Leegte… maar ook veel zonneschijn en liefde van en voor mijn dochters. De leegte lijkt te vervagen in dit huis, hoewel de herinneringen aan Jeanet overal aanwezig zijn. Die afwezigheid is echter aan het afvlakken; we raken er aan gewend, zo lijkt het. We gaan onze eigen gang in dit bijna te grote huis. De tuin is van ons drietjes (+ hond); het huis delen we met zijn drietjes en de auto gebruiken we samen. Deze gewenning lijkt er volledig bij te horen, maar leegte loert om de hoek. Zeker als de meiden naar school zijn gegaan en ik even alleen ga strijken, of de vaatwasser uitruim, voel ik heel sterk de afwezigheid van Jeanet. Dan heb ik het weer even moeilijk, dan wil ik soms gillend dit huis uitrennen.

Het huis staan nu tien dagen te koop voor een mooie prijs, maar alle fijne herinneringen aan Jeanet, zorgzame moeder en hele lieve partner, nemen we straks met ons mee. Daar waar wij naar toe willen gaan. Laat de verkoop maar beginnen…

Rouwverwerking blijkt even complex alswel sterk wisselend voor mij te zijn. Het ene moment strijk ik fanatiek een bult wasgoed weg, het andere moment rollen de tranen vrij over mijn wangen en snotter ik twee zakdoekjes vol. Gevoelsmatig lijk ik al een aantal fases te hebben doorlopen, maar andere fases zoals die van verdriet, blijven unaniem op de voorgrond.
Aanvaarden van het overlijden van Jeanet was iets wat begin dit jaar al voorzichtig in gang gezet werd. Het terminaal ziek zijn hield me vanaf februari voortdurend bezig, wetend dat ik ooit weduwnaar zou worden. Als accepteren voor mij nagenoeg afgerond lijkt te zijn, ontstaat er meer ruimte voor het uiten en verwerken van verdriet. Hier voel ik mij goed bij; ook al komt het verdriet tot uiting bij één of andere lunchafspraak, in de file, tijdens het strijken. Het maakt mij allemaal niets uit.
Wat ik verder nog heel moeilijk vind is het doorlopen van de fase van ‘het aanpassen van verwachtingen, ideeën en opvattingen over de toekomst en het leven’. Lees anders verder op: gezondheidsplein. Dit is zo heftig en zwaar en juist dubbelzwaar bij het hebben van kinderen. Gevoelens kunnen niet langer meer gedeeld worden met Jeanet en samen opvoeden houdt nu in dat ik probeer om in goed overleg met beide dochters te komen tot een begrips- en liefdevolle opvoeding.
Een oude dag zonder Jeanet lijkt mij als een boom zonder blad. Ik moet een nieuw blad gaan zoeken. Simpel. Met de kinderen alleen op vakantie gaan lijkt me nogal zwaar, deels leeg en heel anders. Ik wil straks (volgend jaar?) een nieuwe invulling vinden om mijn leven weer meer inhoud te geven. Maar juist dankzij kinderen heeft mijn leven extra zin en het is dan ook een sterk houvast: Jeanet leeft voort in Laura en Eline. Het gegeven houdt mij heel goed op de been en laat me vlot een aantal fases doorlopen. Ik blijf en dat is heel begrijpelijk (!) voorlopig steken in de fase van verdrietverwerking.