Het leven ging verder, het blijkt gewoon vanzelf verder te gaan. Alles ging verder, alles gaat gewoon door. Het leven lijkt ook zo snel te gaan, want ineens is het 7 oktober 2011. Een jaar later. Weduwnaar voor precies een jaar. Die zin roept zoveel pijn en verdriet op, maar ook leegte en eenzaamheid, wilskracht en liefde. Het vaderschap blijkt elke dag een bijzonder houvast te zijn, maar het gemis dendert op onverwachte momenten door mijn hoofd en pijnigt mijn gevoel.

Dochters…

Vanmorgen heb ik Laura & Eline telefonisch ziek gemeld onder opgave van redenen. Ze wenste ons sterkte toe op deze tragische dag.
Op deze plek kan ik niet precies invullen hoe de meiden zich voelen bij het verlies van hun moeder. Ze komen gelukkig dagelijks veerkrachtig over en laten daarbij telkens merken dat liefde ons overeind houdt. Dochters hebben elkaar en leunen op mij en Jeanet leeft voort in deze meiden. Dat voelt heel fijn aan, maar het verdriet om het verlies zal ons altijd bijblijven. Waar ik erg van kan genieten is het samen lachen om iets, samen ondernemen, samen dineren en stoeien.
Een hecht gezin waren we; een één ouder – hecht gezin zijn we geworden en dat zal altijd zo blijven. Ook al komt er mogelijk in de nabije toekomst iemand bij. Jeanet is als moeder namelijk onvervangbaar.

Achterom kijken is nodig

Een weekje Zeeuws Vlaanderen (Boerenhol) werd in augustus 2010 snel afgewisseld met een weekendje Renesse voor ons tweetjes. Dat was ons uitje, waarin we samen nog wat konden meemaken. Het leek op afscheid nemen. September bracht donkere wolken in de vorm van toegenomen pijn. Extra morfine gaf tijdelijke verlichting. Toch zag Jeanet kans om haar eigen verjaardag (31-08), die van Eline (22-09) en die van mij (03-10) met veel liefde bij te wonen en te vieren. Dat waren, hoe pijnlijk ook, stukjes ‘afscheid nemen’ van ons drietjes.
Zo kan ik me herinneren dat we op 19 september gingen winkelen bij een tuincentrum en het was de hobby van Jeanet om leuke dingen te verzamelen. Jeanet liet haar oog vallen op een leuke tuinset, gemaakt van steigerplanken. Een vierkante tafel op een zuil en … drie verrijdbare stoelen. Hoe tekenend voor de nabije toekomst?!
De drie volgende dagen na mijn verjaardag lieten een versnelde aftakeling zien van het lichaam van Jeanet. Pijn werd heviger ervaren en de bestrijding daarvan liet soms te wensen over. Ze werd vanaf woensdagavond 6 oktober in slaap gehouden en de volgende ochtend overleed Jeanet. Een vreselijke ochtend. Haar leven was definitief ten einde; mij achterlatend met twee schatten van dochters. Een rijkdom? Zeker, maar vooral een houvast, want Jeanet leeft voort in Laura & Eline. Wekenlange periodes van stress werden ineens vervangen door een soort van innerlijke rust, een pril begin van acceptatie, maar de pijn rondom dit verlies was gigantisch en bijna niet te beschrijven.

Wat ging moeizaam in het afgelopen jaar?

Ik kan schrijven: alles. De veranderingen waren overal voelbaar en zichtbaar: alleen koken, een halfleeg bed, de gedekte tafel voor drie personen, een lege stoel in de auto, de fiets van Jeanet, de regenjas aan de kapstok, de Crocks, die geparkeerd stonden naast de wasmachine, alleen koffie drinken, wandelen met hond Luna. ALLES was definitief anders.
De leegte beukte overal in op mijn gevoelens. Zo liep ik ergens in de tweede helft van de maand oktober met tranen in mijn ogen in de bouwmarkt, op zoek naar wat klusmateriaal. Ja, zelfs zo’n kort bezoekje aan de plaatselijke Karwei deed me beseffen dat ik een bijzonder mens had verloren. Daar winkelden we vaak samen; een kleurtje verf, leuke spulletjes voor de keuken, of woonkamer, of gewoon ‘even shoppen’.
Winkelen met de meiden gaf houvast, maar ik vond het in het begin nogal confronterend. Ik vroeg me telkens af wat andere mensen zouden denken van ons. ‘Hé, een man met twee dochters. Gescheiden?’ Nee, weduwnaar en nu een jaar verder.
Het was ook moeizaam in het begin om in de keuken een maaltijd voor te bereiden. Meestal kookte Jeanet, wat ze altijd met heel veel liefde en kundigheid deed. Ik kan beamen dat het haar hobby is geweest en inmiddels, dit tot genoegdoening van dochters, ook mijn hobby. Zeker in het begin heb ik menigmaal met betraande ogen het eten voorbereid. Ik zag soms niet wat ik deed. Er gingen maanden overeen, voordat ik goed en wel besefte hoeveel kookkennis ik in feite van Jeanet heb geërfd. Ik ben haar daar erg dankbaar voor.
Het huishouden, een taak die ik vanaf het prille begin altijd op me heb genomen. Ik wil er zijn voor de meiden; ik wil voor hen een veilige haven zijn en daar hoort ook een goed lopend huishouden bij. Ik doe het beslist niet uitmuntend; soms loop ik zelfs achter. Ik doe het op mijn manier, maar met liefde. Nu pas bemerk ik hoe weinig ikzelf aan het huishouden besteedde en dat spijt me. Ik loop nu de achterstand in. Wel wrang om te moeten constateren.

Samen verder, de toekomst tegemoet…

Er zijn grote veranderingen op komst en dat is het directe gevolg van de gezamenlijke keuze van twee meiden en één vader. Emigreren is een heel moedig besluit. Huis en haard verlaten voor het opbouwen van een nieuw leven. Nee, een ander leven, maar met Jeanet in  onze gedachten, in onze harten. Wij gaan ervoor en weten dat het goed is. Ons toekomstige leven is te volgen op BLOG / Curaçao. Misschien leest Jeanet wel mee…

Dit BLOG bevat nu ruim zestig berichten, verspreid over negen pagina’s. Waarschijnlijk voeg ik geen berichten meer toe en samen met dochters gaan we ons richten op heden en toekomst. We vormen een team met Jeanet voor altijd blijvend in onze harten.

© 2010-2011 / AvaLon

Een tijd geleden was ik weer ‘lukraak’ aan het Googlelen (ja, dat is echt een werkwoord geworden!) en kwam mijn eigen weblog over Jeanet Visser tegen op een professionele website, genaamd ‘Zet je leven weer op de rails‘. Deze site houdt zich actief bezig met het aanbieden van praktische hulp en deskundige begeleiding bij het rouwen na het overlijden van een dierbare. Deze periode zit vol met gevoelens als eenzaamheid, verdriet, boosheid en angst.
Ik vond het heel bijzonder en treffend om mijn geschrijf elders vermeld te zien staan. Er blijkt altijd behoefte te zijn aan mensen die (kunnen) schrijven over verlies en rouwverwerking, want niet iedereen is in staat om zijn of haar gevoelens met gebruikmaking van de juiste woorden op papier te zetten.

De gevonden pagina somt een aantal blogs op, waaronder die van Jeanet Visser. Dit ‘algemeen bekendmaken’ doet me goed, al geeft het dan een klein houvast.

Een gevoel van eenzaamheid heeft zich bijna volledig meester gemaakt van mijn welzijn. Net terug van een weekje snorkelen, duiken en chillen op Curaçao en zowel dochters als ik kampen met een knagend gevoel van heimwee. Dit was de eerste vakantie zonder Jeanet, die achteraf niet loodzwaar bleek te zijn. Eerder voor ons een vernieuwing van het plezier van leven.
Ik ben nu ruim vijf maanden weduwnaar, maar het verlies is opnieuw vreselijk veel pijn gaan doen. Een onverwacht ontslag kwam daar nog eens bovenop. De zon schijnt, maar wat moet ik daar mee? Ik moet op zoek gaan naar een houvast. Gelukkig hebben we in het weekend (familie)gasten. Ik ga een heerlijke maaltijd serveren!

Een gevoel van eenzaamheid overvalt me als mijn dochters alweer een half uur slapen. Hond Luna slaapt ook al en ik staar triest naar mijn glas rode wijn. De TV heb ik alweer uitgezet; was niks aan. Ik kan misschien voortaan beter tegelijkertijd met de meiden onder de wol kruipen, dan krijgt die sluipende eenzaamheid geen kans. Dan kan ik misschien weer stabiel worden.
Ik zou zo graag nog één lief gesprekje willen voeren met Jeanet, nog een keer samen shoppen in de binnenstad van Den Bosch, nog een keer samen de hond uitlaten, of gezellig een glaasje wijn drinken bij de open haard. Het voelt allemaal zo verdomd oneerlijk aan, deze veel te vroege dood van een bijzondere vrouw. Een geweldige moeder en bovenal een lief mens.
Ik kook alleen lekker eten, ik strijk alleen met liefde, ik slaap alleen in het grote bed, ik eet of dineer met mijn lieve dochters, ik ga trots winkelen met mijn dochters, ik ga heerlijk op vakantie met mijn dochters (binnenkort tropisch!). Er is zoveel verdwenen, maar er is ook nog heel veel tastbaar aanwezig. Jeanet leeft weliswaar voort, maar de gevoelens blijven pijn doen.

Vanmorgen precies twintig dagen geleden werd ik weduwnaar en in die periode ging er een veelvoud van dat aantal aan gedachten door mijn hoofd die verband hielden met ‘nooit meer’, ‘iemand missen’ en ‘de niet te bevatten leegte’.
Het ‘nooit meer’ zal Laura, Eline en ik nog vele jaren bezig kunnen houden; het ‘iemand missen’ evengoed. Dan denk ik aan even samen eten koken, of genieten van een lekkere maaltijd, of samen in bed kijken naar Pauw en Witteman (iets wat wij tot voor kort heel vaak en met plezier deden). De ‘niet te bevatten leegte’ lijkt hanteerbaar te zijn. Wij voelen Jeanet, wij nemen haar mee in onze gedachten, tijdens de wandelingen met hond Luna, of gewoon, even rommelen in de tuin. De aanvoelbare leegte wordt door ons drieën goed aangepakt, of gecompenseerd. We helpen elkaar daar waar nodig. Jeanet leeft voort in de meiden en ik draag bij door het telkens opnieuw vertellen / opsommen van mooie herinneringen. Toch sluipt de leegte in ons huis rond en loert om de hoek. De fiets van Jeanet staat in de garage, leegte. De regenjas van Jeanet hangt aan de kapstok, leegte. De geurtjes en make-up spulletjes op haar nachtkastje, leegte. Ja, tot zelfs de stoel naast mij in de auto, terwijl we laatst naar Diepenveen reden, leegte. De meiden speelden toen afleiding gevend met de iPad op de achterbank. Gaandeweg moet alles een plekje krijgen, maar verdriet blijft onmiskenbaar aanwezig. Toch willen we straks een mooie Kerst vieren. Hoe? Met mooie herinneringen en een goede sfeer moet dat lukken.

Dit is de tweede zondag zonder Jeanet en de eerste zondag na de crematie. Vanmorgen heb ik met zonneschijn op mijn gezicht een kledingstuk weggegooid. Symbolisch weer een stukje afscheid. Het lukt me nu wat beter om ook aan mooie momenten en gebeurtenissen te denken, maar nachtelijke eenzaamheid wordt wel eens gevoeld.
Met de meiden gaat het de goede kant op. Ze zijn ook bezig met het zetten van stappen in hun eigen leven. Morgen gaan ze voor het eerst naar school met Jeanet in hun harten. Die schooldag, zeker een beproeving, moet echt gaan plaatsvinden, want we willen verder. Een lieve omhelzing van Laura, een welgemeend compliment van Eline (‘Pap, je zorgt echt goed voor ons!’) en een verfrissende wandeling met hond Luna. Alles lijkt een weg te kunnen vinden in deze wildernis van leegte, zonneschijn, verdriet en houvast.
De innerlijke pijn lijkt hanteerbaar te worden en ik voel me daar bijna schuldig over. Jeanet wilde echter niets liever dan dat ik overeind blijf en er altijd zal zijn voor de meiden en voor mezelf. Ik houd me aan mijn belofte, met Jeanet in mijn hart.

Het nachtelijk uurtje is begonnen. Het is nu 01:04u en ik denk aan morgen. Aan volgende week, of volgende maand. Ik stond vanavond in de keuken en voelde de energie van Jeanet mijn lichaam instromen. Toch was ze al vorige week overleden en ik krijg steeds meer het gevoel dat wij drieën het wel gaan redden. Ik voel mij daarover tevens schuldig over deze toekomstverwachtigingen en toch… ik moet mij niet schuldig voelen. Het is het geloven in jezelf en er willen zijn voor je eigen kinderen. Ook zij hebben mij nodig en hebben behoefte aan een vader die overeind blijft!
Ik schenk mezelf nog een glas wijn in, wetend dat het gewoon lekker kan zijn. Met het verstrijken van de dagen lijkt het aura van Jeanet vluchtig geworden te zijn. Het lukt me nu ook om eens wat langer naar een mooi portret te kijken van mijn lieve, begripvolle vrouw en geduldige moeder van onze dochters. Een stukje verwerking doet wonderen. Maar de pijn blijft. Kon ik nog maar één gesprekje met haar voeren. Kon ik nog maar één keer mijn wang tegen haar wang aanduwen. Kon ik nog maar één keer haar hand vasthouden. Maar alles is voorbij en we leunen op de foto’s en de schitterende herinneringen.