De eerste keer Ouwe Sunderklaas (11 dec 1976) met jou op Texel was natuurlijk heel bijzonder, want het was de avond/nacht van onze eerste kus, de langste omhelzing. Kortom, het mooie van liefde. We kregen verkering en twee jaar later gingen we samenwonen op het leuke eiland Texel.
We hebben samen heel veel meegemaakt, gereisd, gelachen & gehuild, genoten van lekker eten, wijn & plezier en gelukkig werden we ook nog ouders. Ik ben nog steeds elke dag dankbaar dat jouw kinderwens na 17 jaar bewust kinderloos toch nog werd vervuld. En ik wilde toen graag een tweede dochter erbij. Doen we! Uhh, deden we en zo geschiede het! Het gezin was toen compleet te noemen en het rustige dorp Engelen verschafte ons veel woonplezier.
Het is maar goed dat we toen niet vooruit konden bladeren in het draaiboek van ons leven. Zelfs nu zou ik dat niet willen. We leefden van dag tot dag, van jaar tot jaar en toen kwam kanker (2009). En ik begon met schrijven, met noteren, met observeren en met beleven. Ziekenhuisbezoek, mantelzorg, apotheek, dochters, boodschappen en koken. Alles. Een jaar later bleek de kanker zich uitgebreid te hebben; je werd terminaal ziek verklaard. Er brak een loodzware tijd aan, waarin juist jij de sterkste bleek te zijn. Je accepteerde je lot, je besprak met mij en de kinderen de gewijzigde toekomst en bereidde ons uiteindelijk voor op een leven zonder jou. Ik heb nog steeds bewondering veel voor je, ook al ben je al vier jaar weg.
Mijn eerste boek (waar blijft het tweede deel?) gaat over jou en je kanker (“Kanker aan het woord”, ervaringsverhaal/recensie: klik hier) en ik ben blij dat ik het toen schreef. Het is een herinnering aan een complexe, dan wel hechte tijd die bol stond van liefde, aandacht voor elkaar, heen en weer reizen voor werk in Eindhoven, liefdevolle zorg en een sprankje hoop. En dat de uitgifte van dat boek uiteindelijk mijn baan kostte, maakt me achteraf gezien echt niet meer uit. Anders zouden we wellicht niet op Curaçao hebben gezeten! Gek is dat! Als je stilstaat bij oorzaak en gevolg en een deel van je leven beziet wat vijf jaar beslaat is het ongelooflijk pijnlijk, maar ook hoopvol en uiteindelijk is het goed zo. Het leven blijkt telkens maar weer opnieuw Vallen & Opstaan te zijn, maar ik ben nog lang niet moe.