Ooit, in mijn herinnering misschien een week voor jouw sterven, zei je dat ik vast wel een keer een lieve vrouw zou ontmoeten die precies bij mij past. Je zag toen gelijk met het uitspreken van je woorden dat ik moeite had om deze gedachte aan te nemen, want het hield duidelijk in dat je mij ging verlaten. Toch wist je dat het goed zou komen… met mij. 

Het heeft vrij lang geduurd, maar bijna zeven jaar na jouw sterfdag leerde ik Corine kennen en de klik was al vrijwel meteen in het begin gezet. Je kreeg gelijk, liefste uit mijn verleden. En wist je dat het heel goed gaat met jouw, uhh, onze dochters? Ik ben dagelijks onwijs trots op ze. Eline bijna 25 en Laura bijna 27. 

Ik dank ons samen nog steeds dat we het aandurfden om toch (na 16 jaar samenwonen!) te kiezen voor zoiets moois als kinderen. Laura kwam op aarde en goed een jaar later (de bouw van onze eerste eigen woning vorderde) begon ik te “zeuren” over een tweede kind. En je zei JAAA. Eline kwam er aan in 1997.

Achterom kijkend voel ik me rijk. Samen met jou een gezin stichtend. Ik me altijd een trotse vader gevoeld en jij was een geweldige moeder. Kijkend naar het Nu: ik voel me nog steeds rijk. Krassen op mijn ziel, pijn in mijn hart, maar ik ervaar veel houvast in dit leven van 2022.

Dankjewel lieve Jeanet…

… dat staat in schril contrast met de gevoelens op deze schijnbaar zonnige woensdag. 10 jaar geleden kon jij, Jeanet Visser, niet meer verder met de strijd tegen kanker.

Ten Years After…

Men zegt: tijd heelt alle wonden, maar niet alle wonden. Je blijft voor altijd in onze gedachten en het gemis in de afgelopen tien jaren was op sommige momenten levensgroot aanwezig.

Vroeger en nu…

Er is veel gebeurd in deze 10 jaren, maar de leegte bleef op de achtergrond. Het gemis is minder voelbaar. Het leven is goed hier, ver weg van Nederland, maar toch heel dicht bij jou.

Momenten wil je delen…

Dit vind ik het moeilijkste: iets niet meer kunnen delen, zoals een leuke beleving, samen lachen & huilen, honden uitlaten, chillen op het strand. Ach, laat ik maar ophouden…

Lieve Jeanet, ik sta vandaag weer stil en denk aan je.

Stel, je hebt opgroeiende kinderen, je vrouw wordt ernstig ziek, je doet alle boodschappen, je verzorgt de kinderen, je kookt (aangepast), je verzorgt je vrouw, je doet de afwas, je brengt de kinderen naar school, tussendoor werk je wat en je praat veel met je vrouw. Maar dan slaat het noodlot toe: er zijn tumormarkers gesignaleerd in het bloed!

Ik weet nog zo goed hoe deze woorden in onze (Jeanet & Me) hersenen sneden. De levensverwachting werd op enkele maanden ingesteld. De praktijk maakte daar (gelukkig) 8 maanden van, maar toch… Het einde kwam in zicht en leegte werd voelbaar. De rol van weduwnaar kwam naar voren en met jonge kinderen werd dat zwaar.

Weduwnaar ben je volgens mijn gevoel dan ook altijd. Jonge kinderen horen hun moeder niet te verliezen en dit gegeven heeft me jarenlang beziggehouden. Andersom is het ook zo: ouders horen hun kind niet te verliezen. Gebeurt het toch, dan blijf je dit verlies je leven lang voelen en dat kan zwaar zijn.

Veranderingen in iemands leven kunnen een positieve draai geven aan de (zware) rol van weduwnaar. Een nieuwe partner bijvoorbeeld geeft een impuls aan de toekomst. Het verlies wordt als milder ervaren, vlakker en minder pijnlijker, maar het gemis blijft altijd. Of het nu herfst, Kerst of Pasen is.

Nieuwe partner, ik ben zo blij met jou!

Ik heb op pauze gedrukt tijdens het bekijken van de gekochte film Collateral Beaty. Dat geeft me de gelegenheid om wat gedachten en gevoelens op papier te zetten. Will Smith speelt een marketing man die zijn 6-jarige dochter verloor en lange tijd worstelt met dit onvoorstelbaar groot verlies.
Ik denk terug aan mijn eigen verlies: vandaag, 7 oktober 2017, overleed mijn vrouw zeven jaar geleden. Ik doorliep verschillende fases van rouwverwerking en deze zaterdag bemerk ik voor het eerst geen pijn en verdriet meer. De sterfdag ‘vieren’ werd zo anders ervaren.
Kwam het door de factor tijd? Of door de liefde die weer door mijn leven stroomt? Ik voel dat beide een rol spelen bij het verwerken van de dood. Tijd heelt alle wonden en liefde verzacht duidelijk de pijn. En zo is het nu eenmaal. Ik kijk achterom, maar ook steeds meer vooruit.
Gisteren hield ik thuis mijn ‘Just Sixty’ party en nu weten naaste vrienden gelijk waarom ik koos voor de vrijdag. De sterfdag van mijn vrouw wilde ik in rust doorbrengen. Dat is echt gelukt. Mijn vriendin gaf me ook vandaag houvast en vooral oprechte liefde. En wat nog mooier was: ik voel me niet langer meer schuldig.

Het is goed zo <3
7 oktober 2017

Deze vraag kan niet beantwoord worden en wel om twee redenen:

1. Dit zou dan draadloos moeten zijn en dat is technisch niet haalbaar;
2. De vraag houdt gelijk in dat de hemel bestaat en dat is nog niet bewezen

Toch ga ik uit van het abstracte en dat Jeanet ergens hier voorbij wel beschikt over internet of een andere vorm van communicatie en dat ze dagelijks meemaakt hoe wij ons leven vervolgen zonder haar. Ja, dat zou toch een mooie insteek zijn, nog afgezien van het bestaan van de hemel zelf. Wat me feitelijk niet veel uitmaakt. Ik voel, ik geloof dat Jeanet op een bepaalde manier meekijkt en geniet of zelfs in de lach schiet. En er zijn tegelijk zoveel momenten die we zouden willen delen met haar. Ik ga er simpelweg van uit dat ze alles ziet. Vanuit een onbeschrijfelijk mooi gebied, waar alles in harmonie is met elkaar.
Laatst waren Eline en ik met de hondjes aan het wandelen in het prachtige gebied rondom Landhuis Ascension. Jeanet mocht natuurlijk meekijken en ontspannen genieten. We zagen een vrolijke Luna, een volbloed Jack Russell, heen en weer rennen door het sprookjesachtige groene veld, achtervolgd door haar maatje Gino, een ‘halfbloedje’. En dagen later bevonden wij ons in het sterk tot de verbeelding sprekende Watamula. Bovenop een kleine berg, omringd door werkelijk niemand en genietend van het weidse uitzicht. Op dat soort unieke momenten is het contact met ‘gene zijde’ intens en heel mooi. Jeanet, I miss you so much…

Vanmiddag gingen mijn dochters op ‘floatie-safari’. Voor de leken onder ons: dit is het Dolfijn FM floatie-festival, wat jaarlijks gehouden wordt binnen de veilige zone van Mambo Beach nabij Willemstad. Ik weet zeker dat Jeanet wederom geniet. Ze heeft immers Internet, Facebook, WhatsApp or Whatsoever… Anyway, mijn dochters genieten weer van waterpret, drank (?), muziek en mooi weer. En zo ook nu blijft het stil aan ‘de andere kant’, dus vul ik zelf maar in van wat ik denk wat mogelijk is. Een soort van acceptatie en ik denk dat wij drietjes het goed doen, ondanks de kleine fouten.

Dat vind ik ietwat raar klinken, want als je het woord Curaçao uitspreekt dan denk je toch aan wuivende palmbomen, een fris wijntje op een terras, de ondergaande zon bij één van de prachtige playa’s of de altijd aanwezige tropische warmte die als een behaaglijke deken elke dag over je heen kan vallen? En dan gecombineerd met rouwverwerking op een eiland? Poeh…

Ik wil maar zeggen dat even emigreren naar de tropen rouwen beslist niet minder erg heeft gemaakt. Integendeel zelfs! Jeanet en ik hebben hier zoveel mooie avonturen samen mee mogen maken en dat begon al in 1977. Het toen geheten Avila Beach Hotel was drie lange mooie liefdevolle weken ons paradijsje. Diverse stranden en bezienswaardigheden hebben we samen bezocht, gewandeld en genoten, uitgeslapen en ontbeten, maar nu vervagen die mooie herinneringen en het grote gemis treedt naar voren. En dat verwerk ik niet zomaar even.

Elke dag probeer ik realistisch te blijven, dus ik ga niet wensen of hopen van ‘kon ik maar 1 dagje samen met Jeanet zijn’. Tja, soms zelf passeert op het Nieuwsoverzicht van mijn Facebook Wall zo’n Like & Share actie van een plaatje en dan denk ik ‘nee, het verleden kun je niet veranderen; dat ligt muurvast verankerd in je geheugen, maar vandaag kun je aan de toekomst werken’. Een toekomst met mijn dochters!

Die dames worden ineens groot en wat ze elke dag uitstralen; wat ze zoal meemaken; waarover ze kunnen lachen, dit alles triggert vaak aan het grote gemis. Maar wat ook vooral opvalt is hun wilskracht, hun levensenergie en hun houding. Zwakke vader, sterke dochters? Of ik ben teveel bezig met verwerking van verdriet, terwijl Laura & Eline juist heel enthousiast in het leven staan? Ik kan dagelijks leren van hen. Ze zijn een goed voorbeeld; een houvast.
Ik wil kunnen genieten van de kleine leuke dingen. Loslaten en weer verder leven, zachtjes huilen en hard lachen, lekker koken en stilletjes genieten. Klinkt makkelijk, toch maar doen. Ja, dat ga ik doen. Nee, dat ga ik nu doen! Welterusten…

De hierbij geplaatste foto is in 2006 in onze achtertuin gemaakt! Laura & Eline wilden perse in de door mij gemaakte iglo-hut slapen. Dat werd een goede nachtrust!

Gastenboek lezen? Klik hier

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want het zit diep van binnen. Als weduwnaar kan ik niet even snel een berg verdriet wegschuren of compleet loslaten. Toch moet het. Dat zegt vaak een innerlijke stem, maar ik luister niet altijd naar mezelf. Of naar anderen, zoals mijn eigen dochters…

Let go what hurts you…

Als ‘dik’ vijftigplusser heb ik veel levenservaring opgebouwd en stukjes daarvan doen (nog steeds) veel pijn. Gemiste kansen, nare jeugd, verlies van werk, rouwen na verlies van partner. Een totale afleiding biedt mij overigens wel vaak houvast in bijvoorbeeld mijn twee kinderen, natuurfotografie, een uitdagende (ICT-)klus, of gewoon weer eens even een goed gesprek met iemand.
Jeanet vroeg aan mij om goed voor de kinderen te zorgen. Dat heb ik beloofd, maar dat valt in de praktijk niet altijd mee. Ze zijn inmiddels alweer 16 en 18 en staan sterk op eigen benen. Gelukkig maar en daar ben ik heel trots op! Ook voegde Jeanet er aan toe dat ik zeker wel weer een nieuwe partner zal gaan vinden. Dat gaat ook wel een keer lukken. Go with the flow, zeggen ze hier wel eens en misschien moet ik dat maar gewoon eens gaan doen. Je leeft tenslotte maar één keer!

Wat helpt niet en wat wel?

Alcohol helpt eigenlijk niet. Het versterkt mijn emoties en de put wordt dan wel erg diep. Maar een wijntje tussendoor moet toch kunnen? Of Baileys met ijs, hoewel dat erg kan triggeren naar de laatste maanden van mijn overleden vrouw.
Ontspanning en afleiding helpt me ontzettend goed. Dus samen naar één van de vele playa’s die Curaçao rijk is, of een flinke wandeling met Curaçao Footprint, of een stevige timmerklus uitvoeren. Fotografie en met liefde koken geeft me ook een sterk houvast. En zo rol ik verder door het leven en de afstand tot 7 oktober 2010 neemt langzaam toe. En dat is goed.

Een ander opmerkelijk pluspunt is dat ik veel minder ben gaan schrijven op dit blog. Ik zie dat het vorige bericht gedateerd is op 30 september 2013. Dat is bijna vier maanden geleden! En dit artikel is luchtig, maar toch vanuit mijn hart geschreven!

Op 21 september 2010 woog Jeanet nog maar 45 kilogram. 16 dagen later stierf ze aan de gevolgen van kanker. Eind september, begin oktober is dan ook een periode van wisselende stemmingen, feest & verdriet, plezier & pijn en 3 oktober word ik (weer) jarig. De derde zonder Jeanet, mijn overleden vrouw.

Rouwverwerking, ik zou er graag een punt achter willen zetten, maar telkens besef ik dat het eenvoudigweg niet mogelijk is. Het geworstel met gevoelens gaat altijd door, maar het wordt wel steeds makkelijker. Dat klinkt misschien raar, maar zo is het en dat is maar goed ook. Je raakt echter nooit in de vergetelheid. Je vertoeft misschien wel op de achtergrond en kijkt mee naar hoe wij gezellig eten, genieten van een goede speelfilm, of weer met veel plezier tijd doorbrengen op één van de mooie playa’s die Curaçao kent.

Life goes on…

En we wonen alweer ruim 17 maanden op dit tropische eiland. Wie had dat gedacht? Wat ik echter niet had verwacht is dat een rouwproces zo lang kan ‘doordreunen’. Op onverwachte momenten beleef ik ons samenzijn en mis je dan ontzettend. Dan is diep zuchten, even alle tranen laten gaan een oplossing, een houvast.
Op andere momenten geniet ik ten volle van de herinnering. Zo zette ik in de afgelopen week de Altrex vouwladder wat anders neer, zodat ik beter bij de top van de (tuinbar) palapa kon werken. In een flits zie ik ons winkelend door Praxis lopen; op zoek naar een geschikte vouwladder. Je woorden vormen in mijn hoofd een bekende zin: “Ad, je moet deze nemen. Dit is een goed merk. Je hebt goede spullen nodig”.
Dit is slechts een voorbeeld van een blijvende binding met iemand waarmee ik 32 jaar heb samengewoond en twee meiden heb opgevoed. Allerlei herinneringen (vaak nog mooier dan foto’s zelf) verstevigen het samenzijn.

Je leven voortzetten met een leegte…

Zonder mijn partner verder moeten leven genereert een niet te omvatten leegte. Een groot gemis. Een amputatie. En dan komt telkens het besef naar voren dat die leegte bijna geheel gevuld (kan) worden met twee dochters in mijn directe nabijheid: Laura & Eline. Zij vormen het bewijs van onze liefde voor elkaar. En met deze laatste zinnen kan ik leven. Verder leven…

Ruim dertig maanden geleden overleed Jeanet Visser, mijn vrouw en de moeder van Laura & Eline. Nadien is heel veel veranderd, maar rouwen werd ook onderdeel van ons leven. Hoe doe je dat dan, leven met rouwgevoelens? Nou gewoon, we pakten het leven op, richtten het naar eigen goeddunken in, werkten emigratieplannen uit, zetten een woning te koop waar we zeer aan gehecht waren en gooiden het roer drastisch om. Zo simpel? Nee, het was vallen en opstaan, elkaar steunen en de goede herinneringen in leven houden.

Laat ik even voorop stellen dat ik er een hekel aan heb als mensen opmerken: ‘2010 – is het alweer zolang geleden dat je vrouw overleed’ en dan eraan toevoegend ‘Wat vliegt de tijd’. Gelukkig worden dit soort opmerkingen hier op Curaçao ons bespaard, want het was gisteren en het blijft gisteren. Een leven lang, hoewel rouwen een andere lading begint te krijgen. Zoiets als ‘het hoort nu bij je leven’. Stilstaan en weer doorgaan.
In 2011, nauwelijks een half jaar na het overlijden zei eens een vrouw tegen mij dat het derde jaar moeilijker gaat worden. Ik bracht er nog wat tegenin, maar ze heeft uiteindelijk wel gelijk gekregen! Alles wat je voor de derde keer meemaakt zonder je partner is heel confronterend te noemen. En elke keer krabbel ik overeind. Maar weer drie borden op tafel zetten, of naar de lege bijrijdersstoel kijken, of een kussen in bed overhouden, of twee druk pratende dochters, of lekker eten koken met een goed glas wijn in je eentje. De derde keer blijkt zwaarder te zijn. Het besef van blijvende verandering komt dan hard aan.
Mensen respecteren het als je midden in het leven blijft staan en vertellen dit ook. Dat is een houvast, een reden om door te gaan, maar toch moet ik mezelf regelmatig door de depressieve buien heen slaan. En daar zijn dan vrienden voor, of een bezoek aan een druk happy hour, of gewoon een dagje strand! Tijd gaat hier op Curaçao veel sneller voorbij dan in dat koude kikkerlandje. En verder is hier de gemeenschap veel hechter en socialer. Ook een houvast! Via deze weg wil ik dan ook nu al vele mensen bedanken voor hun steun aan mij, geduld met mij en warmte voor mij, want het geeft me energie om mijn best te blijven doen voor mijn dochters en ook voor mezelf.
Namen van al die mensen? Dat kan… maar wie noem ik als eerste? Laura & Eline natuurlijk, maar ook Susanne, Jasje, Henriëtte, Wilma, Theo, Joyce, Pam, Marcel, Cindy, Rob, Margret en vele anderen!

Een positieve instelling helpt ons vooruit…

Het leven ging verder, het blijkt gewoon vanzelf verder te gaan. Alles ging verder, alles gaat gewoon door. Het leven lijkt ook zo snel te gaan, want ineens is het 7 oktober 2011. Een jaar later. Weduwnaar voor precies een jaar. Die zin roept zoveel pijn en verdriet op, maar ook leegte en eenzaamheid, wilskracht en liefde. Het vaderschap blijkt elke dag een bijzonder houvast te zijn, maar het gemis dendert op onverwachte momenten door mijn hoofd en pijnigt mijn gevoel.

Dochters…

Vanmorgen heb ik Laura & Eline telefonisch ziek gemeld onder opgave van redenen. Ze wenste ons sterkte toe op deze tragische dag.
Op deze plek kan ik niet precies invullen hoe de meiden zich voelen bij het verlies van hun moeder. Ze komen gelukkig dagelijks veerkrachtig over en laten daarbij telkens merken dat liefde ons overeind houdt. Dochters hebben elkaar en leunen op mij en Jeanet leeft voort in deze meiden. Dat voelt heel fijn aan, maar het verdriet om het verlies zal ons altijd bijblijven. Waar ik erg van kan genieten is het samen lachen om iets, samen ondernemen, samen dineren en stoeien.
Een hecht gezin waren we; een één ouder – hecht gezin zijn we geworden en dat zal altijd zo blijven. Ook al komt er mogelijk in de nabije toekomst iemand bij. Jeanet is als moeder namelijk onvervangbaar.

Achterom kijken is nodig

Een weekje Zeeuws Vlaanderen (Boerenhol) werd in augustus 2010 snel afgewisseld met een weekendje Renesse voor ons tweetjes. Dat was ons uitje, waarin we samen nog wat konden meemaken. Het leek op afscheid nemen. September bracht donkere wolken in de vorm van toegenomen pijn. Extra morfine gaf tijdelijke verlichting. Toch zag Jeanet kans om haar eigen verjaardag (31-08), die van Eline (22-09) en die van mij (03-10) met veel liefde bij te wonen en te vieren. Dat waren, hoe pijnlijk ook, stukjes ‘afscheid nemen’ van ons drietjes.
Zo kan ik me herinneren dat we op 19 september gingen winkelen bij een tuincentrum en het was de hobby van Jeanet om leuke dingen te verzamelen. Jeanet liet haar oog vallen op een leuke tuinset, gemaakt van steigerplanken. Een vierkante tafel op een zuil en … drie verrijdbare stoelen. Hoe tekenend voor de nabije toekomst?!
De drie volgende dagen na mijn verjaardag lieten een versnelde aftakeling zien van het lichaam van Jeanet. Pijn werd heviger ervaren en de bestrijding daarvan liet soms te wensen over. Ze werd vanaf woensdagavond 6 oktober in slaap gehouden en de volgende ochtend overleed Jeanet. Een vreselijke ochtend. Haar leven was definitief ten einde; mij achterlatend met twee schatten van dochters. Een rijkdom? Zeker, maar vooral een houvast, want Jeanet leeft voort in Laura & Eline. Wekenlange periodes van stress werden ineens vervangen door een soort van innerlijke rust, een pril begin van acceptatie, maar de pijn rondom dit verlies was gigantisch en bijna niet te beschrijven.

Wat ging moeizaam in het afgelopen jaar?

Ik kan schrijven: alles. De veranderingen waren overal voelbaar en zichtbaar: alleen koken, een halfleeg bed, de gedekte tafel voor drie personen, een lege stoel in de auto, de fiets van Jeanet, de regenjas aan de kapstok, de Crocks, die geparkeerd stonden naast de wasmachine, alleen koffie drinken, wandelen met hond Luna. ALLES was definitief anders.
De leegte beukte overal in op mijn gevoelens. Zo liep ik ergens in de tweede helft van de maand oktober met tranen in mijn ogen in de bouwmarkt, op zoek naar wat klusmateriaal. Ja, zelfs zo’n kort bezoekje aan de plaatselijke Karwei deed me beseffen dat ik een bijzonder mens had verloren. Daar winkelden we vaak samen; een kleurtje verf, leuke spulletjes voor de keuken, of woonkamer, of gewoon ‘even shoppen’.
Winkelen met de meiden gaf houvast, maar ik vond het in het begin nogal confronterend. Ik vroeg me telkens af wat andere mensen zouden denken van ons. ‘Hé, een man met twee dochters. Gescheiden?’ Nee, weduwnaar en nu een jaar verder.
Het was ook moeizaam in het begin om in de keuken een maaltijd voor te bereiden. Meestal kookte Jeanet, wat ze altijd met heel veel liefde en kundigheid deed. Ik kan beamen dat het haar hobby is geweest en inmiddels, dit tot genoegdoening van dochters, ook mijn hobby. Zeker in het begin heb ik menigmaal met betraande ogen het eten voorbereid. Ik zag soms niet wat ik deed. Er gingen maanden overeen, voordat ik goed en wel besefte hoeveel kookkennis ik in feite van Jeanet heb geërfd. Ik ben haar daar erg dankbaar voor.
Het huishouden, een taak die ik vanaf het prille begin altijd op me heb genomen. Ik wil er zijn voor de meiden; ik wil voor hen een veilige haven zijn en daar hoort ook een goed lopend huishouden bij. Ik doe het beslist niet uitmuntend; soms loop ik zelfs achter. Ik doe het op mijn manier, maar met liefde. Nu pas bemerk ik hoe weinig ikzelf aan het huishouden besteedde en dat spijt me. Ik loop nu de achterstand in. Wel wrang om te moeten constateren.

Samen verder, de toekomst tegemoet…

Er zijn grote veranderingen op komst en dat is het directe gevolg van de gezamenlijke keuze van twee meiden en één vader. Emigreren is een heel moedig besluit. Huis en haard verlaten voor het opbouwen van een nieuw leven. Nee, een ander leven, maar met Jeanet in  onze gedachten, in onze harten. Wij gaan ervoor en weten dat het goed is. Ons toekomstige leven is te volgen op BLOG / Curaçao. Misschien leest Jeanet wel mee…

Dit BLOG bevat nu ruim zestig berichten, verspreid over negen pagina’s. Waarschijnlijk voeg ik geen berichten meer toe en samen met dochters gaan we ons richten op heden en toekomst. We vormen een team met Jeanet voor altijd blijvend in onze harten.

© 2010-2011 / AvaLon

Al in de weken ver voor het overlijden van Jeanet voelde ik al aan dat er minstens twee andere familieleden ook een rouwverwerking zouden gaan doorlopen. De broer van mijn vrouw en mijn jongste zus. Het verlies van een zus of schoonzus heeft weliswaar een andere lading, maar is niet minder zwaar te noemen. Als ik bij haar of hem ben voel ik mij echt op mijn gemak. Het samen rouwen (ook al gaat het gepaard met weinig woorden) voelt goed en ondersteunend aan. Zo lukt het mij om de leegte dagelijks te dragen en overeind te blijven.

Een tijd geleden was ik weer ‘lukraak’ aan het Googlelen (ja, dat is echt een werkwoord geworden!) en kwam mijn eigen weblog over Jeanet Visser tegen op een professionele website, genaamd ‘Zet je leven weer op de rails‘. Deze site houdt zich actief bezig met het aanbieden van praktische hulp en deskundige begeleiding bij het rouwen na het overlijden van een dierbare. Deze periode zit vol met gevoelens als eenzaamheid, verdriet, boosheid en angst.
Ik vond het heel bijzonder en treffend om mijn geschrijf elders vermeld te zien staan. Er blijkt altijd behoefte te zijn aan mensen die (kunnen) schrijven over verlies en rouwverwerking, want niet iedereen is in staat om zijn of haar gevoelens met gebruikmaking van de juiste woorden op papier te zetten.

De gevonden pagina somt een aantal blogs op, waaronder die van Jeanet Visser. Dit ‘algemeen bekendmaken’ doet me goed, al geeft het dan een klein houvast.

Als ik je naam uitspreek, reageer je niet. Het blijft stil om mij heen. Begrijpelijk, want het is al tien voor één in de nacht en de wijn is weer op. Het brengt me niet dichter bij jou en de leegte lijkt in volume toe te kunnen nemen.
Het houvast wat ik echter dagelijks ervaar, bestaat uit 2 dochters en een lieve hond. De harmonie is grandioos en vlekkeloos te noemen. De onderlinge band is die van blindelings vertrouwen in elkaar en in de toekomst. Het geeft mij hoop, kracht en vooral zin om overeind te krabbelen. Na elke ‘aanval’ van rouwverwerking. En dat vindt nog steeds willekeurig plaats: in de schaduw onder de notenboom, bij een mooie TV-film, of gewoon tijdens het kokkerellen in de keuken.

Jeanet, ik hou van je, maar dat had ik je al veel eerder verteld…

De onvrijwillige werkloosheid (3 maanden na het overlijden van mijn vrouw aangekondigd) zit me niet langer meer dwars; ik heb zelfs voortdurend extra tijd om onze dochters ondersteuning te geven, eigen rouwverwerking aandacht te geven en zoveel mogelijk bezig te zijn met het heden, liefde en de toekomst. Ik zal echter nooit mijn ex-werkgever hiervoor bedanken, dat moge duidelijk zijn, ook al ging het om een kleine reorganisatie. Feit blijft dat dochters Laura & Eline bovenaan staan in deze moeilijke periode. Die periode zal echter een leven lang duren, maar wordt gevoelsmatig steeds anders beleefd. Pijn en verdriet is er, maar er is ook goede hoop op een zinvol leven. Soms houd ik er zelfs een schuldgevoel aan over: we voelen ons redelijk gelukkig worden, ondanks het grote verlies. Ik besef en dat vertel ik de meiden ook regelmatig, dat verdriet altijd weer tevoorschijn kan komen. Tijdens moederdag, uit eten, genieten van een wandeling met de hond, vakantie, Kerst, etcetera. Dat pakketje verdriet & pijn zal altijd bij ons blijven, waar we ook naar toe gaan. Ook al wordt dat mogelijk dit jaar Curaçao, want dat deze emigratieplannen uitgevoerd gaan worden staat voor ons helemaal vast. En in alles wat ik nu onderneem, verband houdend met de verkoop van deze vrijstaande woning, voel ik de aanwezigheid, ja, zelfs de goedkeuring van Jeanet. Het voelt rustgevend aan.