De eerste keer Ouwe Sunderklaas (11 dec 1976) met jou op Texel was natuurlijk heel bijzonder, want het was de avond/nacht van onze eerste kus, de langste omhelzing. Kortom, het mooie van liefde. We kregen verkering en twee jaar later gingen we samenwonen op het leuke eiland Texel.
We hebben samen heel veel meegemaakt, gereisd, gelachen & gehuild, genoten van lekker eten, wijn & plezier en gelukkig werden we ook nog ouders. Ik ben nog steeds elke dag dankbaar dat jouw kinderwens na 17 jaar bewust kinderloos toch nog werd vervuld. En ik wilde toen graag een tweede dochter erbij. Doen we! Uhh, deden we en zo geschiede het! Het gezin was toen compleet te noemen en het rustige dorp Engelen verschafte ons veel woonplezier.
Het is maar goed dat we toen niet vooruit konden bladeren in het draaiboek van ons leven. Zelfs nu zou ik dat niet willen. We leefden van dag tot dag, van jaar tot jaar en toen kwam kanker (2009). En ik begon met schrijven, met noteren, met observeren en met beleven. Ziekenhuisbezoek, mantelzorg, apotheek, dochters, boodschappen en koken. Alles. Een jaar later bleek de kanker zich uitgebreid te hebben; je werd terminaal ziek verklaard. Er brak een loodzware tijd aan, waarin juist jij de sterkste bleek te zijn. Je accepteerde je lot, je besprak met mij en de kinderen de gewijzigde toekomst en bereidde ons uiteindelijk voor op een leven zonder jou. Ik heb nog steeds bewondering veel voor je, ook al ben je al vier jaar weg.
Mijn eerste boek (waar blijft het tweede deel?) gaat over jou en je kanker (“Kanker aan het woord”, ervaringsverhaal/recensie: klik hier) en ik ben blij dat ik het toen schreef. Het is een herinnering aan een complexe, dan wel hechte tijd die bol stond van liefde, aandacht voor elkaar, heen en weer reizen voor werk in Eindhoven, liefdevolle zorg en een sprankje hoop. En dat de uitgifte van dat boek uiteindelijk mijn baan kostte, maakt me achteraf gezien echt niet meer uit. Anders zouden we wellicht niet op Curaçao hebben gezeten! Gek is dat! Als je stilstaat bij oorzaak en gevolg en een deel van je leven beziet wat vijf jaar beslaat is het ongelooflijk pijnlijk, maar ook hoopvol en uiteindelijk is het goed zo. Het leven blijkt telkens maar weer opnieuw Vallen & Opstaan te zijn, maar ik ben nog lang niet moe.

1987 kan ik me nog goed herinneren: we zouden samen weer naar het Eurovisie Songfestival kijken; toentertijd mijn lievelingsprogramma. Natuurlijk keek je gezellig mee, want samenzijn stond voor ons allebei voorop. Ook dat heb ik altijd zo in jou kunnen waarderen. Dat waren heerlijke avonden, samen op de bank, rode wijn erbij, stokbrood met Franse kaas en tussendoor punten geven aan de beste zanger, zangeres of groep. En zo genoten we weer van alle liedjes, totdat het beroemde, dan wel beruchte “May I have your votes, please” begon.

Viktor Lazlo was toen al in het begin van het Eurovisie Festival fantastisch in beeld gekomen met een entree liedje, genaamd “Breathless”. De uitvoering ervan benam echt even mijn adem, want wat vond ik dat mooi! En op het einde van de avond begon het gemekker rondom de “douze points”. Wederom liet Viktor haar onwijs mooie stem horen en ik weet me nog te herinneren dat jij zei dat ze feitelijk haar laatst uitgebrachte CD aan het promoten was. Dat was ook zo, want de maandag daarop ging ik gelijk die CD kopen. Breathless als ik was.

En zo ervaar ik nog steeds dat allerlei soorten muziek me zo sterk herinnert aan jou, lieve Jeanet! Ook deze: “Long Distance” van, ja natuurlijk Viktor Lazlo. Een klein stukje tekst daaruit:

Vous ne saurez pas
A quel point novembre est froid
Vous n’ êtes pas
Ici, chez vous

November is koud, zonder jou. En wat er ook in de nabije toekomst gebeurt met mijn liefdesleven; je zult altijd een speciaal plekje in mijn hart behouden. Bijzonder is dat. Ook bijzonder is dat we samen twee mooie dochters op deze aardkloot zetten. Een bewijs van onze liefde voor elkaar, een bewijs van jouw bestaan. Deze rijkdom vind ik heel speciaal.

Jaren later kwam je erachter dat ze zou optreden in TivoliVredenburg te Utrecht en zonder enige twijfel stelde je voor om tickets voor dat concert te kopen. En telkens opnieuw besef ik dat werkelijk niemand jou kan evenaren. Zelfs vier jaar na jouw dood. Maar ik zoek geen vervangster van jou en dat weet je. Ik zoek gewoon opnieuw een lieve vrouw, maar jou vergeten? Nooit…

Love you forever…

Dat vind ik ietwat raar klinken, want als je het woord Curaçao uitspreekt dan denk je toch aan wuivende palmbomen, een fris wijntje op een terras, de ondergaande zon bij één van de prachtige playa’s of de altijd aanwezige tropische warmte die als een behaaglijke deken elke dag over je heen kan vallen? En dan gecombineerd met rouwverwerking op een eiland? Poeh…

Ik wil maar zeggen dat even emigreren naar de tropen rouwen beslist niet minder erg heeft gemaakt. Integendeel zelfs! Jeanet en ik hebben hier zoveel mooie avonturen samen mee mogen maken en dat begon al in 1977. Het toen geheten Avila Beach Hotel was drie lange mooie liefdevolle weken ons paradijsje. Diverse stranden en bezienswaardigheden hebben we samen bezocht, gewandeld en genoten, uitgeslapen en ontbeten, maar nu vervagen die mooie herinneringen en het grote gemis treedt naar voren. En dat verwerk ik niet zomaar even.

Elke dag probeer ik realistisch te blijven, dus ik ga niet wensen of hopen van ‘kon ik maar 1 dagje samen met Jeanet zijn’. Tja, soms zelf passeert op het Nieuwsoverzicht van mijn Facebook Wall zo’n Like & Share actie van een plaatje en dan denk ik ‘nee, het verleden kun je niet veranderen; dat ligt muurvast verankerd in je geheugen, maar vandaag kun je aan de toekomst werken’. Een toekomst met mijn dochters!

Die dames worden ineens groot en wat ze elke dag uitstralen; wat ze zoal meemaken; waarover ze kunnen lachen, dit alles triggert vaak aan het grote gemis. Maar wat ook vooral opvalt is hun wilskracht, hun levensenergie en hun houding. Zwakke vader, sterke dochters? Of ik ben teveel bezig met verwerking van verdriet, terwijl Laura & Eline juist heel enthousiast in het leven staan? Ik kan dagelijks leren van hen. Ze zijn een goed voorbeeld; een houvast.
Ik wil kunnen genieten van de kleine leuke dingen. Loslaten en weer verder leven, zachtjes huilen en hard lachen, lekker koken en stilletjes genieten. Klinkt makkelijk, toch maar doen. Ja, dat ga ik doen. Nee, dat ga ik nu doen! Welterusten…

De hierbij geplaatste foto is in 2006 in onze achtertuin gemaakt! Laura & Eline wilden perse in de door mij gemaakte iglo-hut slapen. Dat werd een goede nachtrust!

Gastenboek lezen? Klik hier

Als ‘iets’ me telkens overeind brengt en houdt zijn het wel mijn eigen kinderen. Mijn dochters Laura & Eline zijn een sterk houvast in dit leven wat in 2010 zo heftig veranderde. En regelmatig denk ik dat ik het zonder hen gewoon niet had gered. Ik probeer als hun vader sterk te blijven, ik wil als de zorgzame man er elke dag zijn voor deze twee schatten. En dat lukt. Telkens weer opnieuw.

Ik kan me nog zo goed herinneren hoe we in 1994 eindelijk ‘zover waren’ om kinderen te nemen. Dat doe je gewoon even… Nee, we stonden zeker stil bij het Grote Wonder, want het was geweldig om voor het eerst ouders te worden! Laura werd laat op de avond geboren en ruim twee jaar later kwam Eline op deze mooie wereld. Sindsdien voelden we ons rijk, niet wetend wat ieders draaiboek van het Leven nog in petto had. Dat is eigenlijk maar goed ook. We hebben samen genoten van de vele goede momenten en beleefden de leukste avonturen.

Nu, maart 2014, alweer drie jaar en vijf maanden na het overlijden van Jeanet Visser, denk ik nog steeds: “Ik voel me rijk!” Ik ben zo blij met deze meiden en dit vertel ik ook vaak. Met liefde kook ik voor ons; al is het dagelijks. Met geduld (en soms een tekort aan…) begeleid ik hen op de weg naar volwassenheid. Ze hebben plezier in het leven, lachen en tonen kracht. Dit alles maakt mijn hart blij; ik kan verder. Toch blijft dat raar aanvoelen: ik kan verder zonder Jeanet. Het voelt aan als een soort bedrog, maar dan anders.

Hierboven een foto van een plezierig moment in De Efteling, alwaar we eind vorig jaar waren. Laura geheel links en Eline tweede van rechts. Twee sterke meiden, die ook heel veel aan elkaar hebben. Ik hou van jullie!

Ad
(bericht 87 alweer van deze blog, maar pas de tweede van dit jaar)

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want het zit diep van binnen. Als weduwnaar kan ik niet even snel een berg verdriet wegschuren of compleet loslaten. Toch moet het. Dat zegt vaak een innerlijke stem, maar ik luister niet altijd naar mezelf. Of naar anderen, zoals mijn eigen dochters…

Let go what hurts you…

Als ‘dik’ vijftigplusser heb ik veel levenservaring opgebouwd en stukjes daarvan doen (nog steeds) veel pijn. Gemiste kansen, nare jeugd, verlies van werk, rouwen na verlies van partner. Een totale afleiding biedt mij overigens wel vaak houvast in bijvoorbeeld mijn twee kinderen, natuurfotografie, een uitdagende (ICT-)klus, of gewoon weer eens even een goed gesprek met iemand.
Jeanet vroeg aan mij om goed voor de kinderen te zorgen. Dat heb ik beloofd, maar dat valt in de praktijk niet altijd mee. Ze zijn inmiddels alweer 16 en 18 en staan sterk op eigen benen. Gelukkig maar en daar ben ik heel trots op! Ook voegde Jeanet er aan toe dat ik zeker wel weer een nieuwe partner zal gaan vinden. Dat gaat ook wel een keer lukken. Go with the flow, zeggen ze hier wel eens en misschien moet ik dat maar gewoon eens gaan doen. Je leeft tenslotte maar één keer!

Wat helpt niet en wat wel?

Alcohol helpt eigenlijk niet. Het versterkt mijn emoties en de put wordt dan wel erg diep. Maar een wijntje tussendoor moet toch kunnen? Of Baileys met ijs, hoewel dat erg kan triggeren naar de laatste maanden van mijn overleden vrouw.
Ontspanning en afleiding helpt me ontzettend goed. Dus samen naar één van de vele playa’s die Curaçao rijk is, of een flinke wandeling met Curaçao Footprint, of een stevige timmerklus uitvoeren. Fotografie en met liefde koken geeft me ook een sterk houvast. En zo rol ik verder door het leven en de afstand tot 7 oktober 2010 neemt langzaam toe. En dat is goed.

Een ander opmerkelijk pluspunt is dat ik veel minder ben gaan schrijven op dit blog. Ik zie dat het vorige bericht gedateerd is op 30 september 2013. Dat is bijna vier maanden geleden! En dit artikel is luchtig, maar toch vanuit mijn hart geschreven!

Op 21 september 2010 woog Jeanet nog maar 45 kilogram. 16 dagen later stierf ze aan de gevolgen van kanker. Eind september, begin oktober is dan ook een periode van wisselende stemmingen, feest & verdriet, plezier & pijn en 3 oktober word ik (weer) jarig. De derde zonder Jeanet, mijn overleden vrouw.

Rouwverwerking, ik zou er graag een punt achter willen zetten, maar telkens besef ik dat het eenvoudigweg niet mogelijk is. Het geworstel met gevoelens gaat altijd door, maar het wordt wel steeds makkelijker. Dat klinkt misschien raar, maar zo is het en dat is maar goed ook. Je raakt echter nooit in de vergetelheid. Je vertoeft misschien wel op de achtergrond en kijkt mee naar hoe wij gezellig eten, genieten van een goede speelfilm, of weer met veel plezier tijd doorbrengen op één van de mooie playa’s die Curaçao kent.

Life goes on…

En we wonen alweer ruim 17 maanden op dit tropische eiland. Wie had dat gedacht? Wat ik echter niet had verwacht is dat een rouwproces zo lang kan ‘doordreunen’. Op onverwachte momenten beleef ik ons samenzijn en mis je dan ontzettend. Dan is diep zuchten, even alle tranen laten gaan een oplossing, een houvast.
Op andere momenten geniet ik ten volle van de herinnering. Zo zette ik in de afgelopen week de Altrex vouwladder wat anders neer, zodat ik beter bij de top van de (tuinbar) palapa kon werken. In een flits zie ik ons winkelend door Praxis lopen; op zoek naar een geschikte vouwladder. Je woorden vormen in mijn hoofd een bekende zin: “Ad, je moet deze nemen. Dit is een goed merk. Je hebt goede spullen nodig”.
Dit is slechts een voorbeeld van een blijvende binding met iemand waarmee ik 32 jaar heb samengewoond en twee meiden heb opgevoed. Allerlei herinneringen (vaak nog mooier dan foto’s zelf) verstevigen het samenzijn.

Je leven voortzetten met een leegte…

Zonder mijn partner verder moeten leven genereert een niet te omvatten leegte. Een groot gemis. Een amputatie. En dan komt telkens het besef naar voren dat die leegte bijna geheel gevuld (kan) worden met twee dochters in mijn directe nabijheid: Laura & Eline. Zij vormen het bewijs van onze liefde voor elkaar. En met deze laatste zinnen kan ik leven. Verder leven…

De zon schijnt volop in maart en ik sta buiten de achtertuin te bewonderen. Ineens voel ik een hand in mijn zij. Ik herken de handdruk direct en draai me langzaam om.
‘Jeanet! Kom je zomaar even naar ons kijken?’. We raakten terstond verstrengeld in een stevige omhelzing. Toch zag Jeanet kans om tussendoor op te merken: ‘Ja, ik wil weten hoe het met jou en onze dochters gaat.’
‘Nou, het gaat goed, heel goed moet ik zeggen, ze zitten nu op school.’
Al pratend lopen we hand in hand verder door de achtertuin, de hoek om bij de garage. ‘Hé, jullie hebben het kippenhok weggedaan. Waarom?’.
‘De kippen zijn vorig jaar verkocht via marktplaats. Weet je dat Zwarte Kip al een kleintje heeft?’.
‘Oh, wat leuk! Maar verkocht? Tje, was dat jouw idee?’, vroeg Jeanet vervolgens.
‘Nee, het initiatief kwam van Eline, nadat we vorig jaar terugkwamen van vakantie op Curaçao. Ze zijn verkocht, omdat we grootse plannen hebben!’.
‘Ohh, je bedoelt toch niet… emigratie?’
‘Jaaa! Dat klopt helemaal en onze woning is onlangs verkocht! We gaan weg uit Engelen, weg uit Nederland en een volstrekt nieuw leven tegemoet.’
‘Oh Ad, wat geweldig voor jullie’, zei Jeanet met tranen in haar ogen. ‘In 1991 wilden wij samen emigreren en dat plan verwaterde, maar nu ga je samen met Laura en Eline. Ik vind dat echt heel geweldig voor jullie!’
‘Lieverd, dit is een beslissing van ons drietjes en we nemen jou mee in gedachten, in onze harten.’, vervolgde ik het emotionele gesprek.
‘Ik vind het superfijn dat je dit aan durft, ondanks ons grote verlies. Je doet het heel goed! Ik blijf je volgen. Ik ben heel trots op jou en de meiden. Ik hou van je!’
‘Ik hou ook van jou Jeanet.’ zei ik zachtjes en keek diep in haar ogen. Mist kwam ineens om mij heen. Jeanet vervaagde, alles verdween en ineens lag ik plat in het gras. De zon verwarmde mijn gezicht en mijn hart. Ik voelde me heel blij worden.

Dit was bericht 75 alweer. Jeanet overleed op 7 oktober 2010…

Vanmorgen was het ontbijt met mijn dochters weer als vanouds: gezellig kletsend over school, Blackberry, overspannen docenten, hond Luna en natuurlijk over Curaçao. Het vaderschap met deze twee meiden voelt heel goed aan en gaf me ook een ontspannen gevoel, want wat later stelde ik voor dat ik ze naar school zou brengen. Het was weliswaar fietsweer, maar opnieuw redelijk koud. ‘Maar dan moet je vanmiddag twee keer rijden, want ik ben 13:15u uit school’, zei Laura nog bezorgd. ‘Geeft niets, het is bijna weekend’.
Het was verdomd koud in de auto, maar we zaten dicht bij elkaar. Dit knusse gezin kan ongetwijfeld verder en zo voelde het ook aan. Na een korte autorit liet ik Laura & Eline uitstappen tegenover de school. Vlakbij het uitvaartcentrum van Dela; daar waar Jeanet in 2010 opgebaard lag, maar die herinnering lag ergens ver weg. Dat was goed zo. Verwerking en acceptatie. Ik reed weer weg en zag in de achteruitkijkspiegel mijn dochters oversteken. Gelijke tred, dezelfde kleur jas, even lang donkerblond haar en weer opnieuw druk kletsend. Wat een rijkdom… om vader te zijn.

In mijn zoektocht naar informatie rondom het welzijn van een weduwnaar stuitte ik op de sterk afgenomen overlevingskansen van weduwen en weduwnaars. Juist weduwnaars hebben een veel grotere kans om eerder te sterven dan weduwen in het eerste jaar na verlies van een dierbare, als het netwerk (kinderen, familie, vrienden) onvoldoende aanwezig blijkt te zijn. Geen leuk nieuws dus, maar er is voldoende hoop voor mij.
Familie… hmm, daar kan ik heel kort over zijn. Punt uit. Het netwerk Vrienden daarentegen is tamelijk klein, maar langzaam groeiende (vooral op Facebook). Dat terrein is nogal virtueel, niet zichtbaar in huis dus. Alleen als de computer aanstaat, staat ‘dit netwerk’ aan. Kan aan staan. Toch geeft het me veel houvast. Ik hecht er dan ook wel wat waarde aan.
Jeanet en ik kregen vrij laat kinderen en dat lijkt mij nu net het voordeel als het gaat om ‘het overleven’! Mijn dochters wonen knus bij mij thuis en zijn 14 en 16 jaar oud. We vormen een heel hecht één-ouder-gezin, we delen vele gevoelens, we hebben soms wel eens woorden, maar zijn toch het liefst samen. Knus op de bank voor een goede film, of gezellig kletsend bij een gezonde maaltijd. Daarom voelt de eenzaamheid op emotioneel gebied redelijk klein aan. Het is wel aanwezig; ik kan bijvoorbeeld nooit ’s avonds laat, als de meiden slapen, gezellig doorpraten met een volwassene. Of uithuilen als het een keer nodig is. Nooit een liefdevolle knuffel van een volwassene, lekker doorzakken is er niet bij, geen lange wandeling, geen ontbijt op bed met een opbeurend gesprek. Leegte, maar dan wel gecombineerd met het vader zijn voor mijn dochters. En dit laatste is mijn grote houvast.
En zo schrijvende kom ik tot de conclusie dat het met mijn emotionele eenzaamheid wel meevalt! Dankzij twee jonge meiden (en een lieve hond).

Jeanet, je lijkt nu heel ver weg te zijn, terwijl mijn hart toch vol zit van verdriet. Bijna niemand vraagt nog wat aan mij. Bijna de hele familie zwijgt (uit gemak?) en het leven rent gehaast verder. Ik wil ook verder, maar ik laat je nooit (meer) los. Heb ik wel eens gedaan en heb daar nu spijt van. Na het herstellen van de breuk kwamen binnen drie jaar de meiden achter elkaar op aarde. Wat een enorme verandering was dat! Wat een wonder (2x dan). Ik leerde je toen pas kennen als een fantastische moeder, vol met geduld, liefde en warmte.

Nu leven we met zijn drietjes verder en wandelen ons levenspad af. Met warme herinneringen aan jou. En misschien nemen we dit jaar jou mee in gedachten naar ons droomeiland: Curaçao! In oktober is het toevallig precies twintig jaar geleden dat wij soortgelijke emigratieplannen hadden. Zonder kinderen dan in 1991. En nu dan zonder moeder in 2011…

Als je een tijdje stilstaat bij een veld vol met klavertjes, vind je op een gegeven moment een klavertje vier. Dat is nog geen geluk, dat brengt nog geen geluk. Dat is slechts een moment uit de natuur. Een toevalligheid in de vorm van vier blaadjes. Leuk om even vast te houden, meer is het niet.
Geluk overkomt je en ik wil er niet naar op zoek gaan, maar met dit sombere weer snak ik naar een goed gevoel. Een geluksgevoel. De saaiheid suist door mijn hoofd en maakt me moedeloos. Nergens zin (meer) in en toch moeten vele dingen gebeuren. Even vaderen (doe ik graag), wat strijken, het gras maaien en de wasmachine weer aan het werk zetten.
Dagelijks ervaar ik geluk bij het voortleven van Jeanet in Laura & Eline. Ditzelfde gevoel veroorzaakt ook wel eens neerslachtigheid, wat meestal diezelfde dag weer lijkt te kunnen verdampen. Eb en vloed kennen een regelmaat; emoties absoluut niet. Ik weet het ook wel; vanmiddag of vanavond voelt het weer anders aan. Een houvast.

De glasbak raakt weer vol met lege flessen wijn. Troost vinden in het drinken van rode wijn blijkt nog steeds niet te werken (wist ik ook wel). Ik moet meer alcoholvrije dagen inplannen, want van een goede, in het buitenland wonende vriendin, kreeg ik al het welgemeende advies om goed voor mezelf te zorgen en drank zoveel mogelijk te laten staan. Ik vertrouw 100% op haar, maar troost zoeken blijft derhalve nog steeds moeilijk.

De enige steunpilaren zijn mijn dochters en de trouwe viervoeter Luna. Feitelijk is dit genoeg om het leven weer aangenaam te kunnen inrichten. Ook de ontwakende achtertuin met zijn snelgroeiende walnotenboom verschaft me enige troost, maar wat houdt eigenlijk ‘Troost zoeken’ in? Houvast, begripvolle woorden, ‘ze heeft nu rust’, of gewoon te horen krijgen dat ik wel mijn best doe als vader (ik had een tamelijk slecht voorbeeld)? Ik denk dat dit laatste mij als muziek in de oren klinkt. Ook het ‘pap, het eten smaakt weer heerlijk vandaag’, geeft me een gigantische oppepper!

Overmorgen wordt Laura van Loon alweer 16 jaar! Ik ben keitrots op haar en haar schilderkunsten, maar zo’n bijzondere dag geeft ook weer wat verdriet. Toch gaan we het feestelijk vieren en denken aan al die liefdevolle herinneringen die achter ons liggen! Er komen vast nieuwe en fijne momenten die we ook weer gaan koesteren. Wellicht op Curaçao en het liefst dit jaar!

Als ik je naam uitspreek, reageer je niet. Het blijft stil om mij heen. Begrijpelijk, want het is al tien voor één in de nacht en de wijn is weer op. Het brengt me niet dichter bij jou en de leegte lijkt in volume toe te kunnen nemen.
Het houvast wat ik echter dagelijks ervaar, bestaat uit 2 dochters en een lieve hond. De harmonie is grandioos en vlekkeloos te noemen. De onderlinge band is die van blindelings vertrouwen in elkaar en in de toekomst. Het geeft mij hoop, kracht en vooral zin om overeind te krabbelen. Na elke ‘aanval’ van rouwverwerking. En dat vindt nog steeds willekeurig plaats: in de schaduw onder de notenboom, bij een mooie TV-film, of gewoon tijdens het kokkerellen in de keuken.

Jeanet, ik hou van je, maar dat had ik je al veel eerder verteld…

Een gevoel van eenzaamheid overvalt me als mijn dochters alweer een half uur slapen. Hond Luna slaapt ook al en ik staar triest naar mijn glas rode wijn. De TV heb ik alweer uitgezet; was niks aan. Ik kan misschien voortaan beter tegelijkertijd met de meiden onder de wol kruipen, dan krijgt die sluipende eenzaamheid geen kans. Dan kan ik misschien weer stabiel worden.
Ik zou zo graag nog één lief gesprekje willen voeren met Jeanet, nog een keer samen shoppen in de binnenstad van Den Bosch, nog een keer samen de hond uitlaten, of gezellig een glaasje wijn drinken bij de open haard. Het voelt allemaal zo verdomd oneerlijk aan, deze veel te vroege dood van een bijzondere vrouw. Een geweldige moeder en bovenal een lief mens.
Ik kook alleen lekker eten, ik strijk alleen met liefde, ik slaap alleen in het grote bed, ik eet of dineer met mijn lieve dochters, ik ga trots winkelen met mijn dochters, ik ga heerlijk op vakantie met mijn dochters (binnenkort tropisch!). Er is zoveel verdwenen, maar er is ook nog heel veel tastbaar aanwezig. Jeanet leeft weliswaar voort, maar de gevoelens blijven pijn doen.

Hé, een dag niet geschreven! Is dat slecht of goed te noemen? Toch zijn er dagelijks emotionele momenten te beleven. Het gemis van Jeanet wordt haast overal gevoeld: in de keuken tijdens het gezellige koken, aan tafel tijdens het lekkere eten, op bank knus voor de buis, of tijdens een koele tuiniermarathon, want de groene bak wil ook weer gevuld worden.
Na het hedenochtend wakker worden kroop de leegte als een ruwe deken om mij heen. Het lukte me enigszins om deze gewaarwording weg te spoelen tijdens het douchen. Beneden verse koffie en heel veel regen is hoorbaar. Jeanet zag ik nergens zitten, of liggen. Leegte was opnieuw voelbaar.
Beide dochters zijn gisteren naar school geweest, maar Laura heeft haar eerste schooldag niet af kunnen maken. Was iets teveel allemaal, maar vandaag volgt een nieuwe poging. Ik was gisteren al blij dat ze rond 12:15u belde, zodat ook ik eerder naar huis kon gaan. Morgen gezond weer op (Sonja Barend) heeft nog steeds en dat is logisch voor ons een andere lading.