Leegte… maar ook veel zonneschijn en liefde van en voor mijn dochters. De leegte lijkt te vervagen in dit huis, hoewel de herinneringen aan Jeanet overal aanwezig zijn. Die afwezigheid is echter aan het afvlakken; we raken er aan gewend, zo lijkt het. We gaan onze eigen gang in dit bijna te grote huis. De tuin is van ons drietjes (+ hond); het huis delen we met zijn drietjes en de auto gebruiken we samen. Deze gewenning lijkt er volledig bij te horen, maar leegte loert om de hoek. Zeker als de meiden naar school zijn gegaan en ik even alleen ga strijken, of de vaatwasser uitruim, voel ik heel sterk de afwezigheid van Jeanet. Dan heb ik het weer even moeilijk, dan wil ik soms gillend dit huis uitrennen.

Het huis staan nu tien dagen te koop voor een mooie prijs, maar alle fijne herinneringen aan Jeanet, zorgzame moeder en hele lieve partner, nemen we straks met ons mee. Daar waar wij naar toe willen gaan. Laat de verkoop maar beginnen…

De onvrijwillige werkloosheid (3 maanden na het overlijden van mijn vrouw aangekondigd) zit me niet langer meer dwars; ik heb zelfs voortdurend extra tijd om onze dochters ondersteuning te geven, eigen rouwverwerking aandacht te geven en zoveel mogelijk bezig te zijn met het heden, liefde en de toekomst. Ik zal echter nooit mijn ex-werkgever hiervoor bedanken, dat moge duidelijk zijn, ook al ging het om een kleine reorganisatie. Feit blijft dat dochters Laura & Eline bovenaan staan in deze moeilijke periode. Die periode zal echter een leven lang duren, maar wordt gevoelsmatig steeds anders beleefd. Pijn en verdriet is er, maar er is ook goede hoop op een zinvol leven. Soms houd ik er zelfs een schuldgevoel aan over: we voelen ons redelijk gelukkig worden, ondanks het grote verlies. Ik besef en dat vertel ik de meiden ook regelmatig, dat verdriet altijd weer tevoorschijn kan komen. Tijdens moederdag, uit eten, genieten van een wandeling met de hond, vakantie, Kerst, etcetera. Dat pakketje verdriet & pijn zal altijd bij ons blijven, waar we ook naar toe gaan. Ook al wordt dat mogelijk dit jaar Curaçao, want dat deze emigratieplannen uitgevoerd gaan worden staat voor ons helemaal vast. En in alles wat ik nu onderneem, verband houdend met de verkoop van deze vrijstaande woning, voel ik de aanwezigheid, ja, zelfs de goedkeuring van Jeanet. Het voelt rustgevend aan.

Ondanks mijn rol als weduwnaar voel ik mij, mede dankzij twee liefdevolle dochters nu redelijk gelukkig, ruim een half jaar na het overlijden van Jeanet. Ik las namelijk net op Nu.nl dat gezinnen met twee dochters het gelukkigst zijn (lees: Gezinnen met twee dochters). Ook wel treffend: Jeanet & ik hebben het jarenlang bijzonder prettig gevonden om deze meiden te mogen opvoeden. De harmonie was elke dag voelbaar aanwezig en ook al hebben ze wel eens woorden; dat hoort er gewoon bij. Ik put nu dagelijks kracht en energie uit hun aanwezigheid, samenzijn en liefde. Het is net alsof ik de meiden nog steeds samen met Jeanet opvoed. Misschien is het ook wel zo!

De tweede zondag van de maand mei, Moederdag dus… De eerste Moederdag zonder moeder Jeanet. Voor mij een confrontatie, voor dochters was het gewoon een zonnige zondag, zoals er meer zullen volgen. Kinderen gaan anders om met verdriet, met emoties en met terugkerende gebeurtenissen die ineens anders beleefd zouden kunnen worden. Ik heb maar een keer Chinees gehaald… het was heerlijk. Deze zondag ging bovendien door voor rustdag, want we kwamen net terug van een weekje snorkelen, duiken en relaxen in Egypte. Ja Jeanet, we proberen te genieten van het leven. Ons leven gaat verder en gisteren was het precies zeven maanden geleden dat je lichaam het opgaf. 7 maanden vind ik een hele lange tijd. Het lijkt steeds beter met ons te gaan.