Als vader van twee lieve meiden met een hart van goud, probeer ik me het verdriet voor te stellen wat Laura en Eline bezighoudt. Je moeder verliezen op de leeftijd van 13 of 15 jaar is zonder enige twijfel bijzonder ingrijpend te noemen. Het Verdriet wat ik ervaar, wat ik voel, beslaat, zo lijkt het, uit meer dan de helft uit het verdriet wat onze dochters aangaat.

Jeanet en ik hadden al eerder bemerkt dat kinderen, onze kinderen, veerkracht bezitten en door ruim van te voren over het ‘aanstormende verdriet’ te praten, kregen ‘stukjes’ pijn al een plek. Ik kan me herinneren dat Jeanet tegen hen zei, dat ze voor de helft uit Jeanet bestaan en dat ze voortleeft in hun lichaam. Ik kan niets anders zeggen, dan dat ik dit beaam. Ook daarom is het ‘hebben’ van kinderen een mooi geschenk en bij verlies en rouwverwerking wordt er als het ware samen gedragen. Dat is heel mooi om te bemerken. Een extra knuffel, een compliment (pap, lekker eten!), of gewoon knus met zijn drieën voor de buis met Jeanet in onze harten.

Het is nog steeds niet te bevatten dat deze toffe meiden een liefdevolle moeder onlangs hebben verloren. De woorden ‘waarom’ en ‘nooit meer’ en ‘onherroepelijk’ dreunen elke dag door, maar lijken in kracht af te nemen. De wil om verder te leven, met dit leven, is sterker dan het verdriet. Verdriet moet een plekje krijgen, maar we moeten niet in verdriet blijven steken.

In 2007 schreef ik nog een wat langer verhaal over dochters, het hebben van kinderen. Lees anders verder op http://www.lauline.nl/dochters/

Hier nog een mooie foto van twee prachtige dochters met Jeanet in hun harten. De foto stamt uit 2008: het zuidwesten van Frankrijk (strand van Euronat).

x juli 2011

14 juni 2011

Lang niet meer geschreven over ‘dochters’, terwijl er juist zoveel gebeurt! Laura en Eline zijn twee topmeiden, aan elkaar gewaagd, biologisch verbonden met elkaar en altijd elkaars ‘maatje’. We zijn beland in een heel complexe, maar ook wel positieve situatie: we willen gaan emigreren! Dat is heel ingrijpend, heftig en geeft ook een positief houvast. De Happy Moments zijn dan ook dagelijks aanwezig: Eline gaf aan dat ze nog even naar de paarden in Engelen wil, want ze gaat die paarden straks erg missen. Laura had vanmiddag met haar vriendin heerlijk ‘geshopped’ in Den Bosch en kwam thuis met mooie kleding. Een vrolijke jurk, T-shirts, een sieraad. Kortom, veel moois voor Curaçao. Het geeft mij moed om door te gaan; het houdt me op de been, ondanks alles wat er nog eens om mij heen plaatsvindt (familie toestanden).

27 januari 2011

Twee verschillende dochters, maar zo ingesteld op elkaar. De band is hechter geworden; ze hebben elkaar nodig en lijken geen avond zonder elkaar te kunnen. Tussendoor vervult hond Luna een kleine rol, die van knuffeldier.

17 januari 2011

Mijn dochters (en ik) beleefden zaterdag 15 januari een fantastische avond: eerst heerlijk dineren met zijn drietjes in restaurant Van Puffelen (Den Bosch), dan relaxed wandelend over de Smalle Haven richting bioscoop. Genoten van Harry Potter 7a en even na nachtelijk 12 uur waren we thuis, alwaar we werden verwelkomd door Luna, de altijd vrolijke Jack Russell. Het was vooral een fijne avond en het gaf ons het gevoel dat we verder kunnen en willen gaan. Ik heb Laura & Eline beloofd dat we zo’n avond in feite elke maand mogen herhalen. Het is goed voor ons welzijn.

8 december 2010

Ik kan alleen maar schrijven: ik ben heel trots op Laura en Eline! We helpen elkaar, elke dag, elk moment.

25 november 2010

Een beproeving voor dochters Laura en Eline: ik lig met gebroken enkel op de bank en ben nu bijna volledig afhankelijk van de meiden. Gaat tot nu toe redelijk goed. Ik voel me schuldig (ik weet het, dit hoeft niet) en zie dat ze bij toerbeurt hond Luna uitlaten. En verder loopt alles in het honderd (?), maar gelukkig komt morgen de huishoudelijke hulp weer.

3 november 2010

Gisteren werd Laura al geveld door een griepje en vanochtend begon het bij Eline door te komen. Gevolg: twee zieke dochters thuis en ik ben gaan werken, wetende dat ze zich wel zullen redden met hond Luna en alle gemakken thuis. Maar geen moeder (meer). Geen extra zorg en dat doet pijn. Ik voel me bijna schuldig en ga daarom op tijd terug naar huis. Ziek zijn is zorgen voor…
Afgelopen maandag had Laura op school flink moeten sporten. Gevolg: dinsdagochtend had ze ook nog eens, naast haar griepje, een berg spierpijn… overal. Echt niet leuk.

1 november 2010

Na een week herfstvakantie hebben de meiden toch weer de (school)draad kunnen oppakken. Ze kwamen thuis met vele verhalen en dit soort afleiding helpt ook hen door deze moeilijke periode die waarschijnlijk nog jaren zal voortduren. Want iemand missen op zo’n jonge leeftijd is heel ingrijpend. Moeder of echtgenote, het is niet te bevatten. Toch ben ik trots op Laura en Eline en dat ze, ondanks hun grote verdriet, proberen het leven op hun eigen manier in te richten. Gisteren, eind van de middag, keek ik dan ook met blijde gevoelens naar twee stoeiende meiden in de tuinkamer. Prachtig hoe de banden nog sterker geworden zijn!

23 oktober 2010

Gisteren belde de vrouw van een oudcollega op. Zij woont op Texel en het werd een lang gesprek. Haar overleden man was vijf maanden lang mijn collega en dat was in de tijd dat wij ook op Texel woonden en ik werkzaam was als ‘meubelverkoper’. We spraken heel gevarieerd  en onder andere ook over de mooie pentekening van Jeanet. Je kunt um linksom of rechtsom houden, of normaal. Feit blijft dat er van alles in te zien valt. Klik hier voor details.

22 oktober 2010

Dochters Laura en Eline hebben een (volle) week school achter de rug. Ik ben trots op hen; ze hebben het geprobeerd en nu mogen ze genieten van een welverdiende vakantie. Een week lang tijd voor gesprek, liefde, aandacht, ontspanning, spelplezier op de Wii, hond Luna en gewoon weer even rust. Feitelijk kan ik het nog steeds niet bevatten, niet snappen. Een kind zonder moeder lijkt vrij vertaald als een fiets zonder stuur. Ik wil elke dag voor hen dat stuur zijn.

18 oktober 2010

Ja, vandaag heb ik wat gewerkt in Eindhoven en ja, de meiden zijn naar school geweest. Goed voorbeeld doet goed volgen… Het lukte Laura niet om haar eerste schooldag af te ronden: om 13:00u waren we samen thuis. Eline rondde alles af, maar vond de eerste dag niet bijzonder leuk. Alle begin is moeilijk en ik ben allang blij dat ze gegaan zijn. Een paar dagen volhouden en dan is het alweer herfstvakantie. De eerste vakantie zonder mama. De eerste vakantie die anders aan zal voelen…

17 oktober 2010

Gisteren met de meiden afgesproken dat ze morgen de schooldraad en -tassen weer op zullen pakken. Zal beslist niet eenvoudig zijn, maar ik vind dat ze hier doorheen moeten. Ik heb heel veel bewondering voor ze!

Ad van Loon