Niet zomaar een verjaardag. Nee, de achttiende verjaardag! Eline, onze tweede dochter bereikt vandaag deze mijlpaal en ik ben als haar vader natuurlijk heel trots op haar, op hoe ze van het leven geniet hier op Curaçao. Ik hou zielsveel van haar, ook van haar kortdurende buien, haar nimmer afnemend temperament. Gewoon van alles. En gelijk geeft zo’n dag als dit een triggermoment naar hoe het vroeger was: een compleet gezin.

Ik weet nog goed hoe vlot de bevalling ging. Jeanet deed haar best en in de ochtend kwam onze tweede dochter op aarde. We woonden toen in een bouwkeet vlak achter ons in aanbouw zijnde huis en ineens was het drukker in de keet. Jeanet, Laura, Ad en die kleine dikkerd. Zo mooi om nieuw leven vast te mogen houden. Zo mooi om vandaag samen met haar en haar zus een zelfgemaakte marsepeinen taart te mogen verorberen.

Ik weet zeker dat haar moeder ook trots op haar is. Zoals ze in het leven staat, samen met haar vriend met volle teugen geniet en grote plannen maakt voor de nabije toekomst. En stilletjes bedenk ik dat er moeilijke momenten zullen bestaan, om zonder moeder verder te moeten leven. Maar het lukt haar en haar zus en dat maakt me blij.

Eline, Happy Birthday to You !!!

Vorige maand werd ik mij ineens heel sterk bewust van het feit dat mijn dochters geen moeder meer hebben. Natuurlijk weet ik dit al bijna vijf jaar, maar ik voelde het nu sterk aan vanuit henzelf. En dat gevoel triggerde kort naar mijn eigen moeder. Ook zij betekende heel veel voor mij. Vertrouwen, gezelschap, liefde, een steunpilaar, een tegenstander met Scrabble, een moeder die na schooltijd klaarstond met warme chocolademelk met een roze koek erbij. Zij was er gewoon altijd. Jaar in jaar uit. Mijn moeder leerde mijn eerste verkering kennen. Mijn tweede verkering. Ze genoot van onze kampeerverhalen uit Joegoslavië. Ze logeerde met haar man bij ons op Texel. Of in Alkmaar. Of in Almere. Ze was er bij onze eerste dochter. Onze tweede dochter. Ze bezichtigde onze eerste eigen woning. Ze werd ziek. Ze stierf toen Eline net 1 jaar was.

En natuurlijk ging ons leven verder. Jeanet als een geweldige moeder. Ze was er ook altijd voor Laura & Eline. Een arm om hen heen. Een knuffel. Een lach, een traan, een schaterlach. Warmte & genegenheid en niemand wist wat ons te wachten stond. En jaren later was ik ineens in staat om goed aan te voelen wat het ook alweer betekent: geen moeder meer. Al die momenten die het waard zijn om te delen: “kijk mam, dit is Jendelo”, of “dit is nu Rafael”. Of slagen voor je MBO of Havo. Of vieren dat je 18 maanden een relatie hebt. Of samen naar het strand en genieten. Of die tweede “Jack” met trekjes van een chihuahua. Zoveel momenten die je zo graag zou willen delen met je moeder. Ik snap nu goed welk een leegte het gemis veroorzaakt. We doen het met herinneringen, maar dat is niet genoeg. Je zou zo graag nog één dag samen willen genieten en vreugde willen delen.

Vandaag zou Jeanet 57 jaar geworden zijn. Je leeft voort in mijn dochters.

Vanmorgen keek ik op mijn smartphone en las 20 juni 2015 en dat was dus één dag voor “mijn vaderdag”. Ik dacht ineens aan mijn vader. Vandaag werd hij namelijk 84 jaar. Nee, fout natuurlijk. Ik bedoel dat hij vandaag 84 jaar zou zijn geworden, want hij overleed eerder dit jaar aan de gevolgen van kanker. Morgen is het weer vaderdag en neig ik ineens tot positief achterom kijken. Ik sta het toe dat ik leuke herinneringen boven water mag halen die alles met mijn vader te maken hebben.
Zo sprak hij vroeger over mijn in 2010 overleden vrouw Jeanet met de woorden “dat is een lief meiske, zorg er goed voor”, op zijn plat-Tilburgs dan. Ik vond het wel aandoenlijk; hij bedoelde het echt goed. En wat voelde hij zich trots toen hij weer opa werd. Dit keer bracht zijn enige schoondochter Jeanet onze dochter Laura ter wereld. Ja, Laura is ook wel ‘deels’ vernoemd naar haar opa: Laurens van Loon. En dat deed hem goed. Twee jaar later kondigden Jeanet en ik weer de geboorte van een dochter aan. En ook eigenwijze Eline bracht mijn vader menig keer aan het lachen.
Andere prachtige herinneringen zijn van veel langer geleden: bijvoorbeeld vissen in Zeeland bij Wissekerke, wat vaak voorafgegaan werd door “pieren steken” bij eb. Ik heb mijn vader vele keren vergezeld met dit zeevissen. Eerst in een rubber bootje, later in een wat grotere polyester roeiboot voorzien van hulpmotor. En vele keren versloeg ik hem met de grootste schol of de langste geep. Of was het andersom? En wat later begon mijn carrière als jonge biljarter en groeide ik uit tot een geduchte tegenstander voor hem. Hoewel ik heel vaak, leunend op de biljartkeu, toe moest kijken hoe hij met een lange serie weer een einde maakte aan onze wedstrijd. Het deed me echter goed dat hij er plezier in had.
Mooie herinneringen aan een vader die twee keer weduwnaar werd. Zijn vader zelfs drie keer en ik een keer.

Pa, proost! Op je verjaardag!

Onzin natuurlijk, want de wond (het verlies) zit diep van binnen. Het enige wat tijd doet is verzachten, maar niet vergeten. Tijd geeft ook ruimte om na te denken en om het verlies te accepteren. Tijd ziet kans om de wond er uit te laten zien als een litteken, maar Jeanet zal altijd diep in mijn hart blijven. Zij was mijn grote liefde en het begon zo mooi op het kleine eiland Texel. Respect, bewondering en liefde voor elkaar. De gebondenheid is enorm, ook al leven we hier bijna onbekommerd in de tropen.

Naarmate de jaren verstrijken voel ik echter ook dat de wond niet meer bloedt; dat er een soort vliesje overheen is gebouwd en dat ik me sterker voel als iemand mij gevoelige vragen stelt over het nog zo recente verleden. Het bekijken van foto’s van ons gezin wekt nu gelukkig minder tranen op dan voorheen. Dus tijd doet wel degelijk iets met verlies. Het verzacht en uiteindelijk maakt verdriet plaats voor een trots gevoel: zij was moeder van twee mooie meiden die nu midden in het leven staan.

Ik ben elke dag blij vader te zijn… van twee meiden!
En ik ga door met leven, zoals Jeanet het heeft gewenst.