Vorige maand werd ik mij ineens heel sterk bewust van het feit dat mijn dochters geen moeder meer hebben. Natuurlijk weet ik dit al bijna vijf jaar, maar ik voelde het nu sterk aan vanuit henzelf. En dat gevoel triggerde kort naar mijn eigen moeder. Ook zij betekende heel veel voor mij. Vertrouwen, gezelschap, liefde, een steunpilaar, een tegenstander met Scrabble, een moeder die na schooltijd klaarstond met warme chocolademelk met een roze koek erbij. Zij was er gewoon altijd. Jaar in jaar uit. Mijn moeder leerde mijn eerste verkering kennen. Mijn tweede verkering. Ze genoot van onze kampeerverhalen uit Joegoslavië. Ze logeerde met haar man bij ons op Texel. Of in Alkmaar. Of in Almere. Ze was er bij onze eerste dochter. Onze tweede dochter. Ze bezichtigde onze eerste eigen woning. Ze werd ziek. Ze stierf toen Eline net 1 jaar was.

En natuurlijk ging ons leven verder. Jeanet als een geweldige moeder. Ze was er ook altijd voor Laura & Eline. Een arm om hen heen. Een knuffel. Een lach, een traan, een schaterlach. Warmte & genegenheid en niemand wist wat ons te wachten stond. En jaren later was ik ineens in staat om goed aan te voelen wat het ook alweer betekent: geen moeder meer. Al die momenten die het waard zijn om te delen: “kijk mam, dit is Jendelo”, of “dit is nu Rafael”. Of slagen voor je MBO of Havo. Of vieren dat je 18 maanden een relatie hebt. Of samen naar het strand en genieten. Of die tweede “Jack” met trekjes van een chihuahua. Zoveel momenten die je zo graag zou willen delen met je moeder. Ik snap nu goed welk een leegte het gemis veroorzaakt. We doen het met herinneringen, maar dat is niet genoeg. Je zou zo graag nog één dag samen willen genieten en vreugde willen delen.

Vandaag zou Jeanet 57 jaar geworden zijn. Je leeft voort in mijn dochters.