Vanuit je gevoel schrijven. Ja, dat kan! Zelfs als je ook weduwnaar bent en los zand als (schoon)familie om je heen hebt. Het houvast wat mijn dochters me bieden is enorm groot en staat in schril contrast met ‘de anderen’. We lijken het met zijn drietjes goed te redden; we houden het hoofd spreekwoordelijk boven water, maar de drang om te gaan emigreren wordt met de week sterker. Weg uit dit huis, weg uit Nederland, op weg naar een nieuwe, tropische toekomst.
Gisteren las ik iets interessants over het weduwnaar zijn. Even opzoeken wat dat ook al weer was.

Happy Moments… momenten die ik vroeger deelde met Jeanet. Dat is ook een onderdeel van het proces rouwverwerking. Mijn oudste dochter kwam thuis van het winkelen, het ‘shoppen’ dus en ze heeft echt mooie kleding gekocht. Ze praatte enthousiast over wat ze heeft gekocht. Mooie shirts, een vrolijke jurk, een sieraad. Ik was en ben blij voor haar en met haar, maar het deed tegelijkertijd pijn. Ik deelde het moment van vreugde niet meer met mijn vrouw. Dit kwam ongelooflijk hard aan. Opnieuw realiseerde ik dat ik weduwnaar ben en opnieuw ben ik blij met deze twee TOP-meiden!

Als ik je naam uitspreek, reageer je niet. Het blijft stil om mij heen. Begrijpelijk, want het is al tien voor één in de nacht en de wijn is weer op. Het brengt me niet dichter bij jou en de leegte lijkt in volume toe te kunnen nemen.
Het houvast wat ik echter dagelijks ervaar, bestaat uit 2 dochters en een lieve hond. De harmonie is grandioos en vlekkeloos te noemen. De onderlinge band is die van blindelings vertrouwen in elkaar en in de toekomst. Het geeft mij hoop, kracht en vooral zin om overeind te krabbelen. Na elke ‘aanval’ van rouwverwerking. En dat vindt nog steeds willekeurig plaats: in de schaduw onder de notenboom, bij een mooie TV-film, of gewoon tijdens het kokkerellen in de keuken.

Jeanet, ik hou van je, maar dat had ik je al veel eerder verteld…