Leegte… maar ook veel zonneschijn en liefde van en voor mijn dochters. De leegte lijkt te vervagen in dit huis, hoewel de herinneringen aan Jeanet overal aanwezig zijn. Die afwezigheid is echter aan het afvlakken; we raken er aan gewend, zo lijkt het. We gaan onze eigen gang in dit bijna te grote huis. De tuin is van ons drietjes (+ hond); het huis delen we met zijn drietjes en de auto gebruiken we samen. Deze gewenning lijkt er volledig bij te horen, maar leegte loert om de hoek. Zeker als de meiden naar school zijn gegaan en ik even alleen ga strijken, of de vaatwasser uitruim, voel ik heel sterk de afwezigheid van Jeanet. Dan heb ik het weer even moeilijk, dan wil ik soms gillend dit huis uitrennen.

Het huis staan nu tien dagen te koop voor een mooie prijs, maar alle fijne herinneringen aan Jeanet, zorgzame moeder en hele lieve partner, nemen we straks met ons mee. Daar waar wij naar toe willen gaan. Laat de verkoop maar beginnen…

De onvrijwillige werkloosheid (3 maanden na het overlijden van mijn vrouw aangekondigd) zit me niet langer meer dwars; ik heb zelfs voortdurend extra tijd om onze dochters ondersteuning te geven, eigen rouwverwerking aandacht te geven en zoveel mogelijk bezig te zijn met het heden, liefde en de toekomst. Ik zal echter nooit mijn ex-werkgever hiervoor bedanken, dat moge duidelijk zijn, ook al ging het om een kleine reorganisatie. Feit blijft dat dochters Laura & Eline bovenaan staan in deze moeilijke periode. Die periode zal echter een leven lang duren, maar wordt gevoelsmatig steeds anders beleefd. Pijn en verdriet is er, maar er is ook goede hoop op een zinvol leven. Soms houd ik er zelfs een schuldgevoel aan over: we voelen ons redelijk gelukkig worden, ondanks het grote verlies. Ik besef en dat vertel ik de meiden ook regelmatig, dat verdriet altijd weer tevoorschijn kan komen. Tijdens moederdag, uit eten, genieten van een wandeling met de hond, vakantie, Kerst, etcetera. Dat pakketje verdriet & pijn zal altijd bij ons blijven, waar we ook naar toe gaan. Ook al wordt dat mogelijk dit jaar Curaçao, want dat deze emigratieplannen uitgevoerd gaan worden staat voor ons helemaal vast. En in alles wat ik nu onderneem, verband houdend met de verkoop van deze vrijstaande woning, voel ik de aanwezigheid, ja, zelfs de goedkeuring van Jeanet. Het voelt rustgevend aan.

Ondanks mijn rol als weduwnaar voel ik mij, mede dankzij twee liefdevolle dochters nu redelijk gelukkig, ruim een half jaar na het overlijden van Jeanet. Ik las namelijk net op Nu.nl dat gezinnen met twee dochters het gelukkigst zijn (lees: Gezinnen met twee dochters). Ook wel treffend: Jeanet & ik hebben het jarenlang bijzonder prettig gevonden om deze meiden te mogen opvoeden. De harmonie was elke dag voelbaar aanwezig en ook al hebben ze wel eens woorden; dat hoort er gewoon bij. Ik put nu dagelijks kracht en energie uit hun aanwezigheid, samenzijn en liefde. Het is net alsof ik de meiden nog steeds samen met Jeanet opvoed. Misschien is het ook wel zo!

De tweede zondag van de maand mei, Moederdag dus… De eerste Moederdag zonder moeder Jeanet. Voor mij een confrontatie, voor dochters was het gewoon een zonnige zondag, zoals er meer zullen volgen. Kinderen gaan anders om met verdriet, met emoties en met terugkerende gebeurtenissen die ineens anders beleefd zouden kunnen worden. Ik heb maar een keer Chinees gehaald… het was heerlijk. Deze zondag ging bovendien door voor rustdag, want we kwamen net terug van een weekje snorkelen, duiken en relaxen in Egypte. Ja Jeanet, we proberen te genieten van het leven. Ons leven gaat verder en gisteren was het precies zeven maanden geleden dat je lichaam het opgaf. 7 maanden vind ik een hele lange tijd. Het lijkt steeds beter met ons te gaan.

Pasen staat spreekwoordelijk voor Nieuw Begin, maar pijn en verdriet werden opnieuw intens voelbaar. Ik had vrijdag en zaterdag nog wat ‘Paas’-lekkernijen gehaald: Paas- en suikerbrood, ingrediënten voor een koude schotel en lekkere chocolade (voor dochters) uit een echte chocolaterie. Dan ben je zo bezig met het Paasontbijt en voel ik de afwezigheid van Jeanet. Een Nieuw Begin, maar dan zonder Jeanet. Ik houd me vast aan de positieve instelling van Laura & Eline, aan hun veerkracht, aan hun liefde voor elkaar en voor mij. De Paas periode bleek dus ook een strijd rondom gevoelens te zijn, over boosheid en verdriet, over liefde en verlies.
Als Jeanet mee zou kijken, zou ze naar mijn gevoel heel tevreden kunnen zijn: de in gang gezette uitvoering van activiteiten rondom Emigratie naar Curaçao (lees: Curaçao) houdt ons drieën op een enorm positieve manier bezig. Ze ruimen de zolder op, schuren hout, helpen mee en zien de toekomst met vreugde tegemoet. Deze omwenteling had ik een 1/2 jaar geleden NIET kunnen bedenken, maar ik voel dat het goed is.

Jeanet, we zijn voor het eerst zonder jou op vakantie geweest. Naar Curaçao nog wel te verstaan! Het was een heerlijke ontspannende snorkel- en duikvakantie, maar jouw afwezigheid was dagelijks voelbaar in de vorm van aanwezigheid in onze gedachten. We hebben genoten en gelachen, maar ook stilgestaan bij die mooie vakantie van 2007 (Chogogo). We reden langs de bungalow waar we toen logeerden, met zijn vieren. De herinnering deed pijn, maar de dagelijkse zon deed ons veel goed.
3 weken geleden kwamen we terug van het tropische eiland en weet je wat we nu van plan zijn? Jeanet, wij willen emigreren naar Curaçao! We zijn keihard bezig om het huis in orde te maken voor de komende verkoop en hopen dat alles voorspoedig zal gaan. We hebben heel veel zin in deze ingrijpende verandering in ons leven. Wij volgen onze harten en met jou in onze gedachten sluiten we deze alinea weer af.

Een gevoel van eenzaamheid heeft zich bijna volledig meester gemaakt van mijn welzijn. Net terug van een weekje snorkelen, duiken en chillen op Curaçao en zowel dochters als ik kampen met een knagend gevoel van heimwee. Dit was de eerste vakantie zonder Jeanet, die achteraf niet loodzwaar bleek te zijn. Eerder voor ons een vernieuwing van het plezier van leven.
Ik ben nu ruim vijf maanden weduwnaar, maar het verlies is opnieuw vreselijk veel pijn gaan doen. Een onverwacht ontslag kwam daar nog eens bovenop. De zon schijnt, maar wat moet ik daar mee? Ik moet op zoek gaan naar een houvast. Gelukkig hebben we in het weekend (familie)gasten. Ik ga een heerlijke maaltijd serveren!

Een gevoel van eenzaamheid overvalt me als mijn dochters alweer een half uur slapen. Hond Luna slaapt ook al en ik staar triest naar mijn glas rode wijn. De TV heb ik alweer uitgezet; was niks aan. Ik kan misschien voortaan beter tegelijkertijd met de meiden onder de wol kruipen, dan krijgt die sluipende eenzaamheid geen kans. Dan kan ik misschien weer stabiel worden.
Ik zou zo graag nog één lief gesprekje willen voeren met Jeanet, nog een keer samen shoppen in de binnenstad van Den Bosch, nog een keer samen de hond uitlaten, of gezellig een glaasje wijn drinken bij de open haard. Het voelt allemaal zo verdomd oneerlijk aan, deze veel te vroege dood van een bijzondere vrouw. Een geweldige moeder en bovenal een lief mens.
Ik kook alleen lekker eten, ik strijk alleen met liefde, ik slaap alleen in het grote bed, ik eet of dineer met mijn lieve dochters, ik ga trots winkelen met mijn dochters, ik ga heerlijk op vakantie met mijn dochters (binnenkort tropisch!). Er is zoveel verdwenen, maar er is ook nog heel veel tastbaar aanwezig. Jeanet leeft weliswaar voort, maar de gevoelens blijven pijn doen.

Een ‘bruisend’ nieuw jaar is alweer tien dagen bezig. Ik ben dus drie maanden, drie dagen en zestien uur weduwnaar. Alles van Jeanet ligt ineens in het vorige jaar. Dit lijkt op een vorm van verwerking, van toegenomen verwijdering. Ik had gehoopt dat het nu beter met ons zou gaan, maar we slapen slecht. Ik mis Jeanet harder dan ooit tevoren en ik voel de grond onder mijn voeten wegglijden. Mijn dochters hebben me hard nodig; ik weet het en daarom moet en wil ik overeind blijven. Ik houd me vast aan het aanrecht, lees handgeschreven recepten van Jeanet en kijk naar een foto van haar die in de keuken hangt.
De psychologische put lijkt dieper dan ooit te voren op tien januari 2011. Godver, wat een triest leven en vanavond merkte ik aan het gedrag van mijn dochters dat ook zij op zoek zijn naar een houvast, een lichtpuntje. Ik hoop dat er spoedig weer licht komt in deze duisternis. Misschien aan het einde van de tunnel?