Onzin natuurlijk, want de wond (het verlies) zit diep van binnen. Het enige wat tijd doet is verzachten, maar niet vergeten. Tijd geeft ook ruimte om na te denken en om het verlies te accepteren. Tijd ziet kans om de wond er uit te laten zien als een litteken, maar Jeanet zal altijd diep in mijn hart blijven. Zij was mijn grote liefde en het begon zo mooi op het kleine eiland Texel. Respect, bewondering en liefde voor elkaar. De gebondenheid is enorm, ook al leven we hier bijna onbekommerd in de tropen.

Naarmate de jaren verstrijken voel ik echter ook dat de wond niet meer bloedt; dat er een soort vliesje overheen is gebouwd en dat ik me sterker voel als iemand mij gevoelige vragen stelt over het nog zo recente verleden. Het bekijken van foto’s van ons gezin wekt nu gelukkig minder tranen op dan voorheen. Dus tijd doet wel degelijk iets met verlies. Het verzacht en uiteindelijk maakt verdriet plaats voor een trots gevoel: zij was moeder van twee mooie meiden die nu midden in het leven staan.

Ik ben elke dag blij vader te zijn… van twee meiden!
En ik ga door met leven, zoals Jeanet het heeft gewenst.