Met veel liefde en plezier hebben Eline, Laura en ik de kerstboom weer opgezet, de kerststal neergezet, versiering aangebracht, kaarsjes geplaatst en cadeautjes ingepakt. Dit is de zesde kerstperiode zonder jou, maar ik voel dat je meekijkt en je ziet dat het goed gaat. De huiskamer is nu zo mooi verlicht. Ook buiten op de porch staat een kerstboompje. Dit keer met blauwe lampjes. En de palapa heeft een lange slinger van gekleurde lampjes. Je zou het prachtig vinden hier. We wonen ver weg van het dorp Engelen, maar jij bent toch heel dicht bij ons.

Ik mis je Jeanet en ik weet dat je me hoort. Dat doe je al vijf jaar. En je ziet ons al vijf jaar. Onze dochters zijn nu grote knappe jonge sterke vrouwen geworden. Ze zijn zo mooi en maken mijn hart elke dag blij. En of er nu woorden vallen, of er wordt gelachen… maakt niet uit; ik ben namelijk zo trots op hen en blij dat wij samen voor het ouderschap kozen in 1994. Maar achter al deze blijdschap en goede gevoelens knaagt het verdriet. De pijn is milder geworden, maar het gemis blijft even groot. Op willekeurige momenten kan er een traantje over mijn wangen rollen. Zomaar, omdat ik je mis.

Kerst is feitelijk ook een hele mooie tijd. We zorgen extra goed voor elkaar, zijn blij van binnen en van buiten en bedachten een mooi kerstmenu voor Eerste Kerstdag. Nee, dit was fout! Eline heeft in haar eentje met veel enthousiasme een viergangenmenu samengesteld en gaat samen met YouTube kok Gordon Ramsey aan de slag! En ik ga haar een klein beetje helpen. Haar vriend helpt ook mee. En verder hebben we de voet van de kerstboom bedolven onder cadeaus voor elkaar. Het lukt ons prima en soms doet zelfs dat gegeven even pijn, maar je begrijpt me wel, want ik mis je…