Laura, Eline en ik beleefden een ontspannen dag op de edelstenenbeurs in Rijswijk. Een lange reis met veel file, maar het was het waard. De meiden vonden het ook heel fijn om een enorm stuk afleiding te ervaren. Even iets anders aan je hoofd. Prachtig toch?
In het begin van de avond gingen wij drieën naar het uitvaartcentrum. Ik was, volgens afspraak, weer gastheer. Het was, samen met zo’n twintig collegae van Jeanet, een emotionele avond. Jeanet lag er wederom heel vredig en slank bij. Het bleef bizar: je eigen overleden vrouw te zien liggen, wetend dat ze nooit meer wakker wordt. Het is zo definitief. Het doet pijn. Ik stop met schrijven.

Ik loop langs de tafel. Ik zie zes stoelen. Jouw stoel staat er ook bij. Ik wil alle lichten uitdoen en zie dat er nog een paar Crocks staan. Jouw crocks. Het brandt in mijn ogen. Ik loop de hal in, nadat ik hond Luna een aai over haar bolletje heb gegeven. Ik zie een hel blauwwitte jas hangen. Jouw regenjas. Het doet pijn. Dat achtergebleven kleding me zo diep kan raken vind ik bijzonder. Ik worstel in de hal de berg vuile was door en besluit wat nachtshirts van jou weg te gooien. Ik voel me niet schuldig. Het is eerder een gevoel van ‘ik heb weer wat verwerkt’.
Het bed lonkt, want morgen weer vroeg op. De meiden willen ondanks alles naar de edelstenenbeurs in Rijswijk. Mama Jeanet zou het goedvinden, dus ik ook. Ik duik mijn bed in en denk aan morgen.

Vanmorgen was ik al vroeg wakker en ging op de rand van het bed zitten aan de kant waar vroeger Jeanet lag. Het leek erop dat ik ging mediteren, maar spoedig nam Het Verdriet compleet bezit van mij en tranen kwamen weer tevoorschijn. Hoeveel tranen kun je maken na het overlijden van je partner? Genoeg, want vier uur later bevond ik mij in de 24-uurs kamer, waar Jeanet ligt opgebaard. Ze ligt er mooi en vredig bij, maar ik kreeg het opnieuw heel erg moeilijk. Ik weet en besef dat ik hier doorheen moet.
Vanavond komen de eerste ‘gasten’ en ben ik van 18:30u tot 20:00u ‘gastheer’. Het is dan ook heel bijzonder: afscheid nemen van je dierbare, die daar in een prachtige witte kist (haar wens!) ligt.

Deze dag, de eerste als weduwnaar, zit er bijna op. De meiden vermaken zich met TV, internet en iPad en ik probeer orde te scheppen in mijn oerwoud van gevoelens en opgedane emoties. Ik had op een gegeven moment hoofdpijn van het huilen. Het verdriet, de pijn rondom dit verlies joeg als een Train Grande Vitesse door mijn lijf. Het deed zo zeer, niet voor te stellen.
Veel gedaan, veel geregeld en veel mensen (gek, allemaal vrouwen) gesproken. O ja, vanavond ook nog met mijn vader getelefoneerd. Wat zullen wij drieën straks slapen. En Jeanet ook… ze heeft sinds 07:15u geen pijn meer. Wij vinden berusting in deze dag, die zoveel verandering bracht in ons leven. Het is zo fijn om goede gevoelens te ervaren. Dat is wat Jeanet ook altijd voor ogen had.

Hedenochtend rond 07:15u is Jeanet heel rustig in haar slaap overleden. Het geeft ons drieën veel verdriet, maar nu kunnen we verder wandelen in het leven wat voor ons ligt. We ondersteunen elkaar en voelen een hele fijne band met elkaar. Er heerst nu een soort rust in huis. Berusting en acceptatie? Ik laat het even hierbij.

Leegte is een tamelijk abstract begrip en soms moeilijk te bevatten. Leegte als ‘je bent er niet meer’, maar wel in onze gedachten. Dit is absoluut geen leegte te noemen, maar eerder een verandering van beleving van ons gezamenlijk bestaan. Een glas kan leeg zijn, maar de inhoud bevindt zich op dat moment in je lichaam. Zo is leegte te zien als een rekbaar begrip.

Jeanet, je bent ver weg, maar in onze gedachten o zo dichtbij. Je laat geen leegte achter, maar heel veel positieve gevoelens. Terwijl ik dit uittyp, branden mijn ogen. Tranen dringen zich naar buiten. Leegte is onaanvaardbaar. Het leven is namelijk vol. Vol van gevoelens, emoties en herinneringen. En die herinneringen zijn mooi en vullen het glas met het grootste gemak.

Jeanet Visser, geboren op 31 augustus 1958 te Den Burg op Texel, is op donderdagochtend 7 oktober 2010 rustig in haar slaap overleden. Gevoelsmatig heeft ze nu rust, maar de leegte is nog steeds niet te bevatten. De bovenstaande kleurrijke foto, genomen op 21 augustus 2010 op het strand bij Renesse, straalt tevredenheid uit. Dat geeft me rust om diezelfde leegte te kunnen vullen met goede herinneringen aan een vrouw die heel veel voor mij heeft betekend.

Het Gastenboek is er voor jou! Klik hier…
Onderteken het Condoleance Reg. Klik hier…
Rouwkaart, getekend door Jeanet Klik hier…
Wil je een abonnement blogsite? Klik hier…

Laat ik toch maar een poging wagen om eens wat meer van ons leven te vertellen, uit te typen dus. Papier en internet zijn geduldig, maar hoe breng je nu gevoelens over? Ja, we kunnen terugblikken op een variatie aan levenservaring, woonplaatsen en gebeurtenissen. Samenwonen op Texel, tussenstop in Alkmaar, carrière in Almere-Haven, hereniging in ‘s Hertogenbosch en huwelijk in Engelen.
Onze eerste hond kochten we op Texel, een sterke zwarte Labradorteef. Ze stierf van ouderdom (+ ziekte / euthanasie) in Den Bosch. Sinds twee jaar hebben we een nieuw hondje, genaamd Luna. Onze eerste dochter Laura kwam in 1995 ter wereld in Den Bosch. Ruim twee jaar later werd Eline geboren in de bouwkeet, vlak naast het huis wat ik aan het bouwen was.
Het gezin was eindelijk compleet te noemen. Jarenlang twijfelde ik over het ouderschap, maar vond samen met Jeanet uiteindelijk de weg naar deze ultieme zelfontplooiing. Jeanet en ik vonden het geweldig om na lang dralen ouders te worden. En nu in 2010? Met kinderen wordt het verdriet rondom kanker groter, intenser, maar wordt ook door meerdere mensen gedragen. Ik ben heel blij dat ik vader ben (geworden).

Thuiszorg is weer langs geweest plus huisarts plus medewerkster team thuiszorg. En ‘s middags nog even Riet, om op te passen, want ik moest met beide dochters hun derde HPV-prikje halen. Drukke dag met veel stress, mails, geprik en gepraat en natuurlijk ook ontspanning. In het begin van de avond kwamen mijn zus en zwager even langs om Jeanet gedag te zeggen. Even koffie drinken, bijpraten en van gedachten te wisselen. Was heel waardevol (voor mij dan, Jeanet leek het nauwelijks te beseffen, is ook weer pijnlijk om te zien).
Later op de avond is dormicum (dit is de merknaam van Roche, de normale naam is midazolam) toegediend, zodat Jeanet een goede (= veel slapen) nachtrust kan krijgen. En dan morgen richting… ?