Ik heb op pauze gedrukt tijdens het bekijken van de gekochte film Collateral Beaty. Dat geeft me de gelegenheid om wat gedachten en gevoelens op papier te zetten. Will Smith speelt een marketing man die zijn 6-jarige dochter verloor en lange tijd worstelt met dit onvoorstelbaar groot verlies.
Ik denk terug aan mijn eigen verlies: vandaag, 7 oktober 2017, overleed mijn vrouw zeven jaar geleden. Ik doorliep verschillende fases van rouwverwerking en deze zaterdag bemerk ik voor het eerst geen pijn en verdriet meer. De sterfdag ‘vieren’ werd zo anders ervaren.
Kwam het door de factor tijd? Of door de liefde die weer door mijn leven stroomt? Ik voel dat beide een rol spelen bij het verwerken van de dood. Tijd heelt alle wonden en liefde verzacht duidelijk de pijn. En zo is het nu eenmaal. Ik kijk achterom, maar ook steeds meer vooruit.
Gisteren hield ik thuis mijn ‘Just Sixty’ party en nu weten naaste vrienden gelijk waarom ik koos voor de vrijdag. De sterfdag van mijn vrouw wilde ik in rust doorbrengen. Dat is echt gelukt. Mijn vriendin gaf me ook vandaag houvast en vooral oprechte liefde. En wat nog mooier was: ik voel me niet langer meer schuldig.

Het is goed zo <3
7 oktober 2017