Ruim dertig maanden geleden overleed Jeanet Visser, mijn vrouw en de moeder van Laura & Eline. Nadien is heel veel veranderd, maar rouwen werd ook onderdeel van ons leven. Hoe doe je dat dan, leven met rouwgevoelens? Nou gewoon, we pakten het leven op, richtten het naar eigen goeddunken in, werkten emigratieplannen uit, zetten een woning te koop waar we zeer aan gehecht waren en gooiden het roer drastisch om. Zo simpel? Nee, het was vallen en opstaan, elkaar steunen en de goede herinneringen in leven houden.

Laat ik even voorop stellen dat ik er een hekel aan heb als mensen opmerken: ‘2010 – is het alweer zolang geleden dat je vrouw overleed’ en dan eraan toevoegend ‘Wat vliegt de tijd’. Gelukkig worden dit soort opmerkingen hier op Curaçao ons bespaard, want het was gisteren en het blijft gisteren. Een leven lang, hoewel rouwen een andere lading begint te krijgen. Zoiets als ‘het hoort nu bij je leven’. Stilstaan en weer doorgaan.
In 2011, nauwelijks een half jaar na het overlijden zei eens een vrouw tegen mij dat het derde jaar moeilijker gaat worden. Ik bracht er nog wat tegenin, maar ze heeft uiteindelijk wel gelijk gekregen! Alles wat je voor de derde keer meemaakt zonder je partner is heel confronterend te noemen. En elke keer krabbel ik overeind. Maar weer drie borden op tafel zetten, of naar de lege bijrijdersstoel kijken, of een kussen in bed overhouden, of twee druk pratende dochters, of lekker eten koken met een goed glas wijn in je eentje. De derde keer blijkt zwaarder te zijn. Het besef van blijvende verandering komt dan hard aan.
Mensen respecteren het als je midden in het leven blijft staan en vertellen dit ook. Dat is een houvast, een reden om door te gaan, maar toch moet ik mezelf regelmatig door de depressieve buien heen slaan. En daar zijn dan vrienden voor, of een bezoek aan een druk happy hour, of gewoon een dagje strand! Tijd gaat hier op Curaçao veel sneller voorbij dan in dat koude kikkerlandje. En verder is hier de gemeenschap veel hechter en socialer. Ook een houvast! Via deze weg wil ik dan ook nu al vele mensen bedanken voor hun steun aan mij, geduld met mij en warmte voor mij, want het geeft me energie om mijn best te blijven doen voor mijn dochters en ook voor mezelf.
Namen van al die mensen? Dat kan… maar wie noem ik als eerste? Laura & Eline natuurlijk, maar ook Susanne, Jasje, Henriëtte, Wilma, Theo, Joyce, Pam, Marcel, Cindy, Rob, Margret en vele anderen!

Een positieve instelling helpt ons vooruit…