Ja, we vierden Pasen op onze manier: uitgebreid ontbijt, chocolade-geschenken voor mijn dochters en natuurlijk tropische gezelligheid. Maar ook: een hevige trigger naar vroeger. Niet tijdens die heerlijke maaltijd, maar vlak daarna. Ineens, in een korte badkamer-afzondering, denk ik aan vroeger, aan jaren geleden, aan mijn overleden Jeanet en ‘Pasen, een nieuw begin…’ laat me huilen.

Ik ben RK-gelovig opgevoed en ik heb dus geleerd dat Pasen een nieuw begin voor moet stellen. Van wat? Van je leven? Van je instelling? Met het geloof zelf heb ik weinig meer van doen, maar wel met zoiets als ‘een nieuw begin’. Alweer zes jaar vieren we Pasen zonder Jeanet en iedere keer verzamel ik al mijn kracht om opnieuw te beginnen. Verder leven en liefde delen met mijn dochters.

Achteraf besef ik dat ik geen enkel moment tijdens dit ontbijt aan Jeanet dacht. Puur alleen maar aan de lieve woorden, de gezelligheid, gerookte zalm en lekkere broodjes, koffie, thee en door Eline versgeperst sap, verrijkt met kiwi en banaan. Puur en zuiver in de tropische warmte op de porch. Pas na het afruimen van borden en bestek dringt het weer tot me door: Jeanet is er (weer) niet bij geweest. En dat geeft verdriet.

Terwijl ik dit alles schrijf op mijn blog kijk ik het raam uit en zie een bijna perfect klinkend gedicht voor me open vouwen: wuivende palmbomen, een mooie palapa en prachtige blauwe lucht met daarin verspreid wat wolkjes. Ook de bananenplanten maken diepe indruk op me en twee van de vier dragen weer vruchten. Alles is prachtig en geeft me genoeg energie om ‘een nieuw begin’ op te kunnen pakken.

Vijf jaar geleden: Pasen, een Nieuw Begin