Vanmiddag bij het afscheid nemen van goede vrienden uit Nederland raakten we aan de praat in het halletje bij de grote collectie foto’s van Jeanet met haar kinderen, van Jeanet met mij, van ons samen. Allerlei foto’s samengevoegd in een lijst van 60 x 90 en verzameld over vakantie, leuke momenten in de achtertuin, Center Parcs, Parijs, gewoon erg mooie momenten van vroeger. Zweden 2008, Zeeland 2009, Parijs 2010, enzovoorts. Het was fijn om weer eens wat te kunnen vertellen over vroeger en het deed me goed toen ze zeiden dat ik mooie dochters heb. Dat is ook zo!

Later op de middag keek ik met een half oog naar de film Skyfall. Mooie beelden, volop spanning en opbouwende sensatie. Laura was aan het werk op ‘haar’ resort en Eline keek met haar vriend buiten de deur naar het voetbal (Colombia – Japan). Toen realiseerde ik me dat Jeanet een fantastisch mens, een lieve partner en vooral een goede moeder is geweest. En ik begon me verdomd alleen te voelen. Het laatste beetje rosé gleed elegant in mijn glas en ik verlangde heftig naar vroeger. Naar toen het nog goed en compleet was.
Een aantal mensen beseft nauwelijks wat je ondergaat als je weduwnaar bent geworden na 32 jaar samenwonen. Vele anderen benadrukten echter dat het heel moedig was waar we twee jaar geleden aan waren begonnen. Dit nieuwe avontuur op Curaçao. Gelijktijdig roept het een niet te bevatten leegte bij me op. Die nauwelijks meer gevuld lijkt te kunnen worden. En toch… wil ik overeind krabbelen, maar soms…

… is het gewoon verdomd moeilijk!