Deze kerstperiode, de eerste zonder Jeanet zal verwarrend genoeg in het teken staan van liefde, rouwen, smaakvol dineren en verdriet uiten. Het is zo vreemd om samen met dochters, maar zonder hun moeder de kerstboom te versieren, cadeautjes in te pakken, vuurwerk te bestellen en de sneeuw te bewonderen.

Kerst zonder Jeanet voelt anders aan. Incompleet, pijnlijk en vol (mooie) herinneringen. Terwijl buiten de winter teistert, twinkelen de lichtjes in de kerstboom. Hond Luna zucht nog een keer flink en ik deel wat lekkere chocolade uit aan dochters Laura en Eline, die weer eens gekluisterd zijn aan de buis (CSI). Ik geniet van het huiselijke, maar tegelijkertijd prikken tranen en denk aan vroeger. Aan die en die Kerst, samen met Jeanet. Kon het maar… nee, we moeten verder.

Dit is de tweede zondag zonder Jeanet en de eerste zondag na de crematie. Vanmorgen heb ik met zonneschijn op mijn gezicht een kledingstuk weggegooid. Symbolisch weer een stukje afscheid. Het lukt me nu wat beter om ook aan mooie momenten en gebeurtenissen te denken, maar nachtelijke eenzaamheid wordt wel eens gevoeld.
Met de meiden gaat het de goede kant op. Ze zijn ook bezig met het zetten van stappen in hun eigen leven. Morgen gaan ze voor het eerst naar school met Jeanet in hun harten. Die schooldag, zeker een beproeving, moet echt gaan plaatsvinden, want we willen verder. Een lieve omhelzing van Laura, een welgemeend compliment van Eline (‘Pap, je zorgt echt goed voor ons!’) en een verfrissende wandeling met hond Luna. Alles lijkt een weg te kunnen vinden in deze wildernis van leegte, zonneschijn, verdriet en houvast.
De innerlijke pijn lijkt hanteerbaar te worden en ik voel me daar bijna schuldig over. Jeanet wilde echter niets liever dan dat ik overeind blijf en er altijd zal zijn voor de meiden en voor mezelf. Ik houd me aan mijn belofte, met Jeanet in mijn hart.

Het nachtelijk uurtje is begonnen. Het is nu 01:04u en ik denk aan morgen. Aan volgende week, of volgende maand. Ik stond vanavond in de keuken en voelde de energie van Jeanet mijn lichaam instromen. Toch was ze al vorige week overleden en ik krijg steeds meer het gevoel dat wij drieën het wel gaan redden. Ik voel mij daarover tevens schuldig over deze toekomstverwachtigingen en toch… ik moet mij niet schuldig voelen. Het is het geloven in jezelf en er willen zijn voor je eigen kinderen. Ook zij hebben mij nodig en hebben behoefte aan een vader die overeind blijft!
Ik schenk mezelf nog een glas wijn in, wetend dat het gewoon lekker kan zijn. Met het verstrijken van de dagen lijkt het aura van Jeanet vluchtig geworden te zijn. Het lukt me nu ook om eens wat langer naar een mooi portret te kijken van mijn lieve, begripvolle vrouw en geduldige moeder van onze dochters. Een stukje verwerking doet wonderen. Maar de pijn blijft. Kon ik nog maar één gesprekje met haar voeren. Kon ik nog maar één keer mijn wang tegen haar wang aanduwen. Kon ik nog maar één keer haar hand vasthouden. Maar alles is voorbij en we leunen op de foto’s en de schitterende herinneringen.