De zon schijnt volop in maart en ik sta buiten de achtertuin te bewonderen. Ineens voel ik een hand in mijn zij. Ik herken de handdruk direct en draai me langzaam om.
‘Jeanet! Kom je zomaar even naar ons kijken?’. We raakten terstond verstrengeld in een stevige omhelzing. Toch zag Jeanet kans om tussendoor op te merken: ‘Ja, ik wil weten hoe het met jou en onze dochters gaat.’
‘Nou, het gaat goed, heel goed moet ik zeggen, ze zitten nu op school.’
Al pratend lopen we hand in hand verder door de achtertuin, de hoek om bij de garage. ‘Hé, jullie hebben het kippenhok weggedaan. Waarom?’.
‘De kippen zijn vorig jaar verkocht via marktplaats. Weet je dat Zwarte Kip al een kleintje heeft?’.
‘Oh, wat leuk! Maar verkocht? Tje, was dat jouw idee?’, vroeg Jeanet vervolgens.
‘Nee, het initiatief kwam van Eline, nadat we vorig jaar terugkwamen van vakantie op Curaçao. Ze zijn verkocht, omdat we grootse plannen hebben!’.
‘Ohh, je bedoelt toch niet… emigratie?’
‘Jaaa! Dat klopt helemaal en onze woning is onlangs verkocht! We gaan weg uit Engelen, weg uit Nederland en een volstrekt nieuw leven tegemoet.’
‘Oh Ad, wat geweldig voor jullie’, zei Jeanet met tranen in haar ogen. ‘In 1991 wilden wij samen emigreren en dat plan verwaterde, maar nu ga je samen met Laura en Eline. Ik vind dat echt heel geweldig voor jullie!’
‘Lieverd, dit is een beslissing van ons drietjes en we nemen jou mee in gedachten, in onze harten.’, vervolgde ik het emotionele gesprek.
‘Ik vind het superfijn dat je dit aan durft, ondanks ons grote verlies. Je doet het heel goed! Ik blijf je volgen. Ik ben heel trots op jou en de meiden. Ik hou van je!’
‘Ik hou ook van jou Jeanet.’ zei ik zachtjes en keek diep in haar ogen. Mist kwam ineens om mij heen. Jeanet vervaagde, alles verdween en ineens lag ik plat in het gras. De zon verwarmde mijn gezicht en mijn hart. Ik voelde me heel blij worden.

Dit was bericht 75 alweer. Jeanet overleed op 7 oktober 2010…