Ooit, in mijn herinnering misschien een week voor jouw sterven, zei je dat ik vast wel een keer een lieve vrouw zou ontmoeten die precies bij mij past. Je zag toen gelijk met het uitspreken van je woorden dat ik moeite had om deze gedachte aan te nemen, want het hield duidelijk in dat je mij ging verlaten. Toch wist je dat het goed zou komen… met mij. 

Het heeft vrij lang geduurd, maar bijna zeven jaar na jouw sterfdag leerde ik Corine kennen en de klik was al vrijwel meteen in het begin gezet. Je kreeg gelijk, liefste uit mijn verleden. En wist je dat het heel goed gaat met jouw, uhh, onze dochters? Ik ben dagelijks onwijs trots op ze. Eline bijna 25 en Laura bijna 27. 

Ik dank ons samen nog steeds dat we het aandurfden om toch (na 16 jaar samenwonen!) te kiezen voor zoiets moois als kinderen. Laura kwam op aarde en goed een jaar later (de bouw van onze eerste eigen woning vorderde) begon ik te “zeuren” over een tweede kind. En je zei JAAA. Eline kwam er aan in 1997.

Achterom kijkend voel ik me rijk. Samen met jou een gezin stichtend. Ik me altijd een trotse vader gevoeld en jij was een geweldige moeder. Kijkend naar het Nu: ik voel me nog steeds rijk. Krassen op mijn ziel, pijn in mijn hart, maar ik ervaar veel houvast in dit leven van 2022.

Dankjewel lieve Jeanet…

… dat staat in schril contrast met de gevoelens op deze schijnbaar zonnige woensdag. 10 jaar geleden kon jij, Jeanet Visser, niet meer verder met de strijd tegen kanker.

Ten Years After…

Men zegt: tijd heelt alle wonden, maar niet alle wonden. Je blijft voor altijd in onze gedachten en het gemis in de afgelopen tien jaren was op sommige momenten levensgroot aanwezig.

Vroeger en nu…

Er is veel gebeurd in deze 10 jaren, maar de leegte bleef op de achtergrond. Het gemis is minder voelbaar. Het leven is goed hier, ver weg van Nederland, maar toch heel dicht bij jou.

Momenten wil je delen…

Dit vind ik het moeilijkste: iets niet meer kunnen delen, zoals een leuke beleving, samen lachen & huilen, honden uitlaten, chillen op het strand. Ach, laat ik maar ophouden…

Lieve Jeanet, ik sta vandaag weer stil en denk aan je.

Vanmorgen liep ik langs de collage van foto’s uit het verleden: Jeanet als moeder, Jeanet als partner, Jeanet als mens. De verzameling foto’s is direct na binnenkomen zichtbaar en bevat allerlei mooie momenten tijdens vakantie, thuis of gewoon tussendoor. Het deed pijn om weer herinnerd te worden aan een bijzonder lieve vrouw. Ruim acht jaar geleden overleed ze aan de gevolgen van kanker, chemo, pech, verkeerde zorg, tumorcellen, verzwakt lichaam. Kanker is gewoon vreselijk, maar de herinneringen aan haar als mens, partner en moeder zijn en blijven heel mooi.

Het leven gaat ‘gewoon’ verder. Vallen en opstaan, genieten en weer doorgaan. Er is veel om bij stil te staan, er is ook veel om van te genieten. Zo kwamen mijn dochters vanmiddag enthousiast (en moe) terug van een soort honden-safari. Watamula (Google that!) bood de drie honden zo enorm veel plezier en vooral ruimte om te rennen. En dan denk en hoop ik dat Jeanet meekijkt en geniet, want dit is het leven. Ik weet heel goed dat ieders leven pech kent, verlies en tegenslag en dat je er altijd bovenop moet komen.

Ik heb het gevoel dat ik werkelijk in de ‘bovenop-komen-fase’ ben aanbeland en dat ik kan opruimen wat ik niet meer nodig heb, dat ik kan genieten van het dagelijks leven, dat ik (nog) minder wijn nodig heb om momenten te verzetten. Mijn nieuwe partner (alweer bijna twee jaar!) betekent heel veel voor mij. Ze is het antwoord op het alleen zijn. Ze is niet de vervangster, maar de next step in life! En Jeanet zou het prachtig vinden, want dit is wat ze zei: ‘je vindt vast weer een partner die bij je past. Ja, dat klopt. I love you Corine!

Dit is het leven waarvan genoten mag worden.

Stel, je hebt opgroeiende kinderen, je vrouw wordt ernstig ziek, je doet alle boodschappen, je verzorgt de kinderen, je kookt (aangepast), je verzorgt je vrouw, je doet de afwas, je brengt de kinderen naar school, tussendoor werk je wat en je praat veel met je vrouw. Maar dan slaat het noodlot toe: er zijn tumormarkers gesignaleerd in het bloed!

Ik weet nog zo goed hoe deze woorden in onze (Jeanet & Me) hersenen sneden. De levensverwachting werd op enkele maanden ingesteld. De praktijk maakte daar (gelukkig) 8 maanden van, maar toch… Het einde kwam in zicht en leegte werd voelbaar. De rol van weduwnaar kwam naar voren en met jonge kinderen werd dat zwaar.

Weduwnaar ben je volgens mijn gevoel dan ook altijd. Jonge kinderen horen hun moeder niet te verliezen en dit gegeven heeft me jarenlang beziggehouden. Andersom is het ook zo: ouders horen hun kind niet te verliezen. Gebeurt het toch, dan blijf je dit verlies je leven lang voelen en dat kan zwaar zijn.

Veranderingen in iemands leven kunnen een positieve draai geven aan de (zware) rol van weduwnaar. Een nieuwe partner bijvoorbeeld geeft een impuls aan de toekomst. Het verlies wordt als milder ervaren, vlakker en minder pijnlijker, maar het gemis blijft altijd. Of het nu herfst, Kerst of Pasen is.

Nieuwe partner, ik ben zo blij met jou!

… is het 8 jaar geleden dat Jeanet dit aardse leven verliet. Dat is lang geleden, zul je (kunnen) zeggen en dat is het ook, maar de leegte, het grote gemis blijft. Wat ik ook doe of onderneem, wat mijn dochters en ik ook meemaken of van genieten, we missen jou. Als moeder, als mens, als Jeanet. Je was lief. Je was bijzonder.

Het is eind september en ik kijk achterom, omdat je sterfdatum nadert. 7 oktober 2010, 2 weken na de verjaardag van Eline en een viertal dagen na mijn verjaardag. Herinneringen roepen pijn en verdriet op. Ik ervaar een leegte die tegenwoordig goed opgevuld kan worden. We wonen tenslotte op een eiland waar jij ook gek op was.

Dit eiland biedt houvast, maar tegelijkertijd triggert het naar vroeger. Heel vroeger. Zo kan ik mij nog goed herinneren hoe wij samen onze eerste tropische vakantie doorbrachten in het bijna sprookjesachtige Avila Beach Hotel. Die vakantie in 1977 was zo bijzonder en zo speciaal, dat gevoel houd ik altijd vast.

2018… we hebben ideeën en plannen, we hebben toekomst, we hebben elkaar, we hebben zin in dit tropische leven. Dochters maken het goed. Ze genieten. Het is heerlijk wonen hier. Ik zit goed in mijn vel, druk met werk en een lieve partner. Zoals jij al zei: “Ad, je vindt vast wel een vrouw die echt bij je past.” Je hebt gelijk schat.

Life goes on! That’s for sure!!

Gistermorgen kwamen via WhatsApp appjes binnen van dochter Laura die ik vlot beantwoordde. Toen ik terugging naar de contactenlijst en op haar profielfoto klikte zag ik wat ik al lang wist: een prachtige dame die goed weet wat ze wil. Mijn ogen prikten, want ik voelde direct een leegte. Vervolgens klikte ik op de foto van mijn jongste dochter Eline. Een mooie sterke vrouw, pittig en slim. De prikkende ogen resulteerden in rollende tranen over mijn wangen, maar wat was er nu aan de hand?

Deze leegte is complex, maar telkens voelbaar. Mijn verdriet bestaat vaak uit het gegeven dat Jeanet, de moeder van mijn dochters hen niet meer ziet opgroeien tot prachtige jonge vrouwen. Hun enthousiasme voor het leven en vele dingen is geweldig en fijn om mee te maken. Maar die leegte, dat ‘er niet meer zijn’, denderde weer door mijn gevoel. Jeanet ziet niets van al dit moois, of toch wel? Vanuit een ander universum? Ik weet stiekem dat ze meekijkt en intens en met trots geniet.

Ik dank Jeanet zowat elke dag dat we het samen aandurfden om kinderen te ‘maken’ en dat deze meiden een voortzetting van haar leven inhouden. Dat gegeven houdt me ongetwijfeld overeind en geeft me kracht. Mijn tranen droogden op; ik krijg weer lucht, maar zucht… het valt niet mee.

Merry Christmas…

Kerst voelt aan als een korte periode vol contrasten en tegenstellingen, maar ook mooie momenten en goede gevoelens. De sfeer triggert nu veel minder naar vroeger (toen we als gezin nog compleet waren), want de blijheid alom overheerst en geeft me een rijk gevoel. Cadeaus onder de kerstboom, smakelijke voorbereidingen in de keuken en vooral gezellig samenzijn. Met dochters en vriendin. Met twee honden en drie kerstbomen. Met wensen en vooral toekomstplannen. Met een ‘biertje’ of een goed glas (rode) wijn. Het kan allemaal. In de tropen.

(foto ‘geleend’ van Eline, gemaakt door Laura)

En dan wonend op Curaçao, wat een wederom behoorlijk slecht economisch jaar achter de rug heeft. Was dat veertig jaar geleden anders toen Jeanet en ik de meest romantische tropische vakantie beleefden in het Avila Beach Hotel? Nee, geen sprake van, want toentertijd was het hotel omringd door armoede en helaas, dat is namelijk nog steeds zo. Er verandert feitelijk niet veel in al die jaren, dus een krimpende economie zegt mij eigenlijk vrij weinig. Iedereen timmert op hun eigen manier aan de weg. Of niet. Lekker lui onder de boom een siësta houden. Het is mij om het even, maar toch zijn de donkere wolken duidelijk zichtbaar boven het eiland. 2018 wordt zeker niet makkelijker voor de burgers. Zij moeten immers de prijs betalen van een tamelijk zwakke overheid. En toch… ben ik blij dat ik hier met mijn dochters woon. Jeanet zou het geweldig vinden. Ze hield van de warmte, van de tropische sfeer (ze is 3 x op het eiland geweest) en wij samen hadden serieuze emigratieplannen… 26 jaar geleden al.
Wat de toekomst ook brengen mag voor een ieder: geloof altijd in jezelf, geloof in je eigen kracht en realiseer je dromen. Het levert naast trots, ook goede gevoelens op. Je leeft tenslotte maar één keer.

Merry Christmas and a Happy New Year!

Er zijn vele quotes te vinden over ‘The Garden of Life’, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik wil wel schrijven over Het Leven, wat vaak zo grillig kan verlopen, maar ook net zo vaak mooie momenten laat meemaken. Zoals je eerste kind, trouwen, een afgeronde opleiding, of je eerste eigen woning.

Ik kijk nu veel minder achterom en herbeleef dan een grillig verloop van mijn eigen leven met veel tegenslag & zwaar verlies, met gepaste triomf & mooie resultaten, met groot verdriet & veel liefde. Verdriet heeft een plek gekregen. Zo heet dat dan. De pijn is afgenomen en liefdevolle herinneringen trekken de meeste aandacht.

Zeven jaar weduwnaar; het gaat wennen. Nee, niet echt, want alle jaarlijks terugkerende gebeurtenissen roepen herinneringen op over Jeanet, de moeder van Laura & Eline. Dat proces is niet meer heftig; gewoon even een gedachte. Aan vroeger en kijkend naar mijn dochters voel ik trots. Jeanet heeft me 2x mooi nieuw leven gegeven.

Ze staan midden in het leven, maken veel mee, genieten van de goede momenten, maar dragen ook op hun eigen manier het grote verlies. Toch ben ik elke dag trots op hen en misschien zeg ik dat te weinig tegen ze. Door erover na te denken en te schrijven zie ik The Garden of Life als een tuin met hier en daar wat onkruid, maar ook met vele prachtige bloemen en planten. En bomen die tot de hemel lijken te reiken. En vogels die smeken om wat vogelzaad. En het Leven gaat verder. Dat is mooi!

Happy Sunday!

Deze vraag kan niet beantwoord worden en wel om twee redenen:

1. Dit zou dan draadloos moeten zijn en dat is technisch niet haalbaar;
2. De vraag houdt gelijk in dat de hemel bestaat en dat is nog niet bewezen

Toch ga ik uit van het abstracte en dat Jeanet ergens hier voorbij wel beschikt over internet of een andere vorm van communicatie en dat ze dagelijks meemaakt hoe wij ons leven vervolgen zonder haar. Ja, dat zou toch een mooie insteek zijn, nog afgezien van het bestaan van de hemel zelf. Wat me feitelijk niet veel uitmaakt. Ik voel, ik geloof dat Jeanet op een bepaalde manier meekijkt en geniet of zelfs in de lach schiet. En er zijn tegelijk zoveel momenten die we zouden willen delen met haar. Ik ga er simpelweg van uit dat ze alles ziet. Vanuit een onbeschrijfelijk mooi gebied, waar alles in harmonie is met elkaar.
Laatst waren Eline en ik met de hondjes aan het wandelen in het prachtige gebied rondom Landhuis Ascension. Jeanet mocht natuurlijk meekijken en ontspannen genieten. We zagen een vrolijke Luna, een volbloed Jack Russell, heen en weer rennen door het sprookjesachtige groene veld, achtervolgd door haar maatje Gino, een ‘halfbloedje’. En dagen later bevonden wij ons in het sterk tot de verbeelding sprekende Watamula. Bovenop een kleine berg, omringd door werkelijk niemand en genietend van het weidse uitzicht. Op dat soort unieke momenten is het contact met ‘gene zijde’ intens en heel mooi. Jeanet, I miss you so much…

Vanmiddag gingen mijn dochters op ‘floatie-safari’. Voor de leken onder ons: dit is het Dolfijn FM floatie-festival, wat jaarlijks gehouden wordt binnen de veilige zone van Mambo Beach nabij Willemstad. Ik weet zeker dat Jeanet wederom geniet. Ze heeft immers Internet, Facebook, WhatsApp or Whatsoever… Anyway, mijn dochters genieten weer van waterpret, drank (?), muziek en mooi weer. En zo ook nu blijft het stil aan ‘de andere kant’, dus vul ik zelf maar in van wat ik denk wat mogelijk is. Een soort van acceptatie en ik denk dat wij drietjes het goed doen, ondanks de kleine fouten.

Niet zomaar een verjaardag. Nee, de achttiende verjaardag! Eline, onze tweede dochter bereikt vandaag deze mijlpaal en ik ben als haar vader natuurlijk heel trots op haar, op hoe ze van het leven geniet hier op Curaçao. Ik hou zielsveel van haar, ook van haar kortdurende buien, haar nimmer afnemend temperament. Gewoon van alles. En gelijk geeft zo’n dag als dit een triggermoment naar hoe het vroeger was: een compleet gezin.

Ik weet nog goed hoe vlot de bevalling ging. Jeanet deed haar best en in de ochtend kwam onze tweede dochter op aarde. We woonden toen in een bouwkeet vlak achter ons in aanbouw zijnde huis en ineens was het drukker in de keet. Jeanet, Laura, Ad en die kleine dikkerd. Zo mooi om nieuw leven vast te mogen houden. Zo mooi om vandaag samen met haar en haar zus een zelfgemaakte marsepeinen taart te mogen verorberen.

Ik weet zeker dat haar moeder ook trots op haar is. Zoals ze in het leven staat, samen met haar vriend met volle teugen geniet en grote plannen maakt voor de nabije toekomst. En stilletjes bedenk ik dat er moeilijke momenten zullen bestaan, om zonder moeder verder te moeten leven. Maar het lukt haar en haar zus en dat maakt me blij.

Eline, Happy Birthday to You !!!

Vanmorgen keek ik op mijn smartphone en las 20 juni 2015 en dat was dus één dag voor “mijn vaderdag”. Ik dacht ineens aan mijn vader. Vandaag werd hij namelijk 84 jaar. Nee, fout natuurlijk. Ik bedoel dat hij vandaag 84 jaar zou zijn geworden, want hij overleed eerder dit jaar aan de gevolgen van kanker. Morgen is het weer vaderdag en neig ik ineens tot positief achterom kijken. Ik sta het toe dat ik leuke herinneringen boven water mag halen die alles met mijn vader te maken hebben.
Zo sprak hij vroeger over mijn in 2010 overleden vrouw Jeanet met de woorden “dat is een lief meiske, zorg er goed voor”, op zijn plat-Tilburgs dan. Ik vond het wel aandoenlijk; hij bedoelde het echt goed. En wat voelde hij zich trots toen hij weer opa werd. Dit keer bracht zijn enige schoondochter Jeanet onze dochter Laura ter wereld. Ja, Laura is ook wel ‘deels’ vernoemd naar haar opa: Laurens van Loon. En dat deed hem goed. Twee jaar later kondigden Jeanet en ik weer de geboorte van een dochter aan. En ook eigenwijze Eline bracht mijn vader menig keer aan het lachen.
Andere prachtige herinneringen zijn van veel langer geleden: bijvoorbeeld vissen in Zeeland bij Wissekerke, wat vaak voorafgegaan werd door “pieren steken” bij eb. Ik heb mijn vader vele keren vergezeld met dit zeevissen. Eerst in een rubber bootje, later in een wat grotere polyester roeiboot voorzien van hulpmotor. En vele keren versloeg ik hem met de grootste schol of de langste geep. Of was het andersom? En wat later begon mijn carrière als jonge biljarter en groeide ik uit tot een geduchte tegenstander voor hem. Hoewel ik heel vaak, leunend op de biljartkeu, toe moest kijken hoe hij met een lange serie weer een einde maakte aan onze wedstrijd. Het deed me echter goed dat hij er plezier in had.
Mooie herinneringen aan een vader die twee keer weduwnaar werd. Zijn vader zelfs drie keer en ik een keer.

Pa, proost! Op je verjaardag!

Onzin natuurlijk, want de wond (het verlies) zit diep van binnen. Het enige wat tijd doet is verzachten, maar niet vergeten. Tijd geeft ook ruimte om na te denken en om het verlies te accepteren. Tijd ziet kans om de wond er uit te laten zien als een litteken, maar Jeanet zal altijd diep in mijn hart blijven. Zij was mijn grote liefde en het begon zo mooi op het kleine eiland Texel. Respect, bewondering en liefde voor elkaar. De gebondenheid is enorm, ook al leven we hier bijna onbekommerd in de tropen.

Naarmate de jaren verstrijken voel ik echter ook dat de wond niet meer bloedt; dat er een soort vliesje overheen is gebouwd en dat ik me sterker voel als iemand mij gevoelige vragen stelt over het nog zo recente verleden. Het bekijken van foto’s van ons gezin wekt nu gelukkig minder tranen op dan voorheen. Dus tijd doet wel degelijk iets met verlies. Het verzacht en uiteindelijk maakt verdriet plaats voor een trots gevoel: zij was moeder van twee mooie meiden die nu midden in het leven staan.

Ik ben elke dag blij vader te zijn… van twee meiden!
En ik ga door met leven, zoals Jeanet het heeft gewenst.