… dat staat in schril contrast met de gevoelens op deze schijnbaar zonnige woensdag. 10 jaar geleden kon jij, Jeanet Visser, niet meer verder met de strijd tegen kanker.

Ten Years After…

Men zegt: tijd heelt alle wonden, maar niet alle wonden. Je blijft voor altijd in onze gedachten en het gemis in de afgelopen tien jaren was op sommige momenten levensgroot aanwezig.

Vroeger en nu…

Er is veel gebeurd in deze 10 jaren, maar de leegte bleef op de achtergrond. Het gemis is minder voelbaar. Het leven is goed hier, ver weg van Nederland, maar toch heel dicht bij jou.

Momenten wil je delen…

Dit vind ik het moeilijkste: iets niet meer kunnen delen, zoals een leuke beleving, samen lachen & huilen, honden uitlaten, chillen op het strand. Ach, laat ik maar ophouden…

Lieve Jeanet, ik sta vandaag weer stil en denk aan je.

… is het 8 jaar geleden dat Jeanet dit aardse leven verliet. Dat is lang geleden, zul je (kunnen) zeggen en dat is het ook, maar de leegte, het grote gemis blijft. Wat ik ook doe of onderneem, wat mijn dochters en ik ook meemaken of van genieten, we missen jou. Als moeder, als mens, als Jeanet. Je was lief. Je was bijzonder.

Het is eind september en ik kijk achterom, omdat je sterfdatum nadert. 7 oktober 2010, 2 weken na de verjaardag van Eline en een viertal dagen na mijn verjaardag. Herinneringen roepen pijn en verdriet op. Ik ervaar een leegte die tegenwoordig goed opgevuld kan worden. We wonen tenslotte op een eiland waar jij ook gek op was.

Dit eiland biedt houvast, maar tegelijkertijd triggert het naar vroeger. Heel vroeger. Zo kan ik mij nog goed herinneren hoe wij samen onze eerste tropische vakantie doorbrachten in het bijna sprookjesachtige Avila Beach Hotel. Die vakantie in 1977 was zo bijzonder en zo speciaal, dat gevoel houd ik altijd vast.

2018… we hebben ideeën en plannen, we hebben toekomst, we hebben elkaar, we hebben zin in dit tropische leven. Dochters maken het goed. Ze genieten. Het is heerlijk wonen hier. Ik zit goed in mijn vel, druk met werk en een lieve partner. Zoals jij al zei: “Ad, je vindt vast wel een vrouw die echt bij je past.” Je hebt gelijk schat.

Life goes on! That’s for sure!!

Merry Christmas…

Kerst voelt aan als een korte periode vol contrasten en tegenstellingen, maar ook mooie momenten en goede gevoelens. De sfeer triggert nu veel minder naar vroeger (toen we als gezin nog compleet waren), want de blijheid alom overheerst en geeft me een rijk gevoel. Cadeaus onder de kerstboom, smakelijke voorbereidingen in de keuken en vooral gezellig samenzijn. Met dochters en vriendin. Met twee honden en drie kerstbomen. Met wensen en vooral toekomstplannen. Met een ‘biertje’ of een goed glas (rode) wijn. Het kan allemaal. In de tropen.

(foto ‘geleend’ van Eline, gemaakt door Laura)

En dan wonend op Curaçao, wat een wederom behoorlijk slecht economisch jaar achter de rug heeft. Was dat veertig jaar geleden anders toen Jeanet en ik de meest romantische tropische vakantie beleefden in het Avila Beach Hotel? Nee, geen sprake van, want toentertijd was het hotel omringd door armoede en helaas, dat is namelijk nog steeds zo. Er verandert feitelijk niet veel in al die jaren, dus een krimpende economie zegt mij eigenlijk vrij weinig. Iedereen timmert op hun eigen manier aan de weg. Of niet. Lekker lui onder de boom een siësta houden. Het is mij om het even, maar toch zijn de donkere wolken duidelijk zichtbaar boven het eiland. 2018 wordt zeker niet makkelijker voor de burgers. Zij moeten immers de prijs betalen van een tamelijk zwakke overheid. En toch… ben ik blij dat ik hier met mijn dochters woon. Jeanet zou het geweldig vinden. Ze hield van de warmte, van de tropische sfeer (ze is 3 x op het eiland geweest) en wij samen hadden serieuze emigratieplannen… 26 jaar geleden al.
Wat de toekomst ook brengen mag voor een ieder: geloof altijd in jezelf, geloof in je eigen kracht en realiseer je dromen. Het levert naast trots, ook goede gevoelens op. Je leeft tenslotte maar één keer.

Merry Christmas and a Happy New Year!

Onzin natuurlijk, want de wond (het verlies) zit diep van binnen. Het enige wat tijd doet is verzachten, maar niet vergeten. Tijd geeft ook ruimte om na te denken en om het verlies te accepteren. Tijd ziet kans om de wond er uit te laten zien als een litteken, maar Jeanet zal altijd diep in mijn hart blijven. Zij was mijn grote liefde en het begon zo mooi op het kleine eiland Texel. Respect, bewondering en liefde voor elkaar. De gebondenheid is enorm, ook al leven we hier bijna onbekommerd in de tropen.

Naarmate de jaren verstrijken voel ik echter ook dat de wond niet meer bloedt; dat er een soort vliesje overheen is gebouwd en dat ik me sterker voel als iemand mij gevoelige vragen stelt over het nog zo recente verleden. Het bekijken van foto’s van ons gezin wekt nu gelukkig minder tranen op dan voorheen. Dus tijd doet wel degelijk iets met verlies. Het verzacht en uiteindelijk maakt verdriet plaats voor een trots gevoel: zij was moeder van twee mooie meiden die nu midden in het leven staan.

Ik ben elke dag blij vader te zijn… van twee meiden!
En ik ga door met leven, zoals Jeanet het heeft gewenst.

De eerste keer Ouwe Sunderklaas (11 dec 1976) met jou op Texel was natuurlijk heel bijzonder, want het was de avond/nacht van onze eerste kus, de langste omhelzing. Kortom, het mooie van liefde. We kregen verkering en twee jaar later gingen we samenwonen op het leuke eiland Texel.
We hebben samen heel veel meegemaakt, gereisd, gelachen & gehuild, genoten van lekker eten, wijn & plezier en gelukkig werden we ook nog ouders. Ik ben nog steeds elke dag dankbaar dat jouw kinderwens na 17 jaar bewust kinderloos toch nog werd vervuld. En ik wilde toen graag een tweede dochter erbij. Doen we! Uhh, deden we en zo geschiede het! Het gezin was toen compleet te noemen en het rustige dorp Engelen verschafte ons veel woonplezier.
Het is maar goed dat we toen niet vooruit konden bladeren in het draaiboek van ons leven. Zelfs nu zou ik dat niet willen. We leefden van dag tot dag, van jaar tot jaar en toen kwam kanker (2009). En ik begon met schrijven, met noteren, met observeren en met beleven. Ziekenhuisbezoek, mantelzorg, apotheek, dochters, boodschappen en koken. Alles. Een jaar later bleek de kanker zich uitgebreid te hebben; je werd terminaal ziek verklaard. Er brak een loodzware tijd aan, waarin juist jij de sterkste bleek te zijn. Je accepteerde je lot, je besprak met mij en de kinderen de gewijzigde toekomst en bereidde ons uiteindelijk voor op een leven zonder jou. Ik heb nog steeds bewondering veel voor je, ook al ben je al vier jaar weg.
Mijn eerste boek (waar blijft het tweede deel?) gaat over jou en je kanker (“Kanker aan het woord”, ervaringsverhaal/recensie: klik hier) en ik ben blij dat ik het toen schreef. Het is een herinnering aan een complexe, dan wel hechte tijd die bol stond van liefde, aandacht voor elkaar, heen en weer reizen voor werk in Eindhoven, liefdevolle zorg en een sprankje hoop. En dat de uitgifte van dat boek uiteindelijk mijn baan kostte, maakt me achteraf gezien echt niet meer uit. Anders zouden we wellicht niet op Curaçao hebben gezeten! Gek is dat! Als je stilstaat bij oorzaak en gevolg en een deel van je leven beziet wat vijf jaar beslaat is het ongelooflijk pijnlijk, maar ook hoopvol en uiteindelijk is het goed zo. Het leven blijkt telkens maar weer opnieuw Vallen & Opstaan te zijn, maar ik ben nog lang niet moe.

Dat vind ik ietwat raar klinken, want als je het woord Curaçao uitspreekt dan denk je toch aan wuivende palmbomen, een fris wijntje op een terras, de ondergaande zon bij één van de prachtige playa’s of de altijd aanwezige tropische warmte die als een behaaglijke deken elke dag over je heen kan vallen? En dan gecombineerd met rouwverwerking op een eiland? Poeh…

Ik wil maar zeggen dat even emigreren naar de tropen rouwen beslist niet minder erg heeft gemaakt. Integendeel zelfs! Jeanet en ik hebben hier zoveel mooie avonturen samen mee mogen maken en dat begon al in 1977. Het toen geheten Avila Beach Hotel was drie lange mooie liefdevolle weken ons paradijsje. Diverse stranden en bezienswaardigheden hebben we samen bezocht, gewandeld en genoten, uitgeslapen en ontbeten, maar nu vervagen die mooie herinneringen en het grote gemis treedt naar voren. En dat verwerk ik niet zomaar even.

Elke dag probeer ik realistisch te blijven, dus ik ga niet wensen of hopen van ‘kon ik maar 1 dagje samen met Jeanet zijn’. Tja, soms zelf passeert op het Nieuwsoverzicht van mijn Facebook Wall zo’n Like & Share actie van een plaatje en dan denk ik ‘nee, het verleden kun je niet veranderen; dat ligt muurvast verankerd in je geheugen, maar vandaag kun je aan de toekomst werken’. Een toekomst met mijn dochters!

Die dames worden ineens groot en wat ze elke dag uitstralen; wat ze zoal meemaken; waarover ze kunnen lachen, dit alles triggert vaak aan het grote gemis. Maar wat ook vooral opvalt is hun wilskracht, hun levensenergie en hun houding. Zwakke vader, sterke dochters? Of ik ben teveel bezig met verwerking van verdriet, terwijl Laura & Eline juist heel enthousiast in het leven staan? Ik kan dagelijks leren van hen. Ze zijn een goed voorbeeld; een houvast.
Ik wil kunnen genieten van de kleine leuke dingen. Loslaten en weer verder leven, zachtjes huilen en hard lachen, lekker koken en stilletjes genieten. Klinkt makkelijk, toch maar doen. Ja, dat ga ik doen. Nee, dat ga ik nu doen! Welterusten…

De hierbij geplaatste foto is in 2006 in onze achtertuin gemaakt! Laura & Eline wilden perse in de door mij gemaakte iglo-hut slapen. Dat werd een goede nachtrust!

Gastenboek lezen? Klik hier