Vandaag is het 7 oktober 2012 en wij, Laura, Eline en Ad, willen op een andere manier stilstaan bij het verlies van Jeanet, hun moeder, mijn vrouw. Het is alweer twee jaren geleden dat ze ons na een lange oneerlijke strijd losliet. Er is sindsdien veel gebeurd. Ik brak mijn enkel, verloor onterecht mijn baan, we gingen weer op vakantie naar Curaçao en zetten na terugkeer onze woning te koop, maakten grootse plannen en gingen uiteindelijk emigreren naar dat mooie eiland in de tropen. Vele gebeurtenissen hebben duidelijk een positieve lading. Emigratie was dan ook voor ons een heel begrijpelijke stap en het heeft ons weer veel levensvreugde opgeleverd. We genieten van zon, zee & strand. We maken nieuwe vrienden en laten ons het eten goed smaken. We kochten een nieuwe woning en richtten ons nieuwe leven naar eigen smaak, maar met gedachten aan Jeanet, verder in. Daarom willen we op deze dag van herdenking ook weer gewoon leuke dingen gaan doen. Zo zou Jeanet het gewild hebben. Positief in het leven willen en blijven staan, ondanks dit grote verlies, welke in lengte der jaren aanwezig zal blijven.

We zijn goed op weg, maar er zijn altijd momenten waarop Jeanet als moeder of als partner ontzettend wordt gemist. Ze is onvervangbaar en daarom blijven wij haar in onze harten dragen. De lach van Eline doet wonderen, de zorgzame handelingen van Laura verhoogt het (gebroken) gezinsgevoel, de blaffende hond Luna laat ook horen dat ze erbij wil zijn en ik red mij prima. Steeds beter en dat is maar goed ook.

Dit was bericht tachtig alweer… (sinds 28 september 2010)