Eline stelde mij vorige week de vraag ‘Pap, wat wil je doen op 31 augustus? Gaan we uit eten?’
Bijzonder dat ze daar over nadacht en ik twijfelde geen moment. ‘Ja, dat is een goed voorstel. Le Clochard dan maar?’
‘Ja, dat is goed, maar heb je daar geld voor?’
‘Hmm, ja, echt wel!’

We gaan de verjaardag van Jeanet vieren met haar in onze gedachten en we kiezen voor een bijzondere locatie: Bistro Le Clochard aan de monding van St. Anna Bay te Willemstad, Curaçao. En dan natuurlijk weer aan de waterkant. Heerlijk vooruitzicht, maar het wekt ook sombere gevoelens op. Het is namelijk alweer de tweede verjaardag van Jeanet, zonder Jeanet. Het gemis is juist op dit soort dagen heel groot, maar ik merk het ook als ik mijn dochters zie lachen om iets leuks, of samen al wandelend hond Luna uitlaten op Grote Berg.

Op deze bijzondere vrijdag start niet alleen het Curaçao North Sea Jazz Festival, maar is ook Jeanet in onze gedachten jarig. Ze zou vandaag 54 jaar zijn geworden. Ze stierf op 7 oktober 2010 in de vroege ochtend aan de gevolgen van kanker. Wij herinneren haar als een lieve vrouw en een geweldige moeder. Met die mooie gedachten maken we iets bijzonders van deze vrijdag in een tropisch land.

Het overlijden van Jeanet zit ons nog vers in het geheugen, maar het veroorzaakte grote verdriet is hier op Curaçao wat milder geworden. Het lijkt dan op een stukje acceptatie, een beetje meer verwerking. Ondanks de gevoelsmatige vooruitgang wordt toch een soort van amputatie ervaren op momenten dat we met zijn drietjes ergens zijn. Gezellig shoppen in Willemstad, dineren aan de waterkant van Bistro Le Clochard, of lekker chillen aan het strand van Porto Mari. Het gemis van Jeanet is overal voelbaar. Jeanet is drie keer op dit eiland geweest. Met mij, met ons (2007).
We willen vooruit; we moeten vooruit. Ons eigen leven verder vervolgen. Nu in het rustige Grote Berg. Ook ons hondje Luna vervolgt haar weg. Alsof er niets aan de hand is.

Ik wil mijn gevoelens verwoorden met een gedicht uit een boek (“Omdat weggaan niet bestaat”) wat Jeanet vijf dagen voor haar sterven van haar vriendin Riet Mangnus kreeg…

Nu laat ik je los

Nu laat ik je los,
zoveel losser dan ik wil.
Ik zie je langzaam gaan,
mijn God, wat wordt het stil.
Stiller dan de nacht
die door de ramen kruipt
Killer dan de ochtenddauw
die zacht de tuin in sluipt
Leger dan een lege doos.
Donker zonder zon.
Ik heb je laten gaan
omdat ik niet anders kon.

Jeanet overleed op 7 oktober 2010, 07:15u aan de gevolgen van kanker.