Rouw is een lastig begrip. Het kan toenemen of afnemen, maar het is er altijd. Je leven lang, als het goed is. Na het overlijden van een dierbare (je vrouw, moeder, zus of broer) ontstaat er een leegte die je nooit meer kunt invullen. Ze (mijn lieve vrouw Jeanet) is er niet meer en hoe je ook rondkijkt, zoekt, wandelt en ontdekt… ze is er niet meer… Forever. 

Jeanet werd oma… in de hemel. Jeanet kreeg er een schoonzoon bij (ze had er al één)… in de hemel. En telkens krijgt rouw een push om opnieuw te beleven. Het gaat diep, heel diep en zeker wanneer je kinderen hebt, of zelfs opa bent geworden. 

Rouw hoort er dan bij en je moet het benoemen. Ik wil gewoon dat Jeanet er bij is. Dat ze ook beleeft hoe bijzonder het is om een kleinkind te “krijgen”. Ik besef daarnaast steeds meer dat mijn dochters een zwaar verlies dragen. Elke dag opnieuw, moederschap of huwelijk.

En toch, ben ik niet alleen blij vader te zijn, maar ook opa, schoonvader en opnieuw getrouwd. Corine helpt mij door de diepte van rouw en toont zich een bijzondere bonus oma / stiefmoeder. Rouw is dan ook onderdeel van mijn leven geworden. De wisselingen zijn echter hevig.

Ik mis je Jeanet…

Pasen is begonnen, samen met een nieuwe maand en ik worstel met gemengde gevoelens. Deze maand gaat mijn oudste dochter Laura trouwen en de dochter (ja, mijn eerste kleinkind!) van mijn jongste dochter Eline wordt alweer acht maanden!

Pasen, ook wel een nieuw begin, geeft me gemengde gevoelens, want ook al houd ik heel veel van Corine, toch had ik heel graag Jeanet als oma van “ons” eerste kleinkind willen zien. En tegelijkertijd verwerp ik die gedachten, want het ligt achter ons. 

Pasen is echt heel mooi en even niet kijkend naar de “wederopstanding” van Jezus, maar kijkend naar je eigen leven. Er is veel gebeurd, er gebeurt veel en er gaat nog veel gebeuren. Dat ligt vast en filosoferend over wat het had kunnen zijn heeft feitelijk geen  enkele zin.

Pasen en keuzes maken. Toen wij drieën in 2011 een doorslaggevende keuze maakten, moest Pasen nog komen en hadden we een duikreis naar Egypte in het vooruitzicht. De keuze was helder: emigreren naar Curaçao. Waarom? Gewoon, omdat het klikte. 

Pasen is elk jaar, keuzes maken moet je ook altijd. Gedachten op een rijtje zetten ook, maar soms worstel je met gemengde gevoelens. En ook dat hoort bij je leven!

Ad van Loon