Op 21 september 2010 woog Jeanet nog maar 45 kilogram. 16 dagen later stierf ze aan de gevolgen van kanker. Eind september, begin oktober is dan ook een periode van wisselende stemmingen, feest & verdriet, plezier & pijn en 3 oktober word ik (weer) jarig. De derde zonder Jeanet, mijn overleden vrouw.

Rouwverwerking, ik zou er graag een punt achter willen zetten, maar telkens besef ik dat het eenvoudigweg niet mogelijk is. Het geworstel met gevoelens gaat altijd door, maar het wordt wel steeds makkelijker. Dat klinkt misschien raar, maar zo is het en dat is maar goed ook. Je raakt echter nooit in de vergetelheid. Je vertoeft misschien wel op de achtergrond en kijkt mee naar hoe wij gezellig eten, genieten van een goede speelfilm, of weer met veel plezier tijd doorbrengen op één van de mooie playa’s die Curaçao kent.

Life goes on…

En we wonen alweer ruim 17 maanden op dit tropische eiland. Wie had dat gedacht? Wat ik echter niet had verwacht is dat een rouwproces zo lang kan ‘doordreunen’. Op onverwachte momenten beleef ik ons samenzijn en mis je dan ontzettend. Dan is diep zuchten, even alle tranen laten gaan een oplossing, een houvast.
Op andere momenten geniet ik ten volle van de herinnering. Zo zette ik in de afgelopen week de Altrex vouwladder wat anders neer, zodat ik beter bij de top van de (tuinbar) palapa kon werken. In een flits zie ik ons winkelend door Praxis lopen; op zoek naar een geschikte vouwladder. Je woorden vormen in mijn hoofd een bekende zin: “Ad, je moet deze nemen. Dit is een goed merk. Je hebt goede spullen nodig”.
Dit is slechts een voorbeeld van een blijvende binding met iemand waarmee ik 32 jaar heb samengewoond en twee meiden heb opgevoed. Allerlei herinneringen (vaak nog mooier dan foto’s zelf) verstevigen het samenzijn.

Je leven voortzetten met een leegte…

Zonder mijn partner verder moeten leven genereert een niet te omvatten leegte. Een groot gemis. Een amputatie. En dan komt telkens het besef naar voren dat die leegte bijna geheel gevuld (kan) worden met twee dochters in mijn directe nabijheid: Laura & Eline. Zij vormen het bewijs van onze liefde voor elkaar. En met deze laatste zinnen kan ik leven. Verder leven…

Jeanet, je mag mijn ogen lenen, zodat je kunt zien hoe mooi je dochters zijn gebleven.

Je mag ook mijn handen lenen, dan kun je voelen hoe zacht en verzorgd het lange haar van Eline of Laura is.

Leen mijn smaakpapillen, zodat je kunt genieten van de lekkerste appelflappen die Eline laatst helemaal in haar eentje maakte voor ons.

Mijn benen kun je ook een keer lenen voor een lange wandeling door de geweldige natuur van Curaçao.

En tot slot mag je mijn stem lenen voor een warm en liefdevol gesprek met ons allen!

Love u 4ever!

Op 12 mei 1983 kreeg Jeanet, moeder van Laura en Eline dit aandenken van Stichting Samen Één. Die stichting, gehuisvest op het luxe waddeneiland Texel alwaar wij acht jaar hebben (samen)gewoond, vierde een lustrum en met deze kleine geste, een mooi kristallen wijnglas wat nu hier op Curacao in de kast staat, werd het personeel bedankt.

Jeanet werkte van 1978 tot halverwege 1986 als ziekenverzorgende in Het Verpleeghuis Texel, wat onder de paraplu “Stichting Samen Één” viel. En dertig jaar later vieren wij Moederdag 2013 en vanmiddag serveerde ik een persoonlijke brunch hier thuis op Grote Berg.

Moederdag zonder moeder, maar wel met vele goede herinneringen en ondanks het feit dat Jeanet pas moeder werd in 1995 is er een enorme variatie aan mooie herinneringen en liefdevolle momenten opgebouwd. Deze rijkdom maakt het leven zinvol!

Naarmate de tijd verstrijkt ga je steeds anders aankijken tegen belangrijke gebeurtenissen. Zo ook deze (derde) Moederdag. Geen kado’s, geen bloemen, geen moeder, maar samenzijn onder de zon, de innerlijke mens (laten) verwennen en de zondag beleven als een ontspanning. Laat Moederdag dus vooral een dag van liefde zijn; vreugde met elkaar delen en gezellig samenzijn.

Ad

Ruim dertig maanden geleden overleed Jeanet Visser, mijn vrouw en de moeder van Laura & Eline. Nadien is heel veel veranderd, maar rouwen werd ook onderdeel van ons leven. Hoe doe je dat dan, leven met rouwgevoelens? Nou gewoon, we pakten het leven op, richtten het naar eigen goeddunken in, werkten emigratieplannen uit, zetten een woning te koop waar we zeer aan gehecht waren en gooiden het roer drastisch om. Zo simpel? Nee, het was vallen en opstaan, elkaar steunen en de goede herinneringen in leven houden.

Laat ik even voorop stellen dat ik er een hekel aan heb als mensen opmerken: ‘2010 – is het alweer zolang geleden dat je vrouw overleed’ en dan eraan toevoegend ‘Wat vliegt de tijd’. Gelukkig worden dit soort opmerkingen hier op Curaçao ons bespaard, want het was gisteren en het blijft gisteren. Een leven lang, hoewel rouwen een andere lading begint te krijgen. Zoiets als ‘het hoort nu bij je leven’. Stilstaan en weer doorgaan.
In 2011, nauwelijks een half jaar na het overlijden zei eens een vrouw tegen mij dat het derde jaar moeilijker gaat worden. Ik bracht er nog wat tegenin, maar ze heeft uiteindelijk wel gelijk gekregen! Alles wat je voor de derde keer meemaakt zonder je partner is heel confronterend te noemen. En elke keer krabbel ik overeind. Maar weer drie borden op tafel zetten, of naar de lege bijrijdersstoel kijken, of een kussen in bed overhouden, of twee druk pratende dochters, of lekker eten koken met een goed glas wijn in je eentje. De derde keer blijkt zwaarder te zijn. Het besef van blijvende verandering komt dan hard aan.
Mensen respecteren het als je midden in het leven blijft staan en vertellen dit ook. Dat is een houvast, een reden om door te gaan, maar toch moet ik mezelf regelmatig door de depressieve buien heen slaan. En daar zijn dan vrienden voor, of een bezoek aan een druk happy hour, of gewoon een dagje strand! Tijd gaat hier op Curaçao veel sneller voorbij dan in dat koude kikkerlandje. En verder is hier de gemeenschap veel hechter en socialer. Ook een houvast! Via deze weg wil ik dan ook nu al vele mensen bedanken voor hun steun aan mij, geduld met mij en warmte voor mij, want het geeft me energie om mijn best te blijven doen voor mijn dochters en ook voor mezelf.
Namen van al die mensen? Dat kan… maar wie noem ik als eerste? Laura & Eline natuurlijk, maar ook Susanne, Jasje, Henriëtte, Wilma, Theo, Joyce, Pam, Marcel, Cindy, Rob, Margret en vele anderen!

Een positieve instelling helpt ons vooruit…