Als je een tijdje stilstaat bij een veld vol met klavertjes, vind je op een gegeven moment een klavertje vier. Dat is nog geen geluk, dat brengt nog geen geluk. Dat is slechts een moment uit de natuur. Een toevalligheid in de vorm van vier blaadjes. Leuk om even vast te houden, meer is het niet.
Geluk overkomt je en ik wil er niet naar op zoek gaan, maar met dit sombere weer snak ik naar een goed gevoel. Een geluksgevoel. De saaiheid suist door mijn hoofd en maakt me moedeloos. Nergens zin (meer) in en toch moeten vele dingen gebeuren. Even vaderen (doe ik graag), wat strijken, het gras maaien en de wasmachine weer aan het werk zetten.
Dagelijks ervaar ik geluk bij het voortleven van Jeanet in Laura & Eline. Ditzelfde gevoel veroorzaakt ook wel eens neerslachtigheid, wat meestal diezelfde dag weer lijkt te kunnen verdampen. Eb en vloed kennen een regelmaat; emoties absoluut niet. Ik weet het ook wel; vanmiddag of vanavond voelt het weer anders aan. Een houvast.

Kerst nadert, somberheid neemt flink toe. Ik knuffel hond Luna (die languit voor de brandende open (gas)haard ligt) nog een keer en het moment triggert ontzettend naar Jeanet. Ik slenter rond in het te grote huis… dochters slapen al een uur en ik kijk verdwaasd rond in de lege woonkamer. Geen Jeanet te zien, wel een prachtige kerstboom met een oubollig kerststalletje daaronder, wat ik in 1994 gemaakt had van wat afvalhout. Verdomme, ik haat kerst! Opgesmukte bende met lekker eten en mooie praatjes, familie ’gezellig’ bij elkaar, maar je hebt er helemaal niets aan als je midden in de rouw zit!
Ik neem nog maar een stevige slok wijn. Heb net 2 (twee) alcoholloze avonden achter de rug. Vriendin Monique had (weer) de boodschappen gehaald voor mij, natuurlijk inclusief rode wijn. Ik kon weer niet winkelen. Ik haat mijn gebroken enkel, maar anderzijds ben ik nu lekker thuis bij mijn dochters. Een behoorlijke kans om het rouwen te verdelen over de dagen tussen die akelige Sinterklaas en het spetterende Nieuwjaar. Zucht, kon ik maar weer eens een prettig gesprek voeren met Jeanet, dan was deze avond niet zo saai. Je kunt trouwens ook een mailtje sturen naar Jeanet (jeanet@jeanetvisser.space), dan zorg ik dat het goed bezorgd wordt. Schrijf maar wat; het maakt Jeanet niet meer uit.

De sombere dagen voor de Kerst lijken nu extra zwaar te drukken. Sinterklaas is gelukkig weer vertrokken; we hebben helemaal niets gedaan met pakjesavond. Wel mochten mijn dochters regelmatig hun schoen zetten voor de open haard en soms vergat ik om er iets in te doen. Was natuurlijk wel gauw geregeld vroeg in de ochtend.
De meiden zijn vandaag opnieuw ziek thuis (rouwverwerking, pas op de plaats, rust, samenzijn) en ik lig nog steeds met het been (gebroken enkel) omhoog. Ik werk regelmatig op afstand om de gebondenheid met mijn werk intact te houden. Verder is grijsheid troef in de vorm van veel bewolking, somberheid en stilte voor het einde van december. Het is duidelijk: er komen nog genoeg verdrietgevende momenten op ons af, maar de eenheid van ons drieën is formidabel te noemen. Daarbij moet ik de rol van hond Luna (een levendige, altijd vrolijke Jack Russell) niet onbenoemd laten: zij houdt ons bij elkaar, waakt over de kudde en dwingt ons om regelmatig een frisse neus te halen.