Merry Christmas…

Kerst voelt aan als een korte periode vol contrasten en tegenstellingen, maar ook mooie momenten en goede gevoelens. De sfeer triggert nu veel minder naar vroeger (toen we als gezin nog compleet waren), want de blijheid alom overheerst en geeft me een rijk gevoel. Cadeaus onder de kerstboom, smakelijke voorbereidingen in de keuken en vooral gezellig samenzijn. Met dochters en vriendin. Met twee honden en drie kerstbomen. Met wensen en vooral toekomstplannen. Met een ‘biertje’ of een goed glas (rode) wijn. Het kan allemaal. In de tropen.

(foto ‘geleend’ van Eline, gemaakt door Laura)

En dan wonend op Curaçao, wat een wederom behoorlijk slecht economisch jaar achter de rug heeft. Was dat veertig jaar geleden anders toen Jeanet en ik de meest romantische tropische vakantie beleefden in het Avila Beach Hotel? Nee, geen sprake van, want toentertijd was het hotel omringd door armoede en helaas, dat is namelijk nog steeds zo. Er verandert feitelijk niet veel in al die jaren, dus een krimpende economie zegt mij eigenlijk vrij weinig. Iedereen timmert op hun eigen manier aan de weg. Of niet. Lekker lui onder de boom een siësta houden. Het is mij om het even, maar toch zijn de donkere wolken duidelijk zichtbaar boven het eiland. 2018 wordt zeker niet makkelijker voor de burgers. Zij moeten immers de prijs betalen van een tamelijk zwakke overheid. En toch… ben ik blij dat ik hier met mijn dochters woon. Jeanet zou het geweldig vinden. Ze hield van de warmte, van de tropische sfeer (ze is 3 x op het eiland geweest) en wij samen hadden serieuze emigratieplannen… 26 jaar geleden al.
Wat de toekomst ook brengen mag voor een ieder: geloof altijd in jezelf, geloof in je eigen kracht en realiseer je dromen. Het levert naast trots, ook goede gevoelens op. Je leeft tenslotte maar één keer.

Merry Christmas and a Happy New Year!

Er zijn vele quotes te vinden over ‘The Garden of Life’, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik wil wel schrijven over Het Leven, wat vaak zo grillig kan verlopen, maar ook net zo vaak mooie momenten laat meemaken. Zoals je eerste kind, trouwen, een afgeronde opleiding, of je eerste eigen woning.

Ik kijk nu veel minder achterom en herbeleef dan een grillig verloop van mijn eigen leven met veel tegenslag & zwaar verlies, met gepaste triomf & mooie resultaten, met groot verdriet & veel liefde. Verdriet heeft een plek gekregen. Zo heet dat dan. De pijn is afgenomen en liefdevolle herinneringen trekken de meeste aandacht.

Zeven jaar weduwnaar; het gaat wennen. Nee, niet echt, want alle jaarlijks terugkerende gebeurtenissen roepen herinneringen op over Jeanet, de moeder van Laura & Eline. Dat proces is niet meer heftig; gewoon even een gedachte. Aan vroeger en kijkend naar mijn dochters voel ik trots. Jeanet heeft me 2x mooi nieuw leven gegeven.

Ze staan midden in het leven, maken veel mee, genieten van de goede momenten, maar dragen ook op hun eigen manier het grote verlies. Toch ben ik elke dag trots op hen en misschien zeg ik dat te weinig tegen ze. Door erover na te denken en te schrijven zie ik The Garden of Life als een tuin met hier en daar wat onkruid, maar ook met vele prachtige bloemen en planten. En bomen die tot de hemel lijken te reiken. En vogels die smeken om wat vogelzaad. En het Leven gaat verder. Dat is mooi!

Happy Sunday!

Ik heb op pauze gedrukt tijdens het bekijken van de gekochte film Collateral Beaty. Dat geeft me de gelegenheid om wat gedachten en gevoelens op papier te zetten. Will Smith speelt een marketing man die zijn 6-jarige dochter verloor en lange tijd worstelt met dit onvoorstelbaar groot verlies.
Ik denk terug aan mijn eigen verlies: vandaag, 7 oktober 2017, overleed mijn vrouw zeven jaar geleden. Ik doorliep verschillende fases van rouwverwerking en deze zaterdag bemerk ik voor het eerst geen pijn en verdriet meer. De sterfdag ‘vieren’ werd zo anders ervaren.
Kwam het door de factor tijd? Of door de liefde die weer door mijn leven stroomt? Ik voel dat beide een rol spelen bij het verwerken van de dood. Tijd heelt alle wonden en liefde verzacht duidelijk de pijn. En zo is het nu eenmaal. Ik kijk achterom, maar ook steeds meer vooruit.
Gisteren hield ik thuis mijn ‘Just Sixty’ party en nu weten naaste vrienden gelijk waarom ik koos voor de vrijdag. De sterfdag van mijn vrouw wilde ik in rust doorbrengen. Dat is echt gelukt. Mijn vriendin gaf me ook vandaag houvast en vooral oprechte liefde. En wat nog mooier was: ik voel me niet langer meer schuldig.

Het is goed zo <3
7 oktober 2017

Deze vraag kan niet beantwoord worden en wel om twee redenen:

1. Dit zou dan draadloos moeten zijn en dat is technisch niet haalbaar;
2. De vraag houdt gelijk in dat de hemel bestaat en dat is nog niet bewezen

Toch ga ik uit van het abstracte en dat Jeanet ergens hier voorbij wel beschikt over internet of een andere vorm van communicatie en dat ze dagelijks meemaakt hoe wij ons leven vervolgen zonder haar. Ja, dat zou toch een mooie insteek zijn, nog afgezien van het bestaan van de hemel zelf. Wat me feitelijk niet veel uitmaakt. Ik voel, ik geloof dat Jeanet op een bepaalde manier meekijkt en geniet of zelfs in de lach schiet. En er zijn tegelijk zoveel momenten die we zouden willen delen met haar. Ik ga er simpelweg van uit dat ze alles ziet. Vanuit een onbeschrijfelijk mooi gebied, waar alles in harmonie is met elkaar.
Laatst waren Eline en ik met de hondjes aan het wandelen in het prachtige gebied rondom Landhuis Ascension. Jeanet mocht natuurlijk meekijken en ontspannen genieten. We zagen een vrolijke Luna, een volbloed Jack Russell, heen en weer rennen door het sprookjesachtige groene veld, achtervolgd door haar maatje Gino, een ‘halfbloedje’. En dagen later bevonden wij ons in het sterk tot de verbeelding sprekende Watamula. Bovenop een kleine berg, omringd door werkelijk niemand en genietend van het weidse uitzicht. Op dat soort unieke momenten is het contact met ‘gene zijde’ intens en heel mooi. Jeanet, I miss you so much…

Vanmiddag gingen mijn dochters op ‘floatie-safari’. Voor de leken onder ons: dit is het Dolfijn FM floatie-festival, wat jaarlijks gehouden wordt binnen de veilige zone van Mambo Beach nabij Willemstad. Ik weet zeker dat Jeanet wederom geniet. Ze heeft immers Internet, Facebook, WhatsApp or Whatsoever… Anyway, mijn dochters genieten weer van waterpret, drank (?), muziek en mooi weer. En zo ook nu blijft het stil aan ‘de andere kant’, dus vul ik zelf maar in van wat ik denk wat mogelijk is. Een soort van acceptatie en ik denk dat wij drietjes het goed doen, ondanks de kleine fouten.