Als ‘iets’ me telkens overeind brengt en houdt zijn het wel mijn eigen kinderen. Mijn dochters Laura & Eline zijn een sterk houvast in dit leven wat in 2010 zo heftig veranderde. En regelmatig denk ik dat ik het zonder hen gewoon niet had gered. Ik probeer als hun vader sterk te blijven, ik wil als de zorgzame man er elke dag zijn voor deze twee schatten. En dat lukt. Telkens weer opnieuw.

Ik kan me nog zo goed herinneren hoe we in 1994 eindelijk ‘zover waren’ om kinderen te nemen. Dat doe je gewoon even… Nee, we stonden zeker stil bij het Grote Wonder, want het was geweldig om voor het eerst ouders te worden! Laura werd laat op de avond geboren en ruim twee jaar later kwam Eline op deze mooie wereld. Sindsdien voelden we ons rijk, niet wetend wat ieders draaiboek van het Leven nog in petto had. Dat is eigenlijk maar goed ook. We hebben samen genoten van de vele goede momenten en beleefden de leukste avonturen.

Nu, maart 2014, alweer drie jaar en vijf maanden na het overlijden van Jeanet Visser, denk ik nog steeds: “Ik voel me rijk!” Ik ben zo blij met deze meiden en dit vertel ik ook vaak. Met liefde kook ik voor ons; al is het dagelijks. Met geduld (en soms een tekort aan…) begeleid ik hen op de weg naar volwassenheid. Ze hebben plezier in het leven, lachen en tonen kracht. Dit alles maakt mijn hart blij; ik kan verder. Toch blijft dat raar aanvoelen: ik kan verder zonder Jeanet. Het voelt aan als een soort bedrog, maar dan anders.

Hierboven een foto van een plezierig moment in De Efteling, alwaar we eind vorig jaar waren. Laura geheel links en Eline tweede van rechts. Twee sterke meiden, die ook heel veel aan elkaar hebben. Ik hou van jullie!

Ad
(bericht 87 alweer van deze blog, maar pas de tweede van dit jaar)