Vanmorgen was het ontbijt met mijn dochters weer als vanouds: gezellig kletsend over school, Blackberry, overspannen docenten, hond Luna en natuurlijk over Curaçao. Het vaderschap met deze twee meiden voelt heel goed aan en gaf me ook een ontspannen gevoel, want wat later stelde ik voor dat ik ze naar school zou brengen. Het was weliswaar fietsweer, maar opnieuw redelijk koud. ‘Maar dan moet je vanmiddag twee keer rijden, want ik ben 13:15u uit school’, zei Laura nog bezorgd. ‘Geeft niets, het is bijna weekend’.
Het was verdomd koud in de auto, maar we zaten dicht bij elkaar. Dit knusse gezin kan ongetwijfeld verder en zo voelde het ook aan. Na een korte autorit liet ik Laura & Eline uitstappen tegenover de school. Vlakbij het uitvaartcentrum van Dela; daar waar Jeanet in 2010 opgebaard lag, maar die herinnering lag ergens ver weg. Dat was goed zo. Verwerking en acceptatie. Ik reed weer weg en zag in de achteruitkijkspiegel mijn dochters oversteken. Gelijke tred, dezelfde kleur jas, even lang donkerblond haar en weer opnieuw druk kletsend. Wat een rijkdom… om vader te zijn.

In mijn zoektocht naar informatie rondom het welzijn van een weduwnaar stuitte ik op de sterk afgenomen overlevingskansen van weduwen en weduwnaars. Juist weduwnaars hebben een veel grotere kans om eerder te sterven dan weduwen in het eerste jaar na verlies van een dierbare, als het netwerk (kinderen, familie, vrienden) onvoldoende aanwezig blijkt te zijn. Geen leuk nieuws dus, maar er is voldoende hoop voor mij.
Familie… hmm, daar kan ik heel kort over zijn. Punt uit. Het netwerk Vrienden daarentegen is tamelijk klein, maar langzaam groeiende (vooral op Facebook). Dat terrein is nogal virtueel, niet zichtbaar in huis dus. Alleen als de computer aanstaat, staat ‘dit netwerk’ aan. Kan aan staan. Toch geeft het me veel houvast. Ik hecht er dan ook wel wat waarde aan.
Jeanet en ik kregen vrij laat kinderen en dat lijkt mij nu net het voordeel als het gaat om ‘het overleven’! Mijn dochters wonen knus bij mij thuis en zijn 14 en 16 jaar oud. We vormen een heel hecht één-ouder-gezin, we delen vele gevoelens, we hebben soms wel eens woorden, maar zijn toch het liefst samen. Knus op de bank voor een goede film, of gezellig kletsend bij een gezonde maaltijd. Daarom voelt de eenzaamheid op emotioneel gebied redelijk klein aan. Het is wel aanwezig; ik kan bijvoorbeeld nooit ’s avonds laat, als de meiden slapen, gezellig doorpraten met een volwassene. Of uithuilen als het een keer nodig is. Nooit een liefdevolle knuffel van een volwassene, lekker doorzakken is er niet bij, geen lange wandeling, geen ontbijt op bed met een opbeurend gesprek. Leegte, maar dan wel gecombineerd met het vader zijn voor mijn dochters. En dit laatste is mijn grote houvast.
En zo schrijvende kom ik tot de conclusie dat het met mijn emotionele eenzaamheid wel meevalt! Dankzij twee jonge meiden (en een lieve hond).