Dit is de tweede zondag zonder Jeanet en de eerste zondag na de crematie. Vanmorgen heb ik met zonneschijn op mijn gezicht een kledingstuk weggegooid. Symbolisch weer een stukje afscheid. Het lukt me nu wat beter om ook aan mooie momenten en gebeurtenissen te denken, maar nachtelijke eenzaamheid wordt wel eens gevoeld.
Met de meiden gaat het de goede kant op. Ze zijn ook bezig met het zetten van stappen in hun eigen leven. Morgen gaan ze voor het eerst naar school met Jeanet in hun harten. Die schooldag, zeker een beproeving, moet echt gaan plaatsvinden, want we willen verder. Een lieve omhelzing van Laura, een welgemeend compliment van Eline (‘Pap, je zorgt echt goed voor ons!’) en een verfrissende wandeling met hond Luna. Alles lijkt een weg te kunnen vinden in deze wildernis van leegte, zonneschijn, verdriet en houvast.
De innerlijke pijn lijkt hanteerbaar te worden en ik voel me daar bijna schuldig over. Jeanet wilde echter niets liever dan dat ik overeind blijf en er altijd zal zijn voor de meiden en voor mezelf. Ik houd me aan mijn belofte, met Jeanet in mijn hart.

Wakker worden is het ergste van de dag. Wetend dat je moeder of je partner niet meer terugkomt. Dat ze overleden is, is ons drieën heel duidelijk, maar je hebt tijd nodig om alles een plekje te geven. Laura heeft er, net als ik, heel veel moeite mee en laat haar tranen wel eens gaan. Eline lijkt in het traject accepteren verder gevorderd te zijn. Ze mist mama ontzettend, maar kan blijkbaar goed schakelen tussen wat nu is (en belangrijk is) en wat was geweest. Ik heb elke dag heel veel bewondering voor ze hoe ze met zoiets groots omgaan. Gisterenavond zaten we trouwens gedrieën op de bank en gezellig naar deel II van Lord of the Rings te kijken. Vanavond deel III dan maar weer. Een enorme brok afleiding. Zeker, maar ook goed voor ons.
Vanacht heb ik onder Herman Brood geslapen… gisterenavond had ik eindelijk het beddengoed verschoond en koos voor het bontgekleurde Herman Brood – motief. Er zat echter een hele smalle instopstrook aan voetenzijde aan, dus dat werd in mijn eentje een kleine beproeving. Uiteindelijk heb ik heerlijk geslapen, maar de ochtend, zoals ik al schreef, was weer bijzonder pijnlijk. Ik stond voor de meeste rechtse schuifdeur van de kastenwand dichtbij de slaapkamerdeur, schoof die naar links en keek tegen vier stapels kleding aan. Van Jeanet. Ik legde beide handen op de stapels en voelde het verdriet mijn lijf instromen. Ik moest me bedwingen om niet ALLE stapels gelijk in de vuilnisbak te mieteren, want ik wilde me aan mijn afspraak houden: één kledingstuk (mogen ook een paar laarzen zijn) mag per dag weggegooid worden.
Ik ga me bezighouden met een berg wasgoed (vouwen en strijken), brood eten en koffie drinken en de zoektocht naar leuke momenten voortzetten. Ik bemerk verder dat wij drieën nog dichter naar elkaar zijn toegetrokken en dat is een bijzondere ervaring. Wij helpen elkaar en daardoor kunnen we het levenspad (onze weg) blijven vervolgen. Al zal nog menig traantje op een wang kunnen verschijnen.