De eerste keer Ouwe Sunderklaas (11 dec 1976) met jou op Texel was natuurlijk heel bijzonder, want het was de avond/nacht van onze eerste kus, de langste omhelzing. Kortom, het mooie van liefde. We kregen verkering en twee jaar later gingen we samenwonen op het leuke eiland Texel.
We hebben samen heel veel meegemaakt, gereisd, gelachen & gehuild, genoten van lekker eten, wijn & plezier en gelukkig werden we ook nog ouders. Ik ben nog steeds elke dag dankbaar dat jouw kinderwens na 17 jaar bewust kinderloos toch nog werd vervuld. En ik wilde toen graag een tweede dochter erbij. Doen we! Uhh, deden we en zo geschiede het! Het gezin was toen compleet te noemen en het rustige dorp Engelen verschafte ons veel woonplezier.
Het is maar goed dat we toen niet vooruit konden bladeren in het draaiboek van ons leven. Zelfs nu zou ik dat niet willen. We leefden van dag tot dag, van jaar tot jaar en toen kwam kanker (2009). En ik begon met schrijven, met noteren, met observeren en met beleven. Ziekenhuisbezoek, mantelzorg, apotheek, dochters, boodschappen en koken. Alles. Een jaar later bleek de kanker zich uitgebreid te hebben; je werd terminaal ziek verklaard. Er brak een loodzware tijd aan, waarin juist jij de sterkste bleek te zijn. Je accepteerde je lot, je besprak met mij en de kinderen de gewijzigde toekomst en bereidde ons uiteindelijk voor op een leven zonder jou. Ik heb nog steeds bewondering veel voor je, ook al ben je al vier jaar weg.
Mijn eerste boek (waar blijft het tweede deel?) gaat over jou en je kanker (“Kanker aan het woord”, ervaringsverhaal/recensie: klik hier) en ik ben blij dat ik het toen schreef. Het is een herinnering aan een complexe, dan wel hechte tijd die bol stond van liefde, aandacht voor elkaar, heen en weer reizen voor werk in Eindhoven, liefdevolle zorg en een sprankje hoop. En dat de uitgifte van dat boek uiteindelijk mijn baan kostte, maakt me achteraf gezien echt niet meer uit. Anders zouden we wellicht niet op Curaçao hebben gezeten! Gek is dat! Als je stilstaat bij oorzaak en gevolg en een deel van je leven beziet wat vijf jaar beslaat is het ongelooflijk pijnlijk, maar ook hoopvol en uiteindelijk is het goed zo. Het leven blijkt telkens maar weer opnieuw Vallen & Opstaan te zijn, maar ik ben nog lang niet moe.

1987 kan ik me nog goed herinneren: we zouden samen weer naar het Eurovisie Songfestival kijken; toentertijd mijn lievelingsprogramma. Natuurlijk keek je gezellig mee, want samenzijn stond voor ons allebei voorop. Ook dat heb ik altijd zo in jou kunnen waarderen. Dat waren heerlijke avonden, samen op de bank, rode wijn erbij, stokbrood met Franse kaas en tussendoor punten geven aan de beste zanger, zangeres of groep. En zo genoten we weer van alle liedjes, totdat het beroemde, dan wel beruchte “May I have your votes, please” begon.

Viktor Lazlo was toen al in het begin van het Eurovisie Festival fantastisch in beeld gekomen met een entree liedje, genaamd “Breathless”. De uitvoering ervan benam echt even mijn adem, want wat vond ik dat mooi! En op het einde van de avond begon het gemekker rondom de “douze points”. Wederom liet Viktor haar onwijs mooie stem horen en ik weet me nog te herinneren dat jij zei dat ze feitelijk haar laatst uitgebrachte CD aan het promoten was. Dat was ook zo, want de maandag daarop ging ik gelijk die CD kopen. Breathless als ik was.

En zo ervaar ik nog steeds dat allerlei soorten muziek me zo sterk herinnert aan jou, lieve Jeanet! Ook deze: “Long Distance” van, ja natuurlijk Viktor Lazlo. Een klein stukje tekst daaruit:

Vous ne saurez pas
A quel point novembre est froid
Vous n’ êtes pas
Ici, chez vous

November is koud, zonder jou. En wat er ook in de nabije toekomst gebeurt met mijn liefdesleven; je zult altijd een speciaal plekje in mijn hart behouden. Bijzonder is dat. Ook bijzonder is dat we samen twee mooie dochters op deze aardkloot zetten. Een bewijs van onze liefde voor elkaar, een bewijs van jouw bestaan. Deze rijkdom vind ik heel speciaal.

Jaren later kwam je erachter dat ze zou optreden in TivoliVredenburg te Utrecht en zonder enige twijfel stelde je voor om tickets voor dat concert te kopen. En telkens opnieuw besef ik dat werkelijk niemand jou kan evenaren. Zelfs vier jaar na jouw dood. Maar ik zoek geen vervangster van jou en dat weet je. Ik zoek gewoon opnieuw een lieve vrouw, maar jou vergeten? Nooit…

Love you forever…

Vandaag is het vier jaar geleden dat wij afscheid namen van Jeanet middels een erg mooie uitvaart. Ik weet nog goed dat Jeanet voor een witte kist koos, waarop zoveel mogelijk mensen iets mochten schrijven met viltstift (vier kleuren). Het idee vond ik heel bijzonder en apart. Naarmate de dagen na haar overlijden verstreken, verschenen steeds meer creatieve bedenksels en de kist fleurde leuk op. Het gaf het afscheid nemen een diepere dimensie, een extra betekenis. Net alsof je nog een beetje contact had met Jeanet.

De uitvaart zelf besloeg een “dubbele aflevering”, dus 2 keer 3 kwartier, zodat haastwerk vermeden kon worden. Ik weet ook nog goed dat de uitvaartmaatschappij eigenlijk alles zelf wilde doen, maar ik stond er op om als een soort ceremoniemeester de zeven gezamenlijk gekozen liedjes aan elkaar te praten, anderen de gelegenheid te geven om een afscheidswoord of -gedicht te vertellen en zelf veel te kunnen vertellen over Jeanet. Dat was niet altijd even makkelijk, maar ik ben nog steeds blij dat ik toen zelf de touwtjes in handen nam.

Verslag van 13 oktober 2010: klik op Afscheid
Iets achterlaten in het Gastenboek: klik op Schrijven

Sinds enkele jaren veroorzaakt het begin van oktober bij mij korte sombere gevoelens. Niet deprimerend te noemen, maar eerder gewoon grijs tot donkergrijs, terwijl hier op Curaçao juist bijna altijd de zon schijnt. Aan de overkant van de grote plas luidt de natuur in Nederland de maand oktober steevast met prachtig nazomerweer in. Dus met hoge temperaturen en heel veel zon. Net als toen in 2010. De gezondheid van Jeanet ging eind september van dat jaar zienderogen achteruit, maar begin oktober was ze echter wel in staat om mijn verjaardag (3/10) heel bewust en genietend mee te maken. We zaten in de zonovergoten achtertuin, pratend over het geweldige weer, onze lieve dochters, die gekke hond Luna, de vrolijke krielkippen en we babbelden over onze toekomst. Wat ik verdomd moeilijk vond.
De schaduw gevende snelgroeiende walnotenboom voegde daarbij dat natuurlijke zomerse tintje toe en toch… toekomst werd grijzer naarmate die eerste week van de tiende maand vorderde. Haar lichaamsgewicht slonk naar een magere 45 kilo en Jeanet overleed op 7 oktober 2010. Met dit overlijden kwam abrupt een einde aan het zonnige gevoel wat je kunt hebben met ‘begin oktober’.

En vier jaar later opnieuw ‘begin oktober’. Het is zeer warm; we genieten van het eiland; mopperen op de muggen en we douchen 2 tot 4 keer per dag voor enige afkoeling. Af en toe valt er een korte maar hevige tropische regenbui. Elke maand kent vele zonne-uren hier op Curaçao en dus ebt dat ‘begin oktober’-gevoel, wat zo typerend was voor wonen in Nederland steeds sneller weg. Dat is maar goed ook. Het sombere gevoel drukt de stemming wat, maar de mooie herinneringen blijven echter stevig overeind staan. Het is toch alweer de vierde verjaardag van mij zonder haar naast mij. Ik zal volgende week wat kaarsjes aansteken bij een mooi portret van haar, de moeder van Laura & Eline; mijn partner.

Love You 4Ever!

Everyday I’m Sunshine ready! The morning is always overwhelmed by sunrays, the smell of coffee and the silence of sleeping daughters, but in the evening darkness filled my brains sometimes. Emptyness, lonelyness or just forgotten happiness? I don’t know, probably a Dip! Not a great dip, but just some grey parts that had to be painted in whatever you want.

Het Leven gaat inderdaad verder, ook al schoot men een vliegtuig uit de lucht, of sterft er een bekende aan een tumor op Bonaire, of een stel moet een besluit nemen over euthanasie van hun hond. Het leven gaat altijd verder, maar er komt gaandeweg steeds meer bagage bij. Toch valt het me telkens op hoeveel een mens feitelijk kan dragen. Het is ongelooflijk! Je verliest een dierbare en je draagt het leed, een leven lang. Wellicht scheelt het als je gewoon kunt praten over je leed, gewoon kunt huilen om het verlies, gewoon kunt lachen om herinneringen, want het is goed om ook leuke dingen aan te halen.

Allerlei positieve gebeurtenissen van alledag maken mijn last echt lichter en zonder me daarover rot te voelen naar Jeanet laat ik vreugde, blijheid en humor toe in mijn leven. De kracht van positief denken, handelen en leven. Volgens mij is dat echt heilzaam.

Het Leven is niet altijd even makkelijk, maar wel mooi om een keer te beleven…

De geplaatste foto verscheen ook op Facebook.
(https://www.facebook.com/gotocuracao)

Vanmiddag bij het afscheid nemen van goede vrienden uit Nederland raakten we aan de praat in het halletje bij de grote collectie foto’s van Jeanet met haar kinderen, van Jeanet met mij, van ons samen. Allerlei foto’s samengevoegd in een lijst van 60 x 90 en verzameld over vakantie, leuke momenten in de achtertuin, Center Parcs, Parijs, gewoon erg mooie momenten van vroeger. Zweden 2008, Zeeland 2009, Parijs 2010, enzovoorts. Het was fijn om weer eens wat te kunnen vertellen over vroeger en het deed me goed toen ze zeiden dat ik mooie dochters heb. Dat is ook zo!

Later op de middag keek ik met een half oog naar de film Skyfall. Mooie beelden, volop spanning en opbouwende sensatie. Laura was aan het werk op ‘haar’ resort en Eline keek met haar vriend buiten de deur naar het voetbal (Colombia – Japan). Toen realiseerde ik me dat Jeanet een fantastisch mens, een lieve partner en vooral een goede moeder is geweest. En ik begon me verdomd alleen te voelen. Het laatste beetje rosé gleed elegant in mijn glas en ik verlangde heftig naar vroeger. Naar toen het nog goed en compleet was.
Een aantal mensen beseft nauwelijks wat je ondergaat als je weduwnaar bent geworden na 32 jaar samenwonen. Vele anderen benadrukten echter dat het heel moedig was waar we twee jaar geleden aan waren begonnen. Dit nieuwe avontuur op Curaçao. Gelijktijdig roept het een niet te bevatten leegte bij me op. Die nauwelijks meer gevuld lijkt te kunnen worden. En toch… wil ik overeind krabbelen, maar soms…

… is het gewoon verdomd moeilijk!

Dat kan altijd, ook al ben je alleen, een beetje ziek thuis of gewoon al een tijdje weduwnaar. Of je bent het alle drie.
Ik ben in ieder geval iets aan de betere hand, hoewel de griep mij in allerlei wurggrepen stevig vasthoudt. Dus hoesten, pijn in de keel, loopneus en vooral ook futloos. En toch stilletjes genieten van het tropische moment liggend op een bank onder de palapa.
Het is avond en het is wederom warm, maar het zachte briesje voegt een natuurlijke rijkdom aan het moment toe. Heerlijk en een beetje dromerig staar ik naar het huis met het platte dak van de buren. De dikke betonnen rand van het dak is diep donkerbruin en doordat de onderkant van de halve meter brede overstek wit is geschilderd lijkt het alsof de dakplaat heel dun is. Dat vind ik mooi gedaan; daar is over nagedacht door mijn Curaçaose lieve buren.
Nu pak ik in gedachten de hand van mijn overleden vrouw vast. Ik voel opnieuw hoe mager ze is geworden in de laatste maanden van haar leven. Zachtjes fluisterde ze: “Je doet het goed, vertrouw op je gevoel”. Ik knikte, enigszins betraand, instemmend en langzaam vervaagt deze gedachte.
Dan hoor ik gegiebel en gelach uit de keuken komen. De meiden en Jendelo gaan een film bekijken. Ze zijn sterk en kunnen genieten van het leven. Geweldig om te zien hoe zelfstandig ze inmiddels zijn geworden. Gewoon wederom genieten van het moment.
Soms denk ik dat ik melancholiek overkom. Andere keren denk ik aan een permanente fase van ups en downs. Toch wil ik, ook juist in een fase van ziek zijn positief blijven. Je leeft tenslotte maar één keer. Maak er wat moois van. Dat is dan mijn filosofie.

Zomaar even uit het hart geschreven.

Ad

Dat vind ik ietwat raar klinken, want als je het woord Curaçao uitspreekt dan denk je toch aan wuivende palmbomen, een fris wijntje op een terras, de ondergaande zon bij één van de prachtige playa’s of de altijd aanwezige tropische warmte die als een behaaglijke deken elke dag over je heen kan vallen? En dan gecombineerd met rouwverwerking op een eiland? Poeh…

Ik wil maar zeggen dat even emigreren naar de tropen rouwen beslist niet minder erg heeft gemaakt. Integendeel zelfs! Jeanet en ik hebben hier zoveel mooie avonturen samen mee mogen maken en dat begon al in 1977. Het toen geheten Avila Beach Hotel was drie lange mooie liefdevolle weken ons paradijsje. Diverse stranden en bezienswaardigheden hebben we samen bezocht, gewandeld en genoten, uitgeslapen en ontbeten, maar nu vervagen die mooie herinneringen en het grote gemis treedt naar voren. En dat verwerk ik niet zomaar even.

Elke dag probeer ik realistisch te blijven, dus ik ga niet wensen of hopen van ‘kon ik maar 1 dagje samen met Jeanet zijn’. Tja, soms zelf passeert op het Nieuwsoverzicht van mijn Facebook Wall zo’n Like & Share actie van een plaatje en dan denk ik ‘nee, het verleden kun je niet veranderen; dat ligt muurvast verankerd in je geheugen, maar vandaag kun je aan de toekomst werken’. Een toekomst met mijn dochters!

Die dames worden ineens groot en wat ze elke dag uitstralen; wat ze zoal meemaken; waarover ze kunnen lachen, dit alles triggert vaak aan het grote gemis. Maar wat ook vooral opvalt is hun wilskracht, hun levensenergie en hun houding. Zwakke vader, sterke dochters? Of ik ben teveel bezig met verwerking van verdriet, terwijl Laura & Eline juist heel enthousiast in het leven staan? Ik kan dagelijks leren van hen. Ze zijn een goed voorbeeld; een houvast.
Ik wil kunnen genieten van de kleine leuke dingen. Loslaten en weer verder leven, zachtjes huilen en hard lachen, lekker koken en stilletjes genieten. Klinkt makkelijk, toch maar doen. Ja, dat ga ik doen. Nee, dat ga ik nu doen! Welterusten…

De hierbij geplaatste foto is in 2006 in onze achtertuin gemaakt! Laura & Eline wilden perse in de door mij gemaakte iglo-hut slapen. Dat werd een goede nachtrust!

Gastenboek lezen? Klik hier

Als ‘iets’ me telkens overeind brengt en houdt zijn het wel mijn eigen kinderen. Mijn dochters Laura & Eline zijn een sterk houvast in dit leven wat in 2010 zo heftig veranderde. En regelmatig denk ik dat ik het zonder hen gewoon niet had gered. Ik probeer als hun vader sterk te blijven, ik wil als de zorgzame man er elke dag zijn voor deze twee schatten. En dat lukt. Telkens weer opnieuw.

Ik kan me nog zo goed herinneren hoe we in 1994 eindelijk ‘zover waren’ om kinderen te nemen. Dat doe je gewoon even… Nee, we stonden zeker stil bij het Grote Wonder, want het was geweldig om voor het eerst ouders te worden! Laura werd laat op de avond geboren en ruim twee jaar later kwam Eline op deze mooie wereld. Sindsdien voelden we ons rijk, niet wetend wat ieders draaiboek van het Leven nog in petto had. Dat is eigenlijk maar goed ook. We hebben samen genoten van de vele goede momenten en beleefden de leukste avonturen.

Nu, maart 2014, alweer drie jaar en vijf maanden na het overlijden van Jeanet Visser, denk ik nog steeds: “Ik voel me rijk!” Ik ben zo blij met deze meiden en dit vertel ik ook vaak. Met liefde kook ik voor ons; al is het dagelijks. Met geduld (en soms een tekort aan…) begeleid ik hen op de weg naar volwassenheid. Ze hebben plezier in het leven, lachen en tonen kracht. Dit alles maakt mijn hart blij; ik kan verder. Toch blijft dat raar aanvoelen: ik kan verder zonder Jeanet. Het voelt aan als een soort bedrog, maar dan anders.

Hierboven een foto van een plezierig moment in De Efteling, alwaar we eind vorig jaar waren. Laura geheel links en Eline tweede van rechts. Twee sterke meiden, die ook heel veel aan elkaar hebben. Ik hou van jullie!

Ad
(bericht 87 alweer van deze blog, maar pas de tweede van dit jaar)

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want het zit diep van binnen. Als weduwnaar kan ik niet even snel een berg verdriet wegschuren of compleet loslaten. Toch moet het. Dat zegt vaak een innerlijke stem, maar ik luister niet altijd naar mezelf. Of naar anderen, zoals mijn eigen dochters…

Let go what hurts you…

Als ‘dik’ vijftigplusser heb ik veel levenservaring opgebouwd en stukjes daarvan doen (nog steeds) veel pijn. Gemiste kansen, nare jeugd, verlies van werk, rouwen na verlies van partner. Een totale afleiding biedt mij overigens wel vaak houvast in bijvoorbeeld mijn twee kinderen, natuurfotografie, een uitdagende (ICT-)klus, of gewoon weer eens even een goed gesprek met iemand.
Jeanet vroeg aan mij om goed voor de kinderen te zorgen. Dat heb ik beloofd, maar dat valt in de praktijk niet altijd mee. Ze zijn inmiddels alweer 16 en 18 en staan sterk op eigen benen. Gelukkig maar en daar ben ik heel trots op! Ook voegde Jeanet er aan toe dat ik zeker wel weer een nieuwe partner zal gaan vinden. Dat gaat ook wel een keer lukken. Go with the flow, zeggen ze hier wel eens en misschien moet ik dat maar gewoon eens gaan doen. Je leeft tenslotte maar één keer!

Wat helpt niet en wat wel?

Alcohol helpt eigenlijk niet. Het versterkt mijn emoties en de put wordt dan wel erg diep. Maar een wijntje tussendoor moet toch kunnen? Of Baileys met ijs, hoewel dat erg kan triggeren naar de laatste maanden van mijn overleden vrouw.
Ontspanning en afleiding helpt me ontzettend goed. Dus samen naar één van de vele playa’s die Curaçao rijk is, of een flinke wandeling met Curaçao Footprint, of een stevige timmerklus uitvoeren. Fotografie en met liefde koken geeft me ook een sterk houvast. En zo rol ik verder door het leven en de afstand tot 7 oktober 2010 neemt langzaam toe. En dat is goed.

Een ander opmerkelijk pluspunt is dat ik veel minder ben gaan schrijven op dit blog. Ik zie dat het vorige bericht gedateerd is op 30 september 2013. Dat is bijna vier maanden geleden! En dit artikel is luchtig, maar toch vanuit mijn hart geschreven!