Ooit, in mijn herinnering misschien een week voor jouw sterven, zei je dat ik vast wel een keer een lieve vrouw zou ontmoeten die precies bij mij past. Je zag toen gelijk met het uitspreken van je woorden dat ik moeite had om deze gedachte aan te nemen, want het hield duidelijk in dat je mij ging verlaten. Toch wist je dat het goed zou komen… met mij. 

Het heeft vrij lang geduurd, maar bijna zeven jaar na jouw sterfdag leerde ik Corine kennen en de klik was al vrijwel meteen in het begin gezet. Je kreeg gelijk, liefste uit mijn verleden. En wist je dat het heel goed gaat met jouw, uhh, onze dochters? Ik ben dagelijks onwijs trots op ze. Eline bijna 25 en Laura bijna 27. 

Ik dank ons samen nog steeds dat we het aandurfden om toch (na 16 jaar samenwonen!) te kiezen voor zoiets moois als kinderen. Laura kwam op aarde en goed een jaar later (de bouw van onze eerste eigen woning vorderde) begon ik te “zeuren” over een tweede kind. En je zei JAAA. Eline kwam er aan in 1997.

Achterom kijkend voel ik me rijk. Samen met jou een gezin stichtend. Ik me altijd een trotse vader gevoeld en jij was een geweldige moeder. Kijkend naar het Nu: ik voel me nog steeds rijk. Krassen op mijn ziel, pijn in mijn hart, maar ik ervaar veel houvast in dit leven van 2022.

Dankjewel lieve Jeanet…

Vandaag, donderdag 23 september 2021 is het exact 45 jaar geleden dat ik Jeanet Visser, de moeder van Laura en Eline, leerde kennen in een populaire discotheek op het wonderschone eiland Texel. 

Ik kan mij nog goed herinneren hoe mijn marinevriend en ik samen op de motor vanaf Den Helder via de veerboot naar Texel gingen en in Den Burg een hotel boekten voor slechts één nacht. 

Het uitgaan tot diep in de nacht kon beginnen en weldra begaven wij ons in het hol van de liefde, de Jelleboog genaamd. De enige echte discotheek. We zagen vrij snel 2 leuke meiden aan de bar zitten en dachten…

Toen al voelde ik me bijzonder aangetrokken tot Jeanet en dat was ook nog eens wederzijds! Ik nam plaats naast haar, we praatten over van alles en jaren later vertelde ze me haar diepste gevoel: “dit wordt mijn man”.

Terugblikken kan je hart blij maken van binnen, maar ook vaak verdriet opwekken. En een mengelmoes van gevoelens gaat nu door mijn hoofd, want Jeanet is alweer 11 jaar dood. Het waren, ook op Texel, hele mooie onvergetelijke jaren.

Love you forever…

Vanmorgen liep ik langs de collage van foto’s uit het verleden: Jeanet als moeder, Jeanet als partner, Jeanet als mens. De verzameling foto’s is direct na binnenkomen zichtbaar en bevat allerlei mooie momenten tijdens vakantie, thuis of gewoon tussendoor. Het deed pijn om weer herinnerd te worden aan een bijzonder lieve vrouw. Ruim acht jaar geleden overleed ze aan de gevolgen van kanker, chemo, pech, verkeerde zorg, tumorcellen, verzwakt lichaam. Kanker is gewoon vreselijk, maar de herinneringen aan haar als mens, partner en moeder zijn en blijven heel mooi.

Het leven gaat ‘gewoon’ verder. Vallen en opstaan, genieten en weer doorgaan. Er is veel om bij stil te staan, er is ook veel om van te genieten. Zo kwamen mijn dochters vanmiddag enthousiast (en moe) terug van een soort honden-safari. Watamula (Google that!) bood de drie honden zo enorm veel plezier en vooral ruimte om te rennen. En dan denk en hoop ik dat Jeanet meekijkt en geniet, want dit is het leven. Ik weet heel goed dat ieders leven pech kent, verlies en tegenslag en dat je er altijd bovenop moet komen.

Ik heb het gevoel dat ik werkelijk in de ‘bovenop-komen-fase’ ben aanbeland en dat ik kan opruimen wat ik niet meer nodig heb, dat ik kan genieten van het dagelijks leven, dat ik (nog) minder wijn nodig heb om momenten te verzetten. Mijn nieuwe partner (alweer bijna twee jaar!) betekent heel veel voor mij. Ze is het antwoord op het alleen zijn. Ze is niet de vervangster, maar de next step in life! En Jeanet zou het prachtig vinden, want dit is wat ze zei: ‘je vindt vast weer een partner die bij je past. Ja, dat klopt. I love you Corine!

Dit is het leven waarvan genoten mag worden.

Stel, je hebt opgroeiende kinderen, je vrouw wordt ernstig ziek, je doet alle boodschappen, je verzorgt de kinderen, je kookt (aangepast), je verzorgt je vrouw, je doet de afwas, je brengt de kinderen naar school, tussendoor werk je wat en je praat veel met je vrouw. Maar dan slaat het noodlot toe: er zijn tumormarkers gesignaleerd in het bloed!

Ik weet nog zo goed hoe deze woorden in onze (Jeanet & Me) hersenen sneden. De levensverwachting werd op enkele maanden ingesteld. De praktijk maakte daar (gelukkig) 8 maanden van, maar toch… Het einde kwam in zicht en leegte werd voelbaar. De rol van weduwnaar kwam naar voren en met jonge kinderen werd dat zwaar.

Weduwnaar ben je volgens mijn gevoel dan ook altijd. Jonge kinderen horen hun moeder niet te verliezen en dit gegeven heeft me jarenlang beziggehouden. Andersom is het ook zo: ouders horen hun kind niet te verliezen. Gebeurt het toch, dan blijf je dit verlies je leven lang voelen en dat kan zwaar zijn.

Veranderingen in iemands leven kunnen een positieve draai geven aan de (zware) rol van weduwnaar. Een nieuwe partner bijvoorbeeld geeft een impuls aan de toekomst. Het verlies wordt als milder ervaren, vlakker en minder pijnlijker, maar het gemis blijft altijd. Of het nu herfst, Kerst of Pasen is.

Nieuwe partner, ik ben zo blij met jou!

Ik heb op pauze gedrukt tijdens het bekijken van de gekochte film Collateral Beaty. Dat geeft me de gelegenheid om wat gedachten en gevoelens op papier te zetten. Will Smith speelt een marketing man die zijn 6-jarige dochter verloor en lange tijd worstelt met dit onvoorstelbaar groot verlies.
Ik denk terug aan mijn eigen verlies: vandaag, 7 oktober 2017, overleed mijn vrouw zeven jaar geleden. Ik doorliep verschillende fases van rouwverwerking en deze zaterdag bemerk ik voor het eerst geen pijn en verdriet meer. De sterfdag ‘vieren’ werd zo anders ervaren.
Kwam het door de factor tijd? Of door de liefde die weer door mijn leven stroomt? Ik voel dat beide een rol spelen bij het verwerken van de dood. Tijd heelt alle wonden en liefde verzacht duidelijk de pijn. En zo is het nu eenmaal. Ik kijk achterom, maar ook steeds meer vooruit.
Gisteren hield ik thuis mijn ‘Just Sixty’ party en nu weten naaste vrienden gelijk waarom ik koos voor de vrijdag. De sterfdag van mijn vrouw wilde ik in rust doorbrengen. Dat is echt gelukt. Mijn vriendin gaf me ook vandaag houvast en vooral oprechte liefde. En wat nog mooier was: ik voel me niet langer meer schuldig.

Het is goed zo <3
7 oktober 2017

1987 kan ik me nog goed herinneren: we zouden samen weer naar het Eurovisie Songfestival kijken; toentertijd mijn lievelingsprogramma. Natuurlijk keek je gezellig mee, want samenzijn stond voor ons allebei voorop. Ook dat heb ik altijd zo in jou kunnen waarderen. Dat waren heerlijke avonden, samen op de bank, rode wijn erbij, stokbrood met Franse kaas en tussendoor punten geven aan de beste zanger, zangeres of groep. En zo genoten we weer van alle liedjes, totdat het beroemde, dan wel beruchte “May I have your votes, please” begon.

Viktor Lazlo was toen al in het begin van het Eurovisie Festival fantastisch in beeld gekomen met een entree liedje, genaamd “Breathless”. De uitvoering ervan benam echt even mijn adem, want wat vond ik dat mooi! En op het einde van de avond begon het gemekker rondom de “douze points”. Wederom liet Viktor haar onwijs mooie stem horen en ik weet me nog te herinneren dat jij zei dat ze feitelijk haar laatst uitgebrachte CD aan het promoten was. Dat was ook zo, want de maandag daarop ging ik gelijk die CD kopen. Breathless als ik was.

En zo ervaar ik nog steeds dat allerlei soorten muziek me zo sterk herinnert aan jou, lieve Jeanet! Ook deze: “Long Distance” van, ja natuurlijk Viktor Lazlo. Een klein stukje tekst daaruit:

Vous ne saurez pas
A quel point novembre est froid
Vous n’ êtes pas
Ici, chez vous

November is koud, zonder jou. En wat er ook in de nabije toekomst gebeurt met mijn liefdesleven; je zult altijd een speciaal plekje in mijn hart behouden. Bijzonder is dat. Ook bijzonder is dat we samen twee mooie dochters op deze aardkloot zetten. Een bewijs van onze liefde voor elkaar, een bewijs van jouw bestaan. Deze rijkdom vind ik heel speciaal.

Jaren later kwam je erachter dat ze zou optreden in TivoliVredenburg te Utrecht en zonder enige twijfel stelde je voor om tickets voor dat concert te kopen. En telkens opnieuw besef ik dat werkelijk niemand jou kan evenaren. Zelfs vier jaar na jouw dood. Maar ik zoek geen vervangster van jou en dat weet je. Ik zoek gewoon opnieuw een lieve vrouw, maar jou vergeten? Nooit…

Love you forever…

Op 12 mei 1983 kreeg Jeanet, moeder van Laura en Eline dit aandenken van Stichting Samen Één. Die stichting, gehuisvest op het luxe waddeneiland Texel alwaar wij acht jaar hebben (samen)gewoond, vierde een lustrum en met deze kleine geste, een mooi kristallen wijnglas wat nu hier op Curacao in de kast staat, werd het personeel bedankt.

Jeanet werkte van 1978 tot halverwege 1986 als ziekenverzorgende in Het Verpleeghuis Texel, wat onder de paraplu “Stichting Samen Één” viel. En dertig jaar later vieren wij Moederdag 2013 en vanmiddag serveerde ik een persoonlijke brunch hier thuis op Grote Berg.

Moederdag zonder moeder, maar wel met vele goede herinneringen en ondanks het feit dat Jeanet pas moeder werd in 1995 is er een enorme variatie aan mooie herinneringen en liefdevolle momenten opgebouwd. Deze rijkdom maakt het leven zinvol!

Naarmate de tijd verstrijkt ga je steeds anders aankijken tegen belangrijke gebeurtenissen. Zo ook deze (derde) Moederdag. Geen kado’s, geen bloemen, geen moeder, maar samenzijn onder de zon, de innerlijke mens (laten) verwennen en de zondag beleven als een ontspanning. Laat Moederdag dus vooral een dag van liefde zijn; vreugde met elkaar delen en gezellig samenzijn.

Ad

Jeanet, je lijkt nu heel ver weg te zijn, terwijl mijn hart toch vol zit van verdriet. Bijna niemand vraagt nog wat aan mij. Bijna de hele familie zwijgt (uit gemak?) en het leven rent gehaast verder. Ik wil ook verder, maar ik laat je nooit (meer) los. Heb ik wel eens gedaan en heb daar nu spijt van. Na het herstellen van de breuk kwamen binnen drie jaar de meiden achter elkaar op aarde. Wat een enorme verandering was dat! Wat een wonder (2x dan). Ik leerde je toen pas kennen als een fantastische moeder, vol met geduld, liefde en warmte.

Nu leven we met zijn drietjes verder en wandelen ons levenspad af. Met warme herinneringen aan jou. En misschien nemen we dit jaar jou mee in gedachten naar ons droomeiland: Curaçao! In oktober is het toevallig precies twintig jaar geleden dat wij soortgelijke emigratieplannen hadden. Zonder kinderen dan in 1991. En nu dan zonder moeder in 2011…

Happy Moments… momenten die ik vroeger deelde met Jeanet. Dat is ook een onderdeel van het proces rouwverwerking. Mijn oudste dochter kwam thuis van het winkelen, het ‘shoppen’ dus en ze heeft echt mooie kleding gekocht. Ze praatte enthousiast over wat ze heeft gekocht. Mooie shirts, een vrolijke jurk, een sieraad. Ik was en ben blij voor haar en met haar, maar het deed tegelijkertijd pijn. Ik deelde het moment van vreugde niet meer met mijn vrouw. Dit kwam ongelooflijk hard aan. Opnieuw realiseerde ik dat ik weduwnaar ben en opnieuw ben ik blij met deze twee TOP-meiden!

Als ik je naam uitspreek, reageer je niet. Het blijft stil om mij heen. Begrijpelijk, want het is al tien voor één in de nacht en de wijn is weer op. Het brengt me niet dichter bij jou en de leegte lijkt in volume toe te kunnen nemen.
Het houvast wat ik echter dagelijks ervaar, bestaat uit 2 dochters en een lieve hond. De harmonie is grandioos en vlekkeloos te noemen. De onderlinge band is die van blindelings vertrouwen in elkaar en in de toekomst. Het geeft mij hoop, kracht en vooral zin om overeind te krabbelen. Na elke ‘aanval’ van rouwverwerking. En dat vindt nog steeds willekeurig plaats: in de schaduw onder de notenboom, bij een mooie TV-film, of gewoon tijdens het kokkerellen in de keuken.

Jeanet, ik hou van je, maar dat had ik je al veel eerder verteld…

Pasen staat spreekwoordelijk voor Nieuw Begin, maar pijn en verdriet werden opnieuw intens voelbaar. Ik had vrijdag en zaterdag nog wat ‘Paas’-lekkernijen gehaald: Paas- en suikerbrood, ingrediënten voor een koude schotel en lekkere chocolade (voor dochters) uit een echte chocolaterie. Dan ben je zo bezig met het Paasontbijt en voel ik de afwezigheid van Jeanet. Een Nieuw Begin, maar dan zonder Jeanet. Ik houd me vast aan de positieve instelling van Laura & Eline, aan hun veerkracht, aan hun liefde voor elkaar en voor mij. De Paas periode bleek dus ook een strijd rondom gevoelens te zijn, over boosheid en verdriet, over liefde en verlies.
Als Jeanet mee zou kijken, zou ze naar mijn gevoel heel tevreden kunnen zijn: de in gang gezette uitvoering van activiteiten rondom Emigratie naar Curaçao (lees: Curaçao) houdt ons drieën op een enorm positieve manier bezig. Ze ruimen de zolder op, schuren hout, helpen mee en zien de toekomst met vreugde tegemoet. Deze omwenteling had ik een 1/2 jaar geleden NIET kunnen bedenken, maar ik voel dat het goed is.

Hé, twee dagen niet geschreven! Ach, laat ik zwijgen en proberen mijn weg te vinden in deze totale verwarring. Als een automaat lijk ik alles te doen: boodschappen doen, werken, Eline naar de manege rijden, strijken, stofzuigen, mails beantwoorden, kleding opvouwen of weggooien, aan morgen denken, foto’s van Jeanet wegklikken (het bekijken maakt me heel verdrietig) en met zijn drieën op de bank genieten van een goede film. Jeanet is heel ver weg, maar nog steeds in onze harten heel dichtbij. Ook Eline straalt uit dat ze mama erg mist. En die momenten zijn vaak ‘s avonds, of in de nacht en in de morgen het hevigst.
We aten met zijn drieën: we voelen de afwezigheid van mama; we poetsen onze tanden op de badkamer: we voelen de afwezigheid van mama; we hangen knus voor de buis: we voelen de afwezigheid van mama. Elke dag dreunen de woorden ‘nooit meer’ door en lijken heen en weer te echoën in de complexe gevoelens van verdriet en verlies. Toch geniet ik als vader ontzettend als de meiden lachen, kunnen lachen, als ze stoeien, als ze druk vertellen over belevenissen op school, manege en vriendinnen. Ook zij willen verder, want de wilskracht is sterk. De drieëenheid is sterker geworden, met in ons midden (mama) Jeanet.