De regen valt weer hoorbaar op het platte dak van de tuinkamer, ondanks de zorgvuldige aangebrachte geluidsisolatie. Dit noemen ze winter; de winter van 2012 om precies te zijn. De wind doet ook zijn best om deze maandagavond saai te laten overkomen. Wind, regen, koude en vermoeidheid. Geestelijk moe, maar mijn verstand vertelt me dat ik verder moet wandelen, samen met onze dochters. Ik schrijf O N Z E, omdat Laura en Eline de dochters zijn van Jeanet & Ad.
Ik voel me erg alleen, maar ik ben helemaal niet alleen. Ik voel me ontzettend moe, maar ik kan rustig verder lopen. Er is dan ook niemand die werkelijk aanvoelt waar het allemaal omdraait bij het verwerken van het verlies van een dierbare. Tenzij het een kind betreft wat haar moeder heeft verloren, of een man die zijn vrouw heeft verloren.
Een winter van niks lijkt dan ook de neerslachtigheid te doen toenemen. Ik wil hiertegen vechten, maar deze strijd kost veel energie. Als dan ineens de zon weer schijnt, voelen we levensenergie stromen en het teveel delen we weer uit. Tijdens een lange boswandeling met hond Luna, of gewoon tijdens het even ‘uit eten’ bij de McDon. Laat de zon maar schijnen, een paar keer per week, dan kunnen we verder lopen in dit leven vol met verlies en liefde.

Alles heeft zijn tijd nodig, maar voor het verwerken van het verlies van een dierbare neem je heel veel tijd. Je leven lang. Zo is ongeveer mijn ervaring en ik wil niets overhaast doen. Ik ben heel bewust nog niet op zoek naar een nieuwe relatie. Er zijn weduwnaren die zich al na een half jaar (of nog eerder, tijdens een uitvaart!) in een nieuwe relatie storten. Om zo het grote verdriet te ontlopen? Ik weet het niet; het is in ieder geval niet mijn methode. Ik neem de tijd. Ze zeggen ook wel eens ’tijd heelt alle wonden’, maar deze wond is diep. Ja, zelfs het verwijderen van accounts, gekoppeld aan Jeanet Visser doet pijn. Pijn, omdat het confronterend is. Een dierbare is overleden en nu moet je ook nog digitale sporen wissen.

Vanmiddag was ik als administrator weer ingelogd om eindelijk het e-mailadres van Jeanet te kunnen verwijderen. Met één druk op de <Enter>-toets had ik Jeanet verwijderd. Voordat ik echter doordrukte, besefte ik dat ook deze stap nodig was. Een weduwnaar/weduwe neemt de tijd voor alles en voor het verwijderen van een e-mailadres nam ik 15 maanden de tijd. Weer een digitaal spoor gewist, maar de herinnering aan een lieve vrouw en geweldige moeder blijft sterk aanwezig. En zo moet het ook zijn.

Al wandelend met hond Luna nam ik opnieuw de tijd om na te denken over het veel te vroeg overlijden van Jeanet Visser, mijn vrouw en de moeder van Laura en Eline. Pas in 1995 werden we ouders, heel trotse ouders mag ik wel schrijven en het samen genieten van het ouderschap heeft slechts 15 jaren mogen duren. Dat is veel te kort en dit gegeven zal nog heel lang nadreunen in het leven van mijn dochters en dat van mijzelf. Een wrange constatering.

Door een behoorlijk onverwerkt, nogal traumatisch verlopen jeugd (geestelijke verwaarlozing, deni-grerend gedrag van mijn vader, seksueel misbruik door mijn oudere broer) had ik heel lang absoluut geen zin in het vaderschap. Ik had een slecht voorbeeld meegekregen, was erg gedemotiveerd, maar Jeanet wachtte geduldig haar toekomstige moederschap af. 1994 bracht na een tijdelijke relatiebreuk een finale ommekeer in ons gezamenlijk welzijn en we kozen eindelijk voor het prachtige ouderschap. Dit bracht ons veel geluk in de vorm van twee mooie dochters, maar familiefouten bleven hardnekkig ontkend.
In 1998 overleed mijn moeder na een langdurig ernstige ziekte en ik koos in 2004 uiteindelijk voor een breuk met mijn broer en wat later ook met mijn vader. De innerlijke rust is hierdoor wat toegenomen; het verlate ouderschap vind ik nog steeds erg jammer, maar de wetenschap dat Jeanet voortleeft in Laura en Eline houdt me goed op de been en geeft me kracht en liefde. Hierdoor kan ik de telkens opwellende boosheid te lijf gaan en twee mensen uit mijn leven straks na de emigratie voorgoed ‘wissen’.

Ineens is het vorig, vorig jaar dat Jeanet aan de gevolgen van kanker overleed en daarmee is de afstand tot haar in tijd gezien weer verder vergroot, maar toch is dit eigenlijk weer niet zo. Ze zit in onze harten.

Weer op de vroege zondagochtend (11:05u) een rondje alleen wandelend met hond Luna. Achteromkijkend, maar vooral ook vooruitkijkend in 2012 en we zitten er zo meteen weer middenin. Verkoop woning, emigratie, elders een nieuw leven. Wat gaat er allemaal nog meer gebeuren in dit jaar? Net Oud en Nieuw gevierd. Een hele fles champagne leeggedronken, dochters die blij vuurwerk afstaken en buren die eventjes gelukkig nieuwjaar kwamen wensen. Het leven gaat heel duidelijk verder. Dat moet ook wel, want het komt goed. Ik ben niet alleen; ik ben vader. En vooral een trotse vader.

Gelukkig Nieuwjaar aan alle lezers…