Pasen is begonnen, samen met een nieuwe maand en ik worstel met gemengde gevoelens. Deze maand gaat mijn oudste dochter Laura trouwen en de dochter (ja, mijn eerste kleinkind!) van mijn jongste dochter Eline wordt alweer acht maanden!

Pasen, ook wel een nieuw begin, geeft me gemengde gevoelens, want ook al houd ik heel veel van Corine, toch had ik heel graag Jeanet als oma van “ons” eerste kleinkind willen zien. En tegelijkertijd verwerp ik die gedachten, want het ligt achter ons. 

Pasen is echt heel mooi en even niet kijkend naar de “wederopstanding” van Jezus, maar kijkend naar je eigen leven. Er is veel gebeurd, er gebeurt veel en er gaat nog veel gebeuren. Dat ligt vast en filosoferend over wat het had kunnen zijn heeft feitelijk geen  enkele zin.

Pasen en keuzes maken. Toen wij drieën in 2011 een doorslaggevende keuze maakten, moest Pasen nog komen en hadden we een duikreis naar Egypte in het vooruitzicht. De keuze was helder: emigreren naar Curaçao. Waarom? Gewoon, omdat het klikte. 

Pasen is elk jaar, keuzes maken moet je ook altijd. Gedachten op een rijtje zetten ook, maar soms worstel je met gemengde gevoelens. En ook dat hoort bij je leven!

Ad van Loon