Men beweert dat het rouwen plaats gaat vinden in verschillende fasen en dat het feitelijke rouwen pas kan beginnen op de tweede sterfdag. Ik ben het met beide ‘feiten’ totaal niet mee eens en ik spreek uit eigen ervaring. Bij fasen denk je namelijk aan opeenvolgende gebeurtenissen en dat is beslist niet de praktijk. Ik wil het liever hebben over taken, die je niet achter elkaar hoeft op te pakken, maar naar behoefte soms zelfs tegelijkertijd uitvoert. Het ene moment ben je bezig met verdriet te verwerken (ook een raar woord), het andere moment probeer je de sterk veranderde toekomstverwachtingen op een positieve manier in beeld te krijgen.
Ik stond laatst weer met tranen in mijn ogen te koken (dat was lastig, ik zag het niet goed), omdat het keukenterrein zo enorm positief kan triggeren naar Jeanet. Het andere moment genoot ik van de kracht en de wil om te (blijven) koken voor dochters en mezelf. Zoals Jeanet het altijd had gewild. Zo vermengden de taken verdriet verwerken en een dierbare een plek geven zich met elkaar. Ik kan zelfs beweren dat rouwen (treedt direct in na de dood en niet een jaar later!) dankzij twee dochters een beter verloop kent, een bredere basis ondervindt! Rouwverwerking doe je samen en ook alleen.
Na het verlies van Jeanet, mijn dierbare, heb ik allerlei emoties ervaren, die ik kan toedichten aan één van die taken. Zo was er direct na het overleden (het overkwam me circa 4 uur na de dood) een soort oerpijn voelbaar. Met een oerkreet gaf ik uiting aan dit grote verlies, met een fikse huilbui tot gevolg. Verder ligt er nog een grote taak van het accepteren, die in feite al begin dit jaar in gang werd gezet, toen de uitspraak ‘terminaal ziek’ viel. De taak van het accepteren loopt nog heel lang door, net als de taak ‘het aanpassen van de toekomstverwachtingen’.
Rouwen voelt ook letterlijk heel rauw aan, maar heeft ook een positieve werking, namelijk dat het verlies (omgeven door rouw) je bijna vanzelfsprekend dwingt om voortaan (nog) meer te laten genieten van goede momenten samen met de kinderen, of gewoon tijdens een wandeling in een door de zon overgoten bos. Zelfs het zien van broodetende mussen in je eigen achtertuin laten je een soort van geluk ervaren. Ik kan intenser genieten van kleine dingen, omdat het leven eenmalig is. Hierna is helemaal niets meer; al het geloof ten spijt. Het is echt eindig en ik wil terecht benadrukken dat je beter vóór de dood kunt LEVEN, dan ná de dood, want daar hebben je nabestaanden helemaal niets aan.
En tot slot maar hopen dat naasten voldoende steun blijven aanbieden (ook een taak), zodat Jeanet nooit vergeten wordt. Dit verlies is blijvend en zal dan ook altijd gevoeld kunnen worden in meer of mindere mate.

Een tussendoorse update van de website van Jeanet hield slechts twee dingen in petto: aanpassing van het (kleur)uiterlijk en de toevoeging van een heus Gastenboek. Om met het laatste te beginnen: ik achtte de tijd rijp om reacties van meer algemene aard toe te laten op een speciale pagina: een Gastenboek. Bij het lezen van allerlei gebeurtenissen op deze site rondom dood en rouwverwerking kan namelijk het verlangen ontstaan om een kort berichtje achter te laten. Wees zo vrij om iets te schrijven in het Gastenboek. Laura, Eline en Ad zullen je er dankbaar voor zijn en juist in deze Kerstdagen zijn ondersteunende woorden nog belangrijker geworden voor ons!
Verder werd het tijd om het overwegend zwarte karakter van deze website iets aan te passen en meer in de kerstsfeer te brengen: donkergroen. Tevens kan nu gevoelsmatig een link gelegd worden naar de geboorteplaats van Jeanet: Texel, alwaar het motto ‘Groen-Zwart, Texels in het hart’ geldt. Zo sta je als lezer even stil bij het verleden, het geboorte-eiland van Jeanet. Ikzelf ben in Tilburg geboren, wat gelijk weer de vraag oproept ‘Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?’ In 1976 in de J’elleboog (discotheek in Den Burg). Ik zag Jeanet zitten, Jeanet zag mij naderen en dacht ‘dit wordt mijn man’. Verkering volgde, evenals vakantie op Curaçao (1977) en 32 jaar samenwonen (1978 – 2010).

We verloofden ons op de historische datum 07-10-1978. Jeanet overleed op de datum 07-10-2010. Heel frappant en bizar. 32 jaar verloofd, waarvan bijna 7 maanden getrouwd.

Idiote gebeurtenissen die mijn rouwverwerking volledig in de weg staan: afgelopen vrijdag ben ik van de trap af gevallen met volle wasmand en maandagmiddag 22-11 foto laten maken in het ziekenhuis. Dezelfde afdeling waar ik samen met Jeanet vorig jaar een aantal keren heb doorgebracht. Nogal heftig om daar even te zijn en de uitslag was ook niet fijn: kuitbeen gebroken. Zit nu met het gipsbeen omhoog achter de computer. Balen, maar misschien kijkt Jeanet mee en glimlacht om mijn knulligheid. Dit gaat weer over en neemt maximaal zes weken in beslag. Ja, dan is het oudjaar. Jeanet, ik mis je, elke dag weer en nu nog veel meer.

Rouwverwerking blijkt even complex alswel sterk wisselend voor mij te zijn. Het ene moment strijk ik fanatiek een bult wasgoed weg, het andere moment rollen de tranen vrij over mijn wangen en snotter ik twee zakdoekjes vol. Gevoelsmatig lijk ik al een aantal fases te hebben doorlopen, maar andere fases zoals die van verdriet, blijven unaniem op de voorgrond.
Aanvaarden van het overlijden van Jeanet was iets wat begin dit jaar al voorzichtig in gang gezet werd. Het terminaal ziek zijn hield me vanaf februari voortdurend bezig, wetend dat ik ooit weduwnaar zou worden. Als accepteren voor mij nagenoeg afgerond lijkt te zijn, ontstaat er meer ruimte voor het uiten en verwerken van verdriet. Hier voel ik mij goed bij; ook al komt het verdriet tot uiting bij één of andere lunchafspraak, in de file, tijdens het strijken. Het maakt mij allemaal niets uit.
Wat ik verder nog heel moeilijk vind is het doorlopen van de fase van ‘het aanpassen van verwachtingen, ideeën en opvattingen over de toekomst en het leven’. Lees anders verder op: gezondheidsplein. Dit is zo heftig en zwaar en juist dubbelzwaar bij het hebben van kinderen. Gevoelens kunnen niet langer meer gedeeld worden met Jeanet en samen opvoeden houdt nu in dat ik probeer om in goed overleg met beide dochters te komen tot een begrips- en liefdevolle opvoeding.
Een oude dag zonder Jeanet lijkt mij als een boom zonder blad. Ik moet een nieuw blad gaan zoeken. Simpel. Met de kinderen alleen op vakantie gaan lijkt me nogal zwaar, deels leeg en heel anders. Ik wil straks (volgend jaar?) een nieuwe invulling vinden om mijn leven weer meer inhoud te geven. Maar juist dankzij kinderen heeft mijn leven extra zin en het is dan ook een sterk houvast: Jeanet leeft voort in Laura en Eline. Het gegeven houdt mij heel goed op de been en laat me vlot een aantal fases doorlopen. Ik blijf en dat is heel begrijpelijk (!) voorlopig steken in de fase van verdrietverwerking.

Leegte is een tamelijk abstract begrip en soms moeilijk te bevatten. Leegte als ‘je bent er niet meer’, maar wel in onze gedachten. Dit is absoluut geen leegte te noemen, maar eerder een verandering van beleving van ons gezamenlijk bestaan. Een glas kan leeg zijn, maar de inhoud bevindt zich op dat moment in je lichaam. Zo is leegte te zien als een rekbaar begrip.

Jeanet, je bent ver weg, maar in onze gedachten o zo dichtbij. Je laat geen leegte achter, maar heel veel positieve gevoelens. Terwijl ik dit uittyp, branden mijn ogen. Tranen dringen zich naar buiten. Leegte is onaanvaardbaar. Het leven is namelijk vol. Vol van gevoelens, emoties en herinneringen. En die herinneringen zijn mooi en vullen het glas met het grootste gemak.

Jeanet Visser, geboren op 31 augustus 1958 te Den Burg op Texel, is op donderdagochtend 7 oktober 2010 rustig in haar slaap overleden. Gevoelsmatig heeft ze nu rust, maar de leegte is nog steeds niet te bevatten. De bovenstaande kleurrijke foto, genomen op 21 augustus 2010 op het strand bij Renesse, straalt tevredenheid uit. Dat geeft me rust om diezelfde leegte te kunnen vullen met goede herinneringen aan een vrouw die heel veel voor mij heeft betekend.

Het Gastenboek is er voor jou! Klik hier…
Onderteken het Condoleance Reg. Klik hier…
Rouwkaart, getekend door Jeanet Klik hier…
Wil je een abonnement blogsite? Klik hier…