Hier wordt de BLOG (van OVER) voortgezet…

Vanmorgen heb ik wat kunnen werken in Eindhoven, maar ik was weer op tijd in Engelen bij onze lieve dochters. Ik trof ze zitttend in de tuinkamer aan, samen achter de computer en de indruk was goed. Zij volgen hun eigen weg, met daarbij de verwerking van verdriet, leegte en nooit meer. Wat later gingen ze voor activiteiten naar boven en ik bleef alleen achter in de leegte van het vertrouwde huis.
De deurbel ging en hond Luna sloeg flink aan. Luna! Hou je kop! Ik liep naar de hal (hond bleef in de huiskamer) en opende de deur. De TNT-postman had een grote doos in zijn handen. Dat was nog zwaar ook. Bleek mijn eerste boek ‘Kanker aan het woord‘ te zijn… Heel toevallig en wat een beladen moment, want twintig dagen geleden werd ik weduwnaar. Het doet pijn dat Jeanet ook dit moment niet mocht meemaken. Het voelt zo vreemd aan, een boek vast te houden wat over mijn vrouw gaat.

Tijdens de administratieve handelingen vroeg de postbode terloops hoe het met mijn vrouw ging. Blijkbaar had hij al veel eerder gehoord dat ze ernstig ziek was en tja, er kwamen vele postpakketjes binnen in het afgelopen jaar. Ik vertelde hem dat Jeanet bijna drie weken geleden overleden was. Hij was zichtbaar aangeslagen en begon direct te vertellen dat Jeanet altijd heel vriendelijk was en vaak lachte. Bijzonder om dat zo aan te kunnen horen. Ik beaamde dat Jeanet haar ziekte sterk heeft gedragen en ons met mooie herinneringen achter heeft gelaten. Hij klopte mij op mijn bovenarm en wenste me sterkte toe. Ik voelde me trots, maar had tevens een dubbel gevoel: een berg boeken in mijn handen…
En nu proost ik met een glas Prosecco in mijn eentje op het behalen van dit succes. Zo dubbel en beladen allemaal. Een boek wat over kanker gaat, over Jeanet, over dochters Laura en Eline, over mij en feitelijk over alles wat verweven blijkt te zijn met het leven, ook al zat daar kanker bij.

Hé, twee dagen niet geschreven! Ach, laat ik zwijgen en proberen mijn weg te vinden in deze totale verwarring. Als een automaat lijk ik alles te doen: boodschappen doen, werken, Eline naar de manege rijden, strijken, stofzuigen, mails beantwoorden, kleding opvouwen of weggooien, aan morgen denken, foto’s van Jeanet wegklikken (het bekijken maakt me heel verdrietig) en met zijn drieën op de bank genieten van een goede film. Jeanet is heel ver weg, maar nog steeds in onze harten heel dichtbij. Ook Eline straalt uit dat ze mama erg mist. En die momenten zijn vaak ‘s avonds, of in de nacht en in de morgen het hevigst.
We aten met zijn drieën: we voelen de afwezigheid van mama; we poetsen onze tanden op de badkamer: we voelen de afwezigheid van mama; we hangen knus voor de buis: we voelen de afwezigheid van mama. Elke dag dreunen de woorden ‘nooit meer’ door en lijken heen en weer te echoën in de complexe gevoelens van verdriet en verlies. Toch geniet ik als vader ontzettend als de meiden lachen, kunnen lachen, als ze stoeien, als ze druk vertellen over belevenissen op school, manege en vriendinnen. Ook zij willen verder, want de wilskracht is sterk. De drieëenheid is sterker geworden, met in ons midden (mama) Jeanet.

Het nachtelijk uurtje is begonnen. Het is nu 01:04u en ik denk aan morgen. Aan volgende week, of volgende maand. Ik stond vanavond in de keuken en voelde de energie van Jeanet mijn lichaam instromen. Toch was ze al vorige week overleden en ik krijg steeds meer het gevoel dat wij drieën het wel gaan redden. Ik voel mij daarover tevens schuldig over deze toekomstverwachtigingen en toch… ik moet mij niet schuldig voelen. Het is het geloven in jezelf en er willen zijn voor je eigen kinderen. Ook zij hebben mij nodig en hebben behoefte aan een vader die overeind blijft!
Ik schenk mezelf nog een glas wijn in, wetend dat het gewoon lekker kan zijn. Met het verstrijken van de dagen lijkt het aura van Jeanet vluchtig geworden te zijn. Het lukt me nu ook om eens wat langer naar een mooi portret te kijken van mijn lieve, begripvolle vrouw en geduldige moeder van onze dochters. Een stukje verwerking doet wonderen. Maar de pijn blijft. Kon ik nog maar één gesprekje met haar voeren. Kon ik nog maar één keer mijn wang tegen haar wang aanduwen. Kon ik nog maar één keer haar hand vasthouden. Maar alles is voorbij en we leunen op de foto’s en de schitterende herinneringen.

Hedenochtend rond 07:15u is Jeanet heel rustig in haar slaap overleden. Het geeft ons drieën veel verdriet, maar nu kunnen we verder wandelen in het leven wat voor ons ligt. We ondersteunen elkaar en voelen een hele fijne band met elkaar. Er heerst nu een soort rust in huis. Berusting en acceptatie? Ik laat het even hierbij.

Leegte is een tamelijk abstract begrip en soms moeilijk te bevatten. Leegte als ‘je bent er niet meer’, maar wel in onze gedachten. Dit is absoluut geen leegte te noemen, maar eerder een verandering van beleving van ons gezamenlijk bestaan. Een glas kan leeg zijn, maar de inhoud bevindt zich op dat moment in je lichaam. Zo is leegte te zien als een rekbaar begrip.

Jeanet, je bent ver weg, maar in onze gedachten o zo dichtbij. Je laat geen leegte achter, maar heel veel positieve gevoelens. Terwijl ik dit uittyp, branden mijn ogen. Tranen dringen zich naar buiten. Leegte is onaanvaardbaar. Het leven is namelijk vol. Vol van gevoelens, emoties en herinneringen. En die herinneringen zijn mooi en vullen het glas met het grootste gemak.

Jeanet Visser, geboren op 31 augustus 1958 te Den Burg op Texel, is op donderdagochtend 7 oktober 2010 rustig in haar slaap overleden. Gevoelsmatig heeft ze nu rust, maar de leegte is nog steeds niet te bevatten. De bovenstaande kleurrijke foto, genomen op 21 augustus 2010 op het strand bij Renesse, straalt tevredenheid uit. Dat geeft me rust om diezelfde leegte te kunnen vullen met goede herinneringen aan een vrouw die heel veel voor mij heeft betekend.

Het Gastenboek is er voor jou! Klik hier…
Onderteken het Condoleance Reg. Klik hier…
Rouwkaart, getekend door Jeanet Klik hier…
Wil je een abonnement blogsite? Klik hier…

Laat ik toch maar een poging wagen om eens wat meer van ons leven te vertellen, uit te typen dus. Papier en internet zijn geduldig, maar hoe breng je nu gevoelens over? Ja, we kunnen terugblikken op een variatie aan levenservaring, woonplaatsen en gebeurtenissen. Samenwonen op Texel, tussenstop in Alkmaar, carrière in Almere-Haven, hereniging in ‘s Hertogenbosch en huwelijk in Engelen.
Onze eerste hond kochten we op Texel, een sterke zwarte Labradorteef. Ze stierf van ouderdom (+ ziekte / euthanasie) in Den Bosch. Sinds twee jaar hebben we een nieuw hondje, genaamd Luna. Onze eerste dochter Laura kwam in 1995 ter wereld in Den Bosch. Ruim twee jaar later werd Eline geboren in de bouwkeet, vlak naast het huis wat ik aan het bouwen was.
Het gezin was eindelijk compleet te noemen. Jarenlang twijfelde ik over het ouderschap, maar vond samen met Jeanet uiteindelijk de weg naar deze ultieme zelfontplooiing. Jeanet en ik vonden het geweldig om na lang dralen ouders te worden. En nu in 2010? Met kinderen wordt het verdriet rondom kanker groter, intenser, maar wordt ook door meerdere mensen gedragen. Ik ben heel blij dat ik vader ben (geworden).

Thuiszorg is weer langs geweest plus huisarts plus medewerkster team thuiszorg. En ‘s middags nog even Riet, om op te passen, want ik moest met beide dochters hun derde HPV-prikje halen. Drukke dag met veel stress, mails, geprik en gepraat en natuurlijk ook ontspanning. In het begin van de avond kwamen mijn zus en zwager even langs om Jeanet gedag te zeggen. Even koffie drinken, bijpraten en van gedachten te wisselen. Was heel waardevol (voor mij dan, Jeanet leek het nauwelijks te beseffen, is ook weer pijnlijk om te zien).
Later op de avond is dormicum (dit is de merknaam van Roche, de normale naam is midazolam) toegediend, zodat Jeanet een goede (= veel slapen) nachtrust kan krijgen. En dan morgen richting… ?