Op 21 september 2010 woog Jeanet nog maar 45 kilogram. 16 dagen later stierf ze aan de gevolgen van kanker. Eind september, begin oktober is dan ook een periode van wisselende stemmingen, feest & verdriet, plezier & pijn en 3 oktober word ik (weer) jarig. De derde zonder Jeanet, mijn overleden vrouw.

Rouwverwerking, ik zou er graag een punt achter willen zetten, maar telkens besef ik dat het eenvoudigweg niet mogelijk is. Het geworstel met gevoelens gaat altijd door, maar het wordt wel steeds makkelijker. Dat klinkt misschien raar, maar zo is het en dat is maar goed ook. Je raakt echter nooit in de vergetelheid. Je vertoeft misschien wel op de achtergrond en kijkt mee naar hoe wij gezellig eten, genieten van een goede speelfilm, of weer met veel plezier tijd doorbrengen op één van de mooie playa’s die Curaçao kent.

Life goes on…

En we wonen alweer ruim 17 maanden op dit tropische eiland. Wie had dat gedacht? Wat ik echter niet had verwacht is dat een rouwproces zo lang kan ‘doordreunen’. Op onverwachte momenten beleef ik ons samenzijn en mis je dan ontzettend. Dan is diep zuchten, even alle tranen laten gaan een oplossing, een houvast.
Op andere momenten geniet ik ten volle van de herinnering. Zo zette ik in de afgelopen week de Altrex vouwladder wat anders neer, zodat ik beter bij de top van de (tuinbar) palapa kon werken. In een flits zie ik ons winkelend door Praxis lopen; op zoek naar een geschikte vouwladder. Je woorden vormen in mijn hoofd een bekende zin: “Ad, je moet deze nemen. Dit is een goed merk. Je hebt goede spullen nodig”.
Dit is slechts een voorbeeld van een blijvende binding met iemand waarmee ik 32 jaar heb samengewoond en twee meiden heb opgevoed. Allerlei herinneringen (vaak nog mooier dan foto’s zelf) verstevigen het samenzijn.

Je leven voortzetten met een leegte…

Zonder mijn partner verder moeten leven genereert een niet te omvatten leegte. Een groot gemis. Een amputatie. En dan komt telkens het besef naar voren dat die leegte bijna geheel gevuld (kan) worden met twee dochters in mijn directe nabijheid: Laura & Eline. Zij vormen het bewijs van onze liefde voor elkaar. En met deze laatste zinnen kan ik leven. Verder leven…