Dat kan altijd, ook al ben je alleen, een beetje ziek thuis of gewoon al een tijdje weduwnaar. Of je bent het alle drie.
Ik ben in ieder geval iets aan de betere hand, hoewel de griep mij in allerlei wurggrepen stevig vasthoudt. Dus hoesten, pijn in de keel, loopneus en vooral ook futloos. En toch stilletjes genieten van het tropische moment liggend op een bank onder de palapa.
Het is avond en het is wederom warm, maar het zachte briesje voegt een natuurlijke rijkdom aan het moment toe. Heerlijk en een beetje dromerig staar ik naar het huis met het platte dak van de buren. De dikke betonnen rand van het dak is diep donkerbruin en doordat de onderkant van de halve meter brede overstek wit is geschilderd lijkt het alsof de dakplaat heel dun is. Dat vind ik mooi gedaan; daar is over nagedacht door mijn Curaçaose lieve buren.
Nu pak ik in gedachten de hand van mijn overleden vrouw vast. Ik voel opnieuw hoe mager ze is geworden in de laatste maanden van haar leven. Zachtjes fluisterde ze: “Je doet het goed, vertrouw op je gevoel”. Ik knikte, enigszins betraand, instemmend en langzaam vervaagt deze gedachte.
Dan hoor ik gegiebel en gelach uit de keuken komen. De meiden en Jendelo gaan een film bekijken. Ze zijn sterk en kunnen genieten van het leven. Geweldig om te zien hoe zelfstandig ze inmiddels zijn geworden. Gewoon wederom genieten van het moment.
Soms denk ik dat ik melancholiek overkom. Andere keren denk ik aan een permanente fase van ups en downs. Toch wil ik, ook juist in een fase van ziek zijn positief blijven. Je leeft tenslotte maar één keer. Maak er wat moois van. Dat is dan mijn filosofie.

Zomaar even uit het hart geschreven.

Ad

Dat vind ik ietwat raar klinken, want als je het woord Curaçao uitspreekt dan denk je toch aan wuivende palmbomen, een fris wijntje op een terras, de ondergaande zon bij één van de prachtige playa’s of de altijd aanwezige tropische warmte die als een behaaglijke deken elke dag over je heen kan vallen? En dan gecombineerd met rouwverwerking op een eiland? Poeh…

Ik wil maar zeggen dat even emigreren naar de tropen rouwen beslist niet minder erg heeft gemaakt. Integendeel zelfs! Jeanet en ik hebben hier zoveel mooie avonturen samen mee mogen maken en dat begon al in 1977. Het toen geheten Avila Beach Hotel was drie lange mooie liefdevolle weken ons paradijsje. Diverse stranden en bezienswaardigheden hebben we samen bezocht, gewandeld en genoten, uitgeslapen en ontbeten, maar nu vervagen die mooie herinneringen en het grote gemis treedt naar voren. En dat verwerk ik niet zomaar even.

Elke dag probeer ik realistisch te blijven, dus ik ga niet wensen of hopen van ‘kon ik maar 1 dagje samen met Jeanet zijn’. Tja, soms zelf passeert op het Nieuwsoverzicht van mijn Facebook Wall zo’n Like & Share actie van een plaatje en dan denk ik ‘nee, het verleden kun je niet veranderen; dat ligt muurvast verankerd in je geheugen, maar vandaag kun je aan de toekomst werken’. Een toekomst met mijn dochters!

Die dames worden ineens groot en wat ze elke dag uitstralen; wat ze zoal meemaken; waarover ze kunnen lachen, dit alles triggert vaak aan het grote gemis. Maar wat ook vooral opvalt is hun wilskracht, hun levensenergie en hun houding. Zwakke vader, sterke dochters? Of ik ben teveel bezig met verwerking van verdriet, terwijl Laura & Eline juist heel enthousiast in het leven staan? Ik kan dagelijks leren van hen. Ze zijn een goed voorbeeld; een houvast.
Ik wil kunnen genieten van de kleine leuke dingen. Loslaten en weer verder leven, zachtjes huilen en hard lachen, lekker koken en stilletjes genieten. Klinkt makkelijk, toch maar doen. Ja, dat ga ik doen. Nee, dat ga ik nu doen! Welterusten…

De hierbij geplaatste foto is in 2006 in onze achtertuin gemaakt! Laura & Eline wilden perse in de door mij gemaakte iglo-hut slapen. Dat werd een goede nachtrust!

Gastenboek lezen? Klik hier