Een gevoel van eenzaamheid overvalt me als mijn dochters alweer een half uur slapen. Hond Luna slaapt ook al en ik staar triest naar mijn glas rode wijn. De TV heb ik alweer uitgezet; was niks aan. Ik kan misschien voortaan beter tegelijkertijd met de meiden onder de wol kruipen, dan krijgt die sluipende eenzaamheid geen kans. Dan kan ik misschien weer stabiel worden.
Ik zou zo graag nog één lief gesprekje willen voeren met Jeanet, nog een keer samen shoppen in de binnenstad van Den Bosch, nog een keer samen de hond uitlaten, of gezellig een glaasje wijn drinken bij de open haard. Het voelt allemaal zo verdomd oneerlijk aan, deze veel te vroege dood van een bijzondere vrouw. Een geweldige moeder en bovenal een lief mens.
Ik kook alleen lekker eten, ik strijk alleen met liefde, ik slaap alleen in het grote bed, ik eet of dineer met mijn lieve dochters, ik ga trots winkelen met mijn dochters, ik ga heerlijk op vakantie met mijn dochters (binnenkort tropisch!). Er is zoveel verdwenen, maar er is ook nog heel veel tastbaar aanwezig. Jeanet leeft weliswaar voort, maar de gevoelens blijven pijn doen.