… is het 8 jaar geleden dat Jeanet dit aardse leven verliet. Dat is lang geleden, zul je (kunnen) zeggen en dat is het ook, maar de leegte, het grote gemis blijft. Wat ik ook doe of onderneem, wat mijn dochters en ik ook meemaken of van genieten, we missen jou. Als moeder, als mens, als Jeanet. Je was lief. Je was bijzonder.

Het is eind september en ik kijk achterom, omdat je sterfdatum nadert. 7 oktober 2010, 2 weken na de verjaardag van Eline en een viertal dagen na mijn verjaardag. Herinneringen roepen pijn en verdriet op. Ik ervaar een leegte die tegenwoordig goed opgevuld kan worden. We wonen tenslotte op een eiland waar jij ook gek op was.

Dit eiland biedt houvast, maar tegelijkertijd triggert het naar vroeger. Heel vroeger. Zo kan ik mij nog goed herinneren hoe wij samen onze eerste tropische vakantie doorbrachten in het bijna sprookjesachtige Avila Beach Hotel. Die vakantie in 1977 was zo bijzonder en zo speciaal, dat gevoel houd ik altijd vast.

2018… we hebben ideeën en plannen, we hebben toekomst, we hebben elkaar, we hebben zin in dit tropische leven. Dochters maken het goed. Ze genieten. Het is heerlijk wonen hier. Ik zit goed in mijn vel, druk met werk en een lieve partner. Zoals jij al zei: “Ad, je vindt vast wel een vrouw die echt bij je past.” Je hebt gelijk schat.

Life goes on! That’s for sure!!

Dat kan altijd, ook al ben je alleen, een beetje ziek thuis of gewoon al een tijdje weduwnaar. Of je bent het alle drie.
Ik ben in ieder geval iets aan de betere hand, hoewel de griep mij in allerlei wurggrepen stevig vasthoudt. Dus hoesten, pijn in de keel, loopneus en vooral ook futloos. En toch stilletjes genieten van het tropische moment liggend op een bank onder de palapa.
Het is avond en het is wederom warm, maar het zachte briesje voegt een natuurlijke rijkdom aan het moment toe. Heerlijk en een beetje dromerig staar ik naar het huis met het platte dak van de buren. De dikke betonnen rand van het dak is diep donkerbruin en doordat de onderkant van de halve meter brede overstek wit is geschilderd lijkt het alsof de dakplaat heel dun is. Dat vind ik mooi gedaan; daar is over nagedacht door mijn Curaçaose lieve buren.
Nu pak ik in gedachten de hand van mijn overleden vrouw vast. Ik voel opnieuw hoe mager ze is geworden in de laatste maanden van haar leven. Zachtjes fluisterde ze: “Je doet het goed, vertrouw op je gevoel”. Ik knikte, enigszins betraand, instemmend en langzaam vervaagt deze gedachte.
Dan hoor ik gegiebel en gelach uit de keuken komen. De meiden en Jendelo gaan een film bekijken. Ze zijn sterk en kunnen genieten van het leven. Geweldig om te zien hoe zelfstandig ze inmiddels zijn geworden. Gewoon wederom genieten van het moment.
Soms denk ik dat ik melancholiek overkom. Andere keren denk ik aan een permanente fase van ups en downs. Toch wil ik, ook juist in een fase van ziek zijn positief blijven. Je leeft tenslotte maar één keer. Maak er wat moois van. Dat is dan mijn filosofie.

Zomaar even uit het hart geschreven.

Ad

Ruim dertig maanden geleden overleed Jeanet Visser, mijn vrouw en de moeder van Laura & Eline. Nadien is heel veel veranderd, maar rouwen werd ook onderdeel van ons leven. Hoe doe je dat dan, leven met rouwgevoelens? Nou gewoon, we pakten het leven op, richtten het naar eigen goeddunken in, werkten emigratieplannen uit, zetten een woning te koop waar we zeer aan gehecht waren en gooiden het roer drastisch om. Zo simpel? Nee, het was vallen en opstaan, elkaar steunen en de goede herinneringen in leven houden.

Laat ik even voorop stellen dat ik er een hekel aan heb als mensen opmerken: ‘2010 – is het alweer zolang geleden dat je vrouw overleed’ en dan eraan toevoegend ‘Wat vliegt de tijd’. Gelukkig worden dit soort opmerkingen hier op Curaçao ons bespaard, want het was gisteren en het blijft gisteren. Een leven lang, hoewel rouwen een andere lading begint te krijgen. Zoiets als ‘het hoort nu bij je leven’. Stilstaan en weer doorgaan.
In 2011, nauwelijks een half jaar na het overlijden zei eens een vrouw tegen mij dat het derde jaar moeilijker gaat worden. Ik bracht er nog wat tegenin, maar ze heeft uiteindelijk wel gelijk gekregen! Alles wat je voor de derde keer meemaakt zonder je partner is heel confronterend te noemen. En elke keer krabbel ik overeind. Maar weer drie borden op tafel zetten, of naar de lege bijrijdersstoel kijken, of een kussen in bed overhouden, of twee druk pratende dochters, of lekker eten koken met een goed glas wijn in je eentje. De derde keer blijkt zwaarder te zijn. Het besef van blijvende verandering komt dan hard aan.
Mensen respecteren het als je midden in het leven blijft staan en vertellen dit ook. Dat is een houvast, een reden om door te gaan, maar toch moet ik mezelf regelmatig door de depressieve buien heen slaan. En daar zijn dan vrienden voor, of een bezoek aan een druk happy hour, of gewoon een dagje strand! Tijd gaat hier op Curaçao veel sneller voorbij dan in dat koude kikkerlandje. En verder is hier de gemeenschap veel hechter en socialer. Ook een houvast! Via deze weg wil ik dan ook nu al vele mensen bedanken voor hun steun aan mij, geduld met mij en warmte voor mij, want het geeft me energie om mijn best te blijven doen voor mijn dochters en ook voor mezelf.
Namen van al die mensen? Dat kan… maar wie noem ik als eerste? Laura & Eline natuurlijk, maar ook Susanne, Jasje, Henriëtte, Wilma, Theo, Joyce, Pam, Marcel, Cindy, Rob, Margret en vele anderen!

Een positieve instelling helpt ons vooruit…