Het leven ging verder, het blijkt gewoon vanzelf verder te gaan. Alles ging verder, alles gaat gewoon door. Het leven lijkt ook zo snel te gaan, want ineens is het 7 oktober 2011. Een jaar later. Weduwnaar voor precies een jaar. Die zin roept zoveel pijn en verdriet op, maar ook leegte en eenzaamheid, wilskracht en liefde. Het vaderschap blijkt elke dag een bijzonder houvast te zijn, maar het gemis dendert op onverwachte momenten door mijn hoofd en pijnigt mijn gevoel.

Dochters…

Vanmorgen heb ik Laura & Eline telefonisch ziek gemeld onder opgave van redenen. Ze wenste ons sterkte toe op deze tragische dag.
Op deze plek kan ik niet precies invullen hoe de meiden zich voelen bij het verlies van hun moeder. Ze komen gelukkig dagelijks veerkrachtig over en laten daarbij telkens merken dat liefde ons overeind houdt. Dochters hebben elkaar en leunen op mij en Jeanet leeft voort in deze meiden. Dat voelt heel fijn aan, maar het verdriet om het verlies zal ons altijd bijblijven. Waar ik erg van kan genieten is het samen lachen om iets, samen ondernemen, samen dineren en stoeien.
Een hecht gezin waren we; een één ouder – hecht gezin zijn we geworden en dat zal altijd zo blijven. Ook al komt er mogelijk in de nabije toekomst iemand bij. Jeanet is als moeder namelijk onvervangbaar.

Achterom kijken is nodig

Een weekje Zeeuws Vlaanderen (Boerenhol) werd in augustus 2010 snel afgewisseld met een weekendje Renesse voor ons tweetjes. Dat was ons uitje, waarin we samen nog wat konden meemaken. Het leek op afscheid nemen. September bracht donkere wolken in de vorm van toegenomen pijn. Extra morfine gaf tijdelijke verlichting. Toch zag Jeanet kans om haar eigen verjaardag (31-08), die van Eline (22-09) en die van mij (03-10) met veel liefde bij te wonen en te vieren. Dat waren, hoe pijnlijk ook, stukjes ‘afscheid nemen’ van ons drietjes.
Zo kan ik me herinneren dat we op 19 september gingen winkelen bij een tuincentrum en het was de hobby van Jeanet om leuke dingen te verzamelen. Jeanet liet haar oog vallen op een leuke tuinset, gemaakt van steigerplanken. Een vierkante tafel op een zuil en … drie verrijdbare stoelen. Hoe tekenend voor de nabije toekomst?!
De drie volgende dagen na mijn verjaardag lieten een versnelde aftakeling zien van het lichaam van Jeanet. Pijn werd heviger ervaren en de bestrijding daarvan liet soms te wensen over. Ze werd vanaf woensdagavond 6 oktober in slaap gehouden en de volgende ochtend overleed Jeanet. Een vreselijke ochtend. Haar leven was definitief ten einde; mij achterlatend met twee schatten van dochters. Een rijkdom? Zeker, maar vooral een houvast, want Jeanet leeft voort in Laura & Eline. Wekenlange periodes van stress werden ineens vervangen door een soort van innerlijke rust, een pril begin van acceptatie, maar de pijn rondom dit verlies was gigantisch en bijna niet te beschrijven.

Wat ging moeizaam in het afgelopen jaar?

Ik kan schrijven: alles. De veranderingen waren overal voelbaar en zichtbaar: alleen koken, een halfleeg bed, de gedekte tafel voor drie personen, een lege stoel in de auto, de fiets van Jeanet, de regenjas aan de kapstok, de Crocks, die geparkeerd stonden naast de wasmachine, alleen koffie drinken, wandelen met hond Luna. ALLES was definitief anders.
De leegte beukte overal in op mijn gevoelens. Zo liep ik ergens in de tweede helft van de maand oktober met tranen in mijn ogen in de bouwmarkt, op zoek naar wat klusmateriaal. Ja, zelfs zo’n kort bezoekje aan de plaatselijke Karwei deed me beseffen dat ik een bijzonder mens had verloren. Daar winkelden we vaak samen; een kleurtje verf, leuke spulletjes voor de keuken, of woonkamer, of gewoon ‘even shoppen’.
Winkelen met de meiden gaf houvast, maar ik vond het in het begin nogal confronterend. Ik vroeg me telkens af wat andere mensen zouden denken van ons. ‘Hé, een man met twee dochters. Gescheiden?’ Nee, weduwnaar en nu een jaar verder.
Het was ook moeizaam in het begin om in de keuken een maaltijd voor te bereiden. Meestal kookte Jeanet, wat ze altijd met heel veel liefde en kundigheid deed. Ik kan beamen dat het haar hobby is geweest en inmiddels, dit tot genoegdoening van dochters, ook mijn hobby. Zeker in het begin heb ik menigmaal met betraande ogen het eten voorbereid. Ik zag soms niet wat ik deed. Er gingen maanden overeen, voordat ik goed en wel besefte hoeveel kookkennis ik in feite van Jeanet heb geërfd. Ik ben haar daar erg dankbaar voor.
Het huishouden, een taak die ik vanaf het prille begin altijd op me heb genomen. Ik wil er zijn voor de meiden; ik wil voor hen een veilige haven zijn en daar hoort ook een goed lopend huishouden bij. Ik doe het beslist niet uitmuntend; soms loop ik zelfs achter. Ik doe het op mijn manier, maar met liefde. Nu pas bemerk ik hoe weinig ikzelf aan het huishouden besteedde en dat spijt me. Ik loop nu de achterstand in. Wel wrang om te moeten constateren.

Samen verder, de toekomst tegemoet…

Er zijn grote veranderingen op komst en dat is het directe gevolg van de gezamenlijke keuze van twee meiden en één vader. Emigreren is een heel moedig besluit. Huis en haard verlaten voor het opbouwen van een nieuw leven. Nee, een ander leven, maar met Jeanet in  onze gedachten, in onze harten. Wij gaan ervoor en weten dat het goed is. Ons toekomstige leven is te volgen op BLOG / Curaçao. Misschien leest Jeanet wel mee…

Dit BLOG bevat nu ruim zestig berichten, verspreid over negen pagina’s. Waarschijnlijk voeg ik geen berichten meer toe en samen met dochters gaan we ons richten op heden en toekomst. We vormen een team met Jeanet voor altijd blijvend in onze harten.

© 2010-2011 / AvaLon

Afleiding zoeken lukt ons alledrie redelijk goed, maar ‘s avonds wordt het gemis sterk voelbaar. Het is voor ons nog steeds niet te bevatten dat Jeanet nooit meer terugkomt. We hadden nog zoveel willen zeggen, willen knuffelen, samen iets ondernemen. En telkens werden we met de neus op de feiten gedrukt: tafel dekken voor drie personen, met zijn drieën voor een goede film zitten, wandelen met hond Luna. Uiteindelijk gaat alles een plekje krijgen. Dat moet ook wel, want ons leven gaat door. Daarbij komen nog heel wat confronterende momenten om de hoek kijken: vanavond verjaardagsfeestje bij zwager (nu zonder Jeanet), lootjes trekken voor de surpriseavond (nu zonder Jeanet), kerst zonder Jeanet en volgend jaar vakantie op een zonnig eiland? Zonder Jeanet, maar wel in onze harten.

Wakker worden is het ergste van de dag. Wetend dat je moeder of je partner niet meer terugkomt. Dat ze overleden is, is ons drieën heel duidelijk, maar je hebt tijd nodig om alles een plekje te geven. Laura heeft er, net als ik, heel veel moeite mee en laat haar tranen wel eens gaan. Eline lijkt in het traject accepteren verder gevorderd te zijn. Ze mist mama ontzettend, maar kan blijkbaar goed schakelen tussen wat nu is (en belangrijk is) en wat was geweest. Ik heb elke dag heel veel bewondering voor ze hoe ze met zoiets groots omgaan. Gisterenavond zaten we trouwens gedrieën op de bank en gezellig naar deel II van Lord of the Rings te kijken. Vanavond deel III dan maar weer. Een enorme brok afleiding. Zeker, maar ook goed voor ons.
Vanacht heb ik onder Herman Brood geslapen… gisterenavond had ik eindelijk het beddengoed verschoond en koos voor het bontgekleurde Herman Brood – motief. Er zat echter een hele smalle instopstrook aan voetenzijde aan, dus dat werd in mijn eentje een kleine beproeving. Uiteindelijk heb ik heerlijk geslapen, maar de ochtend, zoals ik al schreef, was weer bijzonder pijnlijk. Ik stond voor de meeste rechtse schuifdeur van de kastenwand dichtbij de slaapkamerdeur, schoof die naar links en keek tegen vier stapels kleding aan. Van Jeanet. Ik legde beide handen op de stapels en voelde het verdriet mijn lijf instromen. Ik moest me bedwingen om niet ALLE stapels gelijk in de vuilnisbak te mieteren, want ik wilde me aan mijn afspraak houden: één kledingstuk (mogen ook een paar laarzen zijn) mag per dag weggegooid worden.
Ik ga me bezighouden met een berg wasgoed (vouwen en strijken), brood eten en koffie drinken en de zoektocht naar leuke momenten voortzetten. Ik bemerk verder dat wij drieën nog dichter naar elkaar zijn toegetrokken en dat is een bijzondere ervaring. Wij helpen elkaar en daardoor kunnen we het levenspad (onze weg) blijven vervolgen. Al zal nog menig traantje op een wang kunnen verschijnen.