Een ‘bruisend’ nieuw jaar is alweer tien dagen bezig. Ik ben dus drie maanden, drie dagen en zestien uur weduwnaar. Alles van Jeanet ligt ineens in het vorige jaar. Dit lijkt op een vorm van verwerking, van toegenomen verwijdering. Ik had gehoopt dat het nu beter met ons zou gaan, maar we slapen slecht. Ik mis Jeanet harder dan ooit tevoren en ik voel de grond onder mijn voeten wegglijden. Mijn dochters hebben me hard nodig; ik weet het en daarom moet en wil ik overeind blijven. Ik houd me vast aan het aanrecht, lees handgeschreven recepten van Jeanet en kijk naar een foto van haar die in de keuken hangt.
De psychologische put lijkt dieper dan ooit te voren op tien januari 2011. Godver, wat een triest leven en vanavond merkte ik aan het gedrag van mijn dochters dat ook zij op zoek zijn naar een houvast, een lichtpuntje. Ik hoop dat er spoedig weer licht komt in deze duisternis. Misschien aan het einde van de tunnel?