Morgen, 31 augustus 2011, zou mijn lieve vrouw en de zorgzame moeder van Laura en Eline 53 jaar geworden zijn. Vanmiddag heb ik (weer) een appeltaart gebakken voor ons drietjes. Het zal zeker weer smaken, want de talloze herinneringen zijn zoet en vol liefde. Ik had nog veel meer willen opschrijven en ja, er is nog veel pijn.
Soms overvalt mij een grote angst dat ook mij iets vreselijks overkomt en dat de meiden alleen verder moeten. Meestal kan ik die angst snel ‘verwerken’, want ze hebben me nodig. En morgen is weer zo’n dag: ‘de eerste keer zonder jou’. Mocht jij wat willen schrijven, dan kan dat… in het Gastenboek. Klik hier.

Groetjes en veel liefs, Ad

Jeanet, je lijkt nu heel ver weg te zijn, terwijl mijn hart toch vol zit van verdriet. Bijna niemand vraagt nog wat aan mij. Bijna de hele familie zwijgt (uit gemak?) en het leven rent gehaast verder. Ik wil ook verder, maar ik laat je nooit (meer) los. Heb ik wel eens gedaan en heb daar nu spijt van. Na het herstellen van de breuk kwamen binnen drie jaar de meiden achter elkaar op aarde. Wat een enorme verandering was dat! Wat een wonder (2x dan). Ik leerde je toen pas kennen als een fantastische moeder, vol met geduld, liefde en warmte.

Nu leven we met zijn drietjes verder en wandelen ons levenspad af. Met warme herinneringen aan jou. En misschien nemen we dit jaar jou mee in gedachten naar ons droomeiland: Curaçao! In oktober is het toevallig precies twintig jaar geleden dat wij soortgelijke emigratieplannen hadden. Zonder kinderen dan in 1991. En nu dan zonder moeder in 2011…

Al in de weken ver voor het overlijden van Jeanet voelde ik al aan dat er minstens twee andere familieleden ook een rouwverwerking zouden gaan doorlopen. De broer van mijn vrouw en mijn jongste zus. Het verlies van een zus of schoonzus heeft weliswaar een andere lading, maar is niet minder zwaar te noemen. Als ik bij haar of hem ben voel ik mij echt op mijn gemak. Het samen rouwen (ook al gaat het gepaard met weinig woorden) voelt goed en ondersteunend aan. Zo lukt het mij om de leegte dagelijks te dragen en overeind te blijven.