Accepteren dat Jeanet is overleden (op 7 oktober 2010) bleek een lange en moeizame weg te zijn geweest, bezaaid met valkuilen, tegenslagen en pijnlijke constateringen. Ik schreef ‘bleek’, want ik ben namelijk ver gevorderd met Het Accepteren en dat is heel prettig te noemen. Dan kan ik verder. En toch wil ik eigenlijk niet verder, want valkuilen, tegenslagen en pijnlijke constateringen kosten mij bijna teveel energie. Ik wil niet dat Jeanet vergeten wordt; dat niemand haar naam nog durft te gebruiken.

Onverschilligheid (vooral binnen (schoon) familie) is iets waar ik erg veel moeite mee heb. ‘Wil je ruilen?’ vraag ik mezelf dan af. Het kosmisch evenwicht (een verzinsel van mij uit 1994) werd en wordt echter regelmatig bereikt in de vorm van korte (en hele fijne!) gesprekjes met de plaatselijke caissières van de supermarkt om de hoek, een wijntje drinken met de achterbuurvrouw, of even uitgebreid bijpraten met de vriendin van Jeanet.
En zo komt het allemaal toch nog goed… en toch vond ik het verschrikkelijk toen ik ineens een koel mailtje kreeg van mijn ex-vader… ‘Hopelijk wordt jullie huis volgend jaar spoedig verkocht…‘ en ‘bij mij is een ernstige ziekte geconstateerd…‘. Dit koele en vooral egocentrische gedoe was voor mij heel vermoeiend en ik had hierin al een keuze gemaakt (familiebreuk). Blijkbaar moet ik dus ook een ander e-mailadres nemen…. Ik ga met Jeanet overleggen en kruip mijn bed in. Slaap lekker, bedankt voor je aandacht!

Mijn hart is in rust. De levensvreugde en spanning zijn vervangen door saaiheid en leegte. Buiten is het koud en nat, binnen is het droog en kil. Kersttijd, tijd om (weer) stil te staan bij jouw leven. Een koude Kersttijd, opnieuw zonder jou. Ik moet er mee leren omgaan, maar dat blijkt in de praktijk echt niet mee te vallen. Vijftien maanden geleden dacht ik nog ‘Hoe moet ik straks zonder jou, maar met twee geweldige dochters verder leven?’

Het lukt me vast wel, zij het met vallen en opstaan, maar het is een loodzware opgave. Om diverse redenen hoop ik dan ook dat de emigratie spoedig in gang gezet kan worden. De deur, onze voordeur van ons huis, achter me dicht trekkend. Op weg naar morgen, met jou in mijn hart en samen met Laura & Eline.

Een moeder hoort haar kind niet te verliezen en andersom, kinderen die hun moeder verloren… Dat hoort ook niet en met Kerst wordt dat grote verlies, omgeven door pijn, weer extra ervaren. Dat kan ook een Kerstgedachte zijn, denk aan de mensen die voortleven met verlies en pijn in hun hart, maar toch een mooie Kerst willen gaan vieren.

Mijn dochters hebben een bijzonder positieve instelling: ze willen dolgraag verder leven, maar zouden zo graag nog een dagje bij mama willen zijn. Toch lachen ze met elkaar, of samen met mij en ze laten met plezier hond Luna uit. En als ze met elkaar stoeien (zo’n 4 keer per week!), dan kan ik bijna huilen van geluk. Dan geniet ik intens van dat mooie moment. Dan ben ik zo blij dat ze elkaar hebben, dat ze elkaar zo goed kunnen ondersteunen.
Deze drie-eenheid is verdrietig gelukkig samen, op weg naar een mooie Kerst. De laatste op de Leunweg!

Dit wordt voor mij de tweede Kerstperiode als weduwnaar. Niets is veranderd, pijn blijft (alleen niet zo hevig meer) en alles gaat gewoon door. Iedereen leeft verder en is vooral bezig met zichzelf. Rouwen doe je echt alleen, dat bleek vorig jaar al tijdens een koel kerstdiner. Niemand vroeg wat, het boeide werkelijk niemand hoe het toen echt met ons ging. En nu, zo’n 14 maanden na het overlijden van mijn vrouw Jeanet Visser, lijkt het leven (voor anderen?) een en al oppervlakkigheid. Just like Facebook, ook alleen maar leuk-praatjes voor tussen koffie en borrel. Of is er toch meer achter de zon, maar moet je er de juiste bril voor opzetten?
Ik wil dit jaar een totaal andere Kerst. Hoe? Weet nog niet. Wel met een grote echte kerstboom, daaronder vele cadeaus voor mijn dochters en natuurlijk een mooi verlicht huis. Maar ook met warmte en betrokkenheid. Fijne mensen om ons heen. Met liefde en een goede lach, i.p.v. gezeur en wat gemopper. Zodat wij echt verder kunnen, want rouwverwerking kent geen tijd. Het gaat gewoon door en dat vergeten vele mensen, behalve die paar goede mensen.

Dit was alweer bericht 65! De eerste? Geschreven op 30 september 2010…

May love be with you ♥ ♥ ♥