Al in de weken ver voor het overlijden van Jeanet voelde ik al aan dat er minstens twee andere familieleden ook een rouwverwerking zouden gaan doorlopen. De broer van mijn vrouw en mijn jongste zus. Het verlies van een zus of schoonzus heeft weliswaar een andere lading, maar is niet minder zwaar te noemen. Als ik bij haar of hem ben voel ik mij echt op mijn gemak. Het samen rouwen (ook al gaat het gepaard met weinig woorden) voelt goed en ondersteunend aan. Zo lukt het mij om de leegte dagelijks te dragen en overeind te blijven.

Vanuit je gevoel schrijven. Ja, dat kan! Zelfs als je ook weduwnaar bent en los zand als (schoon)familie om je heen hebt. Het houvast wat mijn dochters me bieden is enorm groot en staat in schril contrast met ‘de anderen’. We lijken het met zijn drietjes goed te redden; we houden het hoofd spreekwoordelijk boven water, maar de drang om te gaan emigreren wordt met de week sterker. Weg uit dit huis, weg uit Nederland, op weg naar een nieuwe, tropische toekomst.
Gisteren las ik iets interessants over het weduwnaar zijn. Even opzoeken wat dat ook al weer was.