ALLES was definitief anders.
De leegte beukte overal in op mijn gevoelens. Zo liep ik ergens in de tweede helft van de maand oktober met tranen in mijn ogen in de bouwmarkt, op zoek naar wat klusmateriaal. Ja, zelfs zo’n kort bezoekje aan de plaatselijke Karwei deed me beseffen dat ik een bijzonder mens had verloren. Daar winkelden we vaak samen; een kleurtje verf, leuke spulletjes voor de keuken, of woonkamer, of gewoon ‘even shoppen’.
Winkelen met de meiden gaf houvast, maar ik vond het in het begin nogal confronterend. Ik vroeg me telkens af wat andere mensen zouden denken van ons. ‘Hé, een man met twee dochters. Gescheiden?’ Nee, weduwnaar en nu een jaar verder.
Het was ook moeizaam in het begin om in de keuken een maaltijd voor te bereiden. Meestal kookte Jeanet, wat ze altijd met heel veel liefde en kundigheid deed. Ik kan beamen dat het haar hobby is geweest en inmiddels, dit tot genoegdoening van dochters, ook mijn hobby. Zeker in het begin heb ik menigmaal met betraande ogen het eten voorbereid. Ik zag soms niet wat ik deed. Er gingen maanden overeen, voordat ik goed en wel besefte hoeveel kookkennis ik in feite van Jeanet heb geërfd. Ik ben haar daar erg dankbaar voor.
Het huishouden, een taak die ik vanaf het prille begin altijd op me heb genomen. Ik wil er zijn voor de meiden; ik wil voor hen een veilige haven zijn en daar hoort ook een goed lopend huishouden bij. Ik doe het beslist niet uitmuntend; soms loop ik zelfs achter. Ik doe het op mijn manier, maar met liefde. Nu pas bemerk ik hoe weinig ikzelf aan het huishouden besteedde en dat spijt me. Ik loop nu de achterstand in. Wel wrang om te moeten constateren.

Samen verder, de toekomst tegemoet…

Er zijn grote veranderingen op komst en dat is het directe gevolg van de gezamenlijke keuze van twee meiden en één vader. Emigreren is een heel moedig besluit. Huis en haard verlaten voor het opbouwen van een nieuw leven. Nee, een ander leven, maar met Jeanet in  onze gedachten, in onze harten. Wij gaan ervoor en weten dat het goed is. Ons toekomstige leven is te volgen op BLOG / Curaçao. Misschien leest Jeanet wel mee…

Dit BLOG bevat nu ruim zestig berichten, verspreid over negen pagina’s. Waarschijnlijk voeg ik geen berichten meer toe en samen met dochters gaan we ons richten op heden en toekomst. We vormen een team met Jeanet voor altijd blijvend in onze harten.

© 2010-2011 / AvaLon

Morgen, 31 augustus 2011, zou mijn lieve vrouw en de zorgzame moeder van Laura en Eline 53 jaar geworden zijn. Vanmiddag heb ik (weer) een appeltaart gebakken voor ons drietjes. Het zal zeker weer smaken, want de talloze herinneringen zijn zoet en vol liefde. Ik had nog veel meer willen opschrijven en ja, er is nog veel pijn.
Soms overvalt mij een grote angst dat ook mij iets vreselijks overkomt en dat de meiden alleen verder moeten. Meestal kan ik die angst snel ‘verwerken’, want ze hebben me nodig. En morgen is weer zo’n dag: ‘de eerste keer zonder jou’. Mocht jij wat willen schrijven, dan kan dat… in het Gastenboek. Klik hier.

Groetjes en veel liefs, Ad

Een gevoel van eenzaamheid heeft zich bijna volledig meester gemaakt van mijn welzijn. Net terug van een weekje snorkelen, duiken en chillen op Curaçao en zowel dochters als ik kampen met een knagend gevoel van heimwee. Dit was de eerste vakantie zonder Jeanet, die achteraf niet loodzwaar bleek te zijn. Eerder voor ons een vernieuwing van het plezier van leven.
Ik ben nu ruim vijf maanden weduwnaar, maar het verlies is opnieuw vreselijk veel pijn gaan doen. Een onverwacht ontslag kwam daar nog eens bovenop. De zon schijnt, maar wat moet ik daar mee? Ik moet op zoek gaan naar een houvast. Gelukkig hebben we in het weekend (familie)gasten. Ik ga een heerlijke maaltijd serveren!

Men beweert dat het rouwen plaats gaat vinden in verschillende fasen en dat het feitelijke rouwen pas kan beginnen op de tweede sterfdag. Ik ben het met beide ‘feiten’ totaal niet mee eens en ik spreek uit eigen ervaring. Bij fasen denk je namelijk aan opeenvolgende gebeurtenissen en dat is beslist niet de praktijk. Ik wil het liever hebben over taken, die je niet achter elkaar hoeft op te pakken, maar naar behoefte soms zelfs tegelijkertijd uitvoert. Het ene moment ben je bezig met verdriet te verwerken (ook een raar woord), het andere moment probeer je de sterk veranderde toekomstverwachtingen op een positieve manier in beeld te krijgen.
Ik stond laatst weer met tranen in mijn ogen te koken (dat was lastig, ik zag het niet goed), omdat het keukenterrein zo enorm positief kan triggeren naar Jeanet. Het andere moment genoot ik van de kracht en de wil om te (blijven) koken voor dochters en mezelf. Zoals Jeanet het altijd had gewild. Zo vermengden de taken verdriet verwerken en een dierbare een plek geven zich met elkaar. Ik kan zelfs beweren dat rouwen (treedt direct in na de dood en niet een jaar later!) dankzij twee dochters een beter verloop kent, een bredere basis ondervindt! Rouwverwerking doe je samen en ook alleen.
Na het verlies van Jeanet, mijn dierbare, heb ik allerlei emoties ervaren, die ik kan toedichten aan één van die taken. Zo was er direct na het overleden (het overkwam me circa 4 uur na de dood) een soort oerpijn voelbaar. Met een oerkreet gaf ik uiting aan dit grote verlies, met een fikse huilbui tot gevolg. Verder ligt er nog een grote taak van het accepteren, die in feite al begin dit jaar in gang werd gezet, toen de uitspraak ‘terminaal ziek’ viel. De taak van het accepteren loopt nog heel lang door, net als de taak ‘het aanpassen van de toekomstverwachtingen’.
Rouwen voelt ook letterlijk heel rauw aan, maar heeft ook een positieve werking, namelijk dat het verlies (omgeven door rouw) je bijna vanzelfsprekend dwingt om voortaan (nog) meer te laten genieten van goede momenten samen met de kinderen, of gewoon tijdens een wandeling in een door de zon overgoten bos. Zelfs het zien van broodetende mussen in je eigen achtertuin laten je een soort van geluk ervaren. Ik kan intenser genieten van kleine dingen, omdat het leven eenmalig is. Hierna is helemaal niets meer; al het geloof ten spijt. Het is echt eindig en ik wil terecht benadrukken dat je beter vóór de dood kunt LEVEN, dan ná de dood, want daar hebben je nabestaanden helemaal niets aan.
En tot slot maar hopen dat naasten voldoende steun blijven aanbieden (ook een taak), zodat Jeanet nooit vergeten wordt. Dit verlies is blijvend en zal dan ook altijd gevoeld kunnen worden in meer of mindere mate.

Vanmorgen precies twintig dagen geleden werd ik weduwnaar en in die periode ging er een veelvoud van dat aantal aan gedachten door mijn hoofd die verband hielden met ‘nooit meer’, ‘iemand missen’ en ‘de niet te bevatten leegte’.
Het ‘nooit meer’ zal Laura, Eline en ik nog vele jaren bezig kunnen houden; het ‘iemand missen’ evengoed. Dan denk ik aan even samen eten koken, of genieten van een lekkere maaltijd, of samen in bed kijken naar Pauw en Witteman (iets wat wij tot voor kort heel vaak en met plezier deden). De ‘niet te bevatten leegte’ lijkt hanteerbaar te zijn. Wij voelen Jeanet, wij nemen haar mee in onze gedachten, tijdens de wandelingen met hond Luna, of gewoon, even rommelen in de tuin. De aanvoelbare leegte wordt door ons drieën goed aangepakt, of gecompenseerd. We helpen elkaar daar waar nodig. Jeanet leeft voort in de meiden en ik draag bij door het telkens opnieuw vertellen / opsommen van mooie herinneringen. Toch sluipt de leegte in ons huis rond en loert om de hoek. De fiets van Jeanet staat in de garage, leegte. De regenjas van Jeanet hangt aan de kapstok, leegte. De geurtjes en make-up spulletjes op haar nachtkastje, leegte. Ja, tot zelfs de stoel naast mij in de auto, terwijl we laatst naar Diepenveen reden, leegte. De meiden speelden toen afleiding gevend met de iPad op de achterbank. Gaandeweg moet alles een plekje krijgen, maar verdriet blijft onmiskenbaar aanwezig. Toch willen we straks een mooie Kerst vieren. Hoe? Met mooie herinneringen en een goede sfeer moet dat lukken.

Woensdag 13 oktober 2010…

Een terugblik in woorden is lastig, want er waren heel veel emotionele momenten aanwezig, die zich moeilijk op schrift laten stellen. Toen de witte lijkwagen + witte volgwagen de Leunweg in Engelen opreden, moest ik even diep zuchten om een huilbui te voorkomen. Ik wilde me goed houden op deze ochtend die zo betekenisvol was voor Laura, Eline en mezelf.
Drie kwartier later deed Wilma (uitvaartonderneming) in de aula het (door mij geschreven) openingswoord, waarna ik aan de slag kon. En dat was een gevoelige uitdaging, want de sfeer in de zaal was zo bijzonder: Jeanet lag in een gesloten witte kist, omringd door een zee van witte bloemen en op twee grote flatscreens prijkte op dat moment een grote zwartwit foto van Jeanet toen ze vier jaar was. Kwam nog bij dat de opkomst massaal te noemen was. Niet alleen familie en bekenden, maar ook vriendinnen van Laura en Eline, heel veel collega’s van Jeanet, ook nog eens bijna 15 collega’s van mijn werk, buren, overburen en buurtbewoners waren naar het crematorium van Nieuwkuijk gereden. En dan sta je met een draadloze microfoon voorin de aula je afscheid te houden. Zwaar…

Ik nam kort het woord, waarna wij drieën de zeven kaarsen gingen aansteken, die schuin links van Jeanet stonden. Dit moest voor de toeschouwer ook een mooi moment zijn geweest. Het afscheid kon weer doorgaan met het vertonen van nieuwe foto’s en mooie muziek, die we maanden geleden zelf hadden uitgezocht. Gedraaid werden achtereenvolgens (met tussenpozen): Perhaps Love (John Denver & Placido Domingo), Solsbury Hill (Peter Gabriel), Will We Ever Learn (Oleta Adams), Slipping Through My Fingers (Mamma Mia!), Home (Simply Red), Fragile van Sting en tot slot Sweet Goodbyes van de Tilburgse band Krezip.
Tussendoor heb ik veel verteld over Jeanet en dieren, Jeanet en zorg, Jeanet en kinderen, Jeanet en ik en diverse momenten moest ik even (emoties) voor de afleiding een glas water drinken. De gastsprekers op het gebied van familie, werk en vriendschap hadden ook een mooie bijdrage geleverd en wij allen kunnen dan ook terugblikken op een heel mooi, waardevol en vooral emotioneel afscheid van Jeanet. Het sterkt ons dat het heel ontroerend is geweest. Voor nu heerst rust in huis en het gevoel dat we samen verder moeten, samen verder willen gaan met Jeanet in onze harten.

Mijn wekker liep om 07:30u af. Ik draai me nog een keer om en begin na te denken over deze bijzondere dag die helemaal in het teken staat van mijn overleden vrouw Jeanet Visser. De wekker loopt weer af, maar nu is het 07:34u. Ik draai me gewoontegetrouw nog een keer om, maar begin nu te piekeren. Ik bespeur nog geen zenuwachtigheid, maar wel een toenemend verlangen om in die grote zaal te staan. Dichtbij Jeanet. Mijn afscheidswoord (hakkelend?) uit te spreken en te genieten van de muziek die we maanden geleden samenstelden. De wekker loopt weer af en nu is het 07:38u. Het is nu echt tijd om te gaan douchen, nieuw overhemd aan te trekken en beneden te wachten op … Straks mag Jeanet in een witte lijkwagen nog een rondje door Engelen rijden en wij gaan mee in (ook) een witte volgwagen. De wensen van Jeanet worden prachtig uitgevoerd. Laat ik niets meer vergeten en de dag goed tot me door laten dringen.