Vanmorgen liep ik langs de collage van foto’s uit het verleden: Jeanet als moeder, Jeanet als partner, Jeanet als mens. De verzameling foto’s is direct na binnenkomen zichtbaar en bevat allerlei mooie momenten tijdens vakantie, thuis of gewoon tussendoor. Het deed pijn om weer herinnerd te worden aan een bijzonder lieve vrouw. Ruim acht jaar geleden overleed ze aan de gevolgen van kanker, chemo, pech, verkeerde zorg, tumorcellen, verzwakt lichaam. Kanker is gewoon vreselijk, maar de herinneringen aan haar als mens, partner en moeder zijn en blijven heel mooi.

Het leven gaat ‘gewoon’ verder. Vallen en opstaan, genieten en weer doorgaan. Er is veel om bij stil te staan, er is ook veel om van te genieten. Zo kwamen mijn dochters vanmiddag enthousiast (en moe) terug van een soort honden-safari. Watamula (Google that!) bood de drie honden zo enorm veel plezier en vooral ruimte om te rennen. En dan denk en hoop ik dat Jeanet meekijkt en geniet, want dit is het leven. Ik weet heel goed dat ieders leven pech kent, verlies en tegenslag en dat je er altijd bovenop moet komen.

Ik heb het gevoel dat ik werkelijk in de ‘bovenop-komen-fase’ ben aanbeland en dat ik kan opruimen wat ik niet meer nodig heb, dat ik kan genieten van het dagelijks leven, dat ik (nog) minder wijn nodig heb om momenten te verzetten. Mijn nieuwe partner (alweer bijna twee jaar!) betekent heel veel voor mij. Ze is het antwoord op het alleen zijn. Ze is niet de vervangster, maar de next step in life! En Jeanet zou het prachtig vinden, want dit is wat ze zei: ‘je vindt vast weer een partner die bij je past. Ja, dat klopt. I love you Corine!

Dit is het leven waarvan genoten mag worden.

Het overlijden van Jeanet zit ons nog vers in het geheugen, maar het veroorzaakte grote verdriet is hier op Curaçao wat milder geworden. Het lijkt dan op een stukje acceptatie, een beetje meer verwerking. Ondanks de gevoelsmatige vooruitgang wordt toch een soort van amputatie ervaren op momenten dat we met zijn drietjes ergens zijn. Gezellig shoppen in Willemstad, dineren aan de waterkant van Bistro Le Clochard, of lekker chillen aan het strand van Porto Mari. Het gemis van Jeanet is overal voelbaar. Jeanet is drie keer op dit eiland geweest. Met mij, met ons (2007).
We willen vooruit; we moeten vooruit. Ons eigen leven verder vervolgen. Nu in het rustige Grote Berg. Ook ons hondje Luna vervolgt haar weg. Alsof er niets aan de hand is.

Ik wil mijn gevoelens verwoorden met een gedicht uit een boek (“Omdat weggaan niet bestaat”) wat Jeanet vijf dagen voor haar sterven van haar vriendin Riet Mangnus kreeg…

Nu laat ik je los

Nu laat ik je los,
zoveel losser dan ik wil.
Ik zie je langzaam gaan,
mijn God, wat wordt het stil.
Stiller dan de nacht
die door de ramen kruipt
Killer dan de ochtenddauw
die zacht de tuin in sluipt
Leger dan een lege doos.
Donker zonder zon.
Ik heb je laten gaan
omdat ik niet anders kon.

Jeanet overleed op 7 oktober 2010, 07:15u aan de gevolgen van kanker.

Weduwnaar voor een maand. Ik word verdrietig van deze ‘titel’, van deze constatering. De zin roept leegte en verdriet op, maar er is ook zoiets als ‘wij drieën hebben een maand van verandering achter de rug. We bleven rechtop staan, met Jeanet in onze harten’. En ondertussen, op deze ontzettend grijze zondagochtend, huilt de hemel…
Gisterenochtend zat ik op de tweezitsbank wat te lezen. De driezitsbank was leeg en droeg slechts één sierkussen, wat vroeger op het hoog/laag bed lag. Ja, dat kussen droeg jouw hoofd, jouw dode hoofd. Dat kussen blijft nu op de bank liggen. Ik zie het als een houvast, een aandenken. Net als alle andere dingetjes: je tas, je pas, je favoriete CD’s, ja zelfs je parfum, mooie kleding en laatst geschreven boodschappenlijstje. Zo voelt het ook heel fijn aan om hier in dit huis te kunnen blijven wonen, want je bent nog overal. We koken nog steeds samen, gebruiken samen de badkamer en liggen samen in bed. Jeanet, ik kan je hulp wel gebruiken in de tuin, want de walnotenboom heeft praktisch alle bladeren laten vallen! Misschien kijk je nu mee over mijn schouders en lees je wat ik nu allemaal weer opschrijf op deze site. Dat mag, iedereen mag meelezen.

Efficiënt werken: tijdens het kokkerellen dekte ik de tafel… voor drie personen en gaf mezelf een plaatsje aan het hoofd, zodat Laura en Eline links en rechts van mij konden zitten. De meiden waren elders in huis aan het spelen en hadden vrijaf gekregen. Vanavond maakte ik een heerlijk gerecht voor ons. Pasta, vermengd met gebakken stukjes spek, verse bladspinazie en een pakje Boursin. ‘Smak-smak’ noemde Jeanet dit lekkere gerecht en ik heb de meiden zien smullen. Tijdens het eten vond ik het gaandeweg steeds moeilijker worden en barstte opnieuw in huilen uit. Het gemis van Jeanet nam weer grote vormen aan en troostend legden Laura en Eline hun handen in de mijne. De band was voelbaar sterker geworden en ik vertelde hen heel blij te zijn met de meiden, deze speciale band en alle mooie herinneringen aan Jeanet. Ik voelde ook heel goed aan dat er nog veel op ons af gaat komen en daar moeten we doorheen. We willen er niet omheen. Verdriet slijt niet, verdriet verwerk je niet, maar verdriet blijft bij je in een laatje en datzelfde laatje kan op onverwachte momenten (zelfs na 28 jaar) openspringen, waarna de tranen vrij kunnen gaan rollen. Emoties. Het lucht op. Wat later op de avond lachen we weer samen. Het voelt goed.

Pijnlijke gedachten die met ‘nooit meer’ te maken hebben, dringen door. Nooit meer samen foto’s bekijken van de meiden toen ze nog een baby waren. Nooit meer samen gezellig shoppen in Den Bosch. Nooit meer samen lekker kokkerellen in de keuken onder het genot van een glaasje wijn. Nooit meer samen de hond Luna uitlaten. Alle herinneringen die we samen hebben opgebouwd lijken ineens de helft minder waard. Nooit meer doet vreselijk veel pijn. Ik moet proberen om ‘nooit meer’ weg te drukken, maar vervaagt daarmee de herinnering aan Jeanet? Of kan ik ‘nooit meer’ vervangen door ‘fijn om deelgenoot van jouw leven te zijn geweest’?