De zon schijnt volop in maart en ik sta buiten de achtertuin te bewonderen. Ineens voel ik een hand in mijn zij. Ik herken de handdruk direct en draai me langzaam om.
‘Jeanet! Kom je zomaar even naar ons kijken?’. We raakten terstond verstrengeld in een stevige omhelzing. Toch zag Jeanet kans om tussendoor op te merken: ‘Ja, ik wil weten hoe het met jou en onze dochters gaat.’
‘Nou, het gaat goed, heel goed moet ik zeggen, ze zitten nu op school.’
Al pratend lopen we hand in hand verder door de achtertuin, de hoek om bij de garage. ‘Hé, jullie hebben het kippenhok weggedaan. Waarom?’.
‘De kippen zijn vorig jaar verkocht via marktplaats. Weet je dat Zwarte Kip al een kleintje heeft?’.
‘Oh, wat leuk! Maar verkocht? Tje, was dat jouw idee?’, vroeg Jeanet vervolgens.
‘Nee, het initiatief kwam van Eline, nadat we vorig jaar terugkwamen van vakantie op Curaçao. Ze zijn verkocht, omdat we grootse plannen hebben!’.
‘Ohh, je bedoelt toch niet… emigratie?’
‘Jaaa! Dat klopt helemaal en onze woning is onlangs verkocht! We gaan weg uit Engelen, weg uit Nederland en een volstrekt nieuw leven tegemoet.’
‘Oh Ad, wat geweldig voor jullie’, zei Jeanet met tranen in haar ogen. ‘In 1991 wilden wij samen emigreren en dat plan verwaterde, maar nu ga je samen met Laura en Eline. Ik vind dat echt heel geweldig voor jullie!’
‘Lieverd, dit is een beslissing van ons drietjes en we nemen jou mee in gedachten, in onze harten.’, vervolgde ik het emotionele gesprek.
‘Ik vind het superfijn dat je dit aan durft, ondanks ons grote verlies. Je doet het heel goed! Ik blijf je volgen. Ik ben heel trots op jou en de meiden. Ik hou van je!’
‘Ik hou ook van jou Jeanet.’ zei ik zachtjes en keek diep in haar ogen. Mist kwam ineens om mij heen. Jeanet vervaagde, alles verdween en ineens lag ik plat in het gras. De zon verwarmde mijn gezicht en mijn hart. Ik voelde me heel blij worden.

Dit was bericht 75 alweer. Jeanet overleed op 7 oktober 2010…

De onvrijwillige werkloosheid (3 maanden na het overlijden van mijn vrouw aangekondigd) zit me niet langer meer dwars; ik heb zelfs voortdurend extra tijd om onze dochters ondersteuning te geven, eigen rouwverwerking aandacht te geven en zoveel mogelijk bezig te zijn met het heden, liefde en de toekomst. Ik zal echter nooit mijn ex-werkgever hiervoor bedanken, dat moge duidelijk zijn, ook al ging het om een kleine reorganisatie. Feit blijft dat dochters Laura & Eline bovenaan staan in deze moeilijke periode. Die periode zal echter een leven lang duren, maar wordt gevoelsmatig steeds anders beleefd. Pijn en verdriet is er, maar er is ook goede hoop op een zinvol leven. Soms houd ik er zelfs een schuldgevoel aan over: we voelen ons redelijk gelukkig worden, ondanks het grote verlies. Ik besef en dat vertel ik de meiden ook regelmatig, dat verdriet altijd weer tevoorschijn kan komen. Tijdens moederdag, uit eten, genieten van een wandeling met de hond, vakantie, Kerst, etcetera. Dat pakketje verdriet & pijn zal altijd bij ons blijven, waar we ook naar toe gaan. Ook al wordt dat mogelijk dit jaar Curaçao, want dat deze emigratieplannen uitgevoerd gaan worden staat voor ons helemaal vast. En in alles wat ik nu onderneem, verband houdend met de verkoop van deze vrijstaande woning, voel ik de aanwezigheid, ja, zelfs de goedkeuring van Jeanet. Het voelt rustgevend aan.

Pasen staat spreekwoordelijk voor Nieuw Begin, maar pijn en verdriet werden opnieuw intens voelbaar. Ik had vrijdag en zaterdag nog wat ‘Paas’-lekkernijen gehaald: Paas- en suikerbrood, ingrediënten voor een koude schotel en lekkere chocolade (voor dochters) uit een echte chocolaterie. Dan ben je zo bezig met het Paasontbijt en voel ik de afwezigheid van Jeanet. Een Nieuw Begin, maar dan zonder Jeanet. Ik houd me vast aan de positieve instelling van Laura & Eline, aan hun veerkracht, aan hun liefde voor elkaar en voor mij. De Paas periode bleek dus ook een strijd rondom gevoelens te zijn, over boosheid en verdriet, over liefde en verlies.
Als Jeanet mee zou kijken, zou ze naar mijn gevoel heel tevreden kunnen zijn: de in gang gezette uitvoering van activiteiten rondom Emigratie naar Curaçao (lees: Curaçao) houdt ons drieën op een enorm positieve manier bezig. Ze ruimen de zolder op, schuren hout, helpen mee en zien de toekomst met vreugde tegemoet. Deze omwenteling had ik een 1/2 jaar geleden NIET kunnen bedenken, maar ik voel dat het goed is.